Η Αλχημεία Του Θαλασσινού Ενυδρείου.

[Aiolos]

Η αλχημεία του Θαλασσινού ενυδρείου.

Από τον Alexpsycho

Το άρθρο μπορείτε να το κατεβάζετε και σε μορφή pdf alchemy.rar

Ίσως τα παρακάτω φανούν αιρετικά από πολλούς.

Βλέποντας άγνοια και ημιμάθεια πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη να φτιάξω έναν οδηγό πάνω στις βασικές τιμές που απασχολούν πολλούς από εμάς. Ίσως κατανοήσουμε καλύτερα τον λόγο που μερικοί χάνουμε τον ύπνο μας γιατί μια τιμή δεν μας βγαίνει.

Πολλοί συχνά ρωτούν για τα επίπεδα των παραμέτρων στο θαλασσινό νερό, που πρέπει να διατηρούνται και κατά πόσο
η διατήρηση τους μπορεί να οδηγήσει σε ένα επιταχυμένο ενυδρείο υφάλου.
Το άρθρο αυτό συγκεντρώνει όλες αυτές τις συστάσεις σε ένα μέρος, μαζί με πίνακες, καθώς και τα αντίστοιχα επίπεδα στο φυσικό θαλασσινό νερό (NSW).
Πολλές από τις συστάσεις είναι οι δικές μου απόψεις, και άλλοι χομπίστες μπορούν να συστήσουν ελαφρώς διαφορετικά επίπεδα.

Για να καταστεί σαφέστερη η βάση για κάθε σύσταση, μια σύντομη περιγραφή για κάθε παράμετρο θα ακολουθεί στους πίνακες, μαζί με συνδέσεις απευθείας σε άρθρα που πηγαίνουν σε πολύ μεγαλύτερο βάθος κάθε θέμα.
Πίνακας 1

Παράμετροι κρίσιμης σημασίας για τον έλεγχο στα θαλασσινά Reef ενυδρεία

Ο πίνακας 1 παρουσιάζει τις πολύ σημαντικές παραμέτρους του νερού για τον έλεγχο τους για διάφορους λόγους.
Ο πίνακας 2 δείχνει λιγότερο σημαντικές παραμέτρους, και υπερβολικά περίπλοκες για εντατικό έλεγχο, αλλά για τις οποίες πολλοί χομπίστες έχουν σίγουρα αρκετές ερωτήσεις.
Πίνακας 2

Ασβέστιο (Calcium - Ca)
Πολλά κοράλλια χρησιμοποιούν το ασβέστιο για να σχηματίσουν τους σκελετούς τους, που αποτελείται κυρίως από ανθρακικό ασβέστιο. Τα κοράλλια παίρνουν το μεγαλύτερο μέρος του ασβεστίου από την στήλη νερού που τα περιβάλλει.
Κατά συνέπεια, το ασβέστιο συχνά εξαντλείται σε ενυδρεία με ταχέως αναπτυσσόμενα κοράλλια, και ασβεστολιθικά κόκκινα φύκια.
Δεδομένου ότι αν το επίπεδο του ασβεστίου πέσει κάτω από 360 ppm, γίνεται σταδιακά όλο και πιο δύσκολο για τα κοράλλια
να συλλέξουν το απαιτούμενο ασβέστιο, με αποτέλεσμα τον ελαττωμένο ρυθμό ανάπτυξης τους.
Η διατήρηση του επιπέδου του ασβεστίου είναι μία από τις πιο σημαντικές πτυχές των κοραλλιών σε τροπικά ενυδρεία υφάλου.
Οι περισσότεροι από εμάς προσπαθούμε να διατηρήσουμε περίπου τα φυσικά επίπεδα ασβεστίου στα ενυδρεία μας (~ 420 ppm). Δεν φαίνεται ότι η αύξηση της συγκέντρωσης του ασβεστίου πάνω από τα φυσιολογικά επίπεδα βελτιώνει την ασβεστοποίηση (δηλαδή, την ανάπτυξη του σκελετού) στα περισσότερα κοράλλια.

Πειράματα σε Stylophora pistillata, για παράδειγμα, δείχνουν ότι τα χαμηλά επίπεδα ασβεστοποίησης στο όριο του ασβεστίου, αλλά τα επίπεδα αυτά κάτω από περίπου 360 ppm, δεν αυξάνουν την αποτιτάνωση.

Για τους λόγους αυτούς, πιστεύω ότι πρέπει διατηρήσουμε ένα επίπεδο ασβεστίου μεταξύ 380 και 450 ppm.
Προτείνω επίσης να χρησιμοποιήσουμε ένα ισορροπημένο ασβέστιο με σύστημα προσθέτων για συντήρηση ρουτίνας.

Η πιο δημοφιλής από αυτές τις μεθόδους περιλαμβάνουν το ισορροπημένη ασβεστόνερο (kalkwasser), ανθρακικό ασβέστιο
/ διοξείδιο του άνθρακα σε αντιδραστήρα (Calcium reactor), και τα δύο πρόσθετα μέρη (συνταγή Randy-Holmes Farley) και το Χλωριούχο Ασβέστιο.

Εάν το ασβέστιο έχει εξαντληθεί και πρέπει να το αυξήσουμε σημαντικά, αλλά, ένα τέτοιο ισορροπημένο πρόσθετο δεν είναι τόσο καλή επιλογή, δεδομένου ότι θα αυξήσει και την αλκαλικότητα πάρα πολύ, η προσθήκη χλωριούχου ασβεστίου είναι μια καλή μέθοδος για την αύξηση του ασβεστίου

Αλκαλικότητα (Alkalinity - ΚΗ)
Όπως το ασβέστιο, πολλά κοράλλια χρησιμοποιούν επίσης και την "αλκαλικότητα" για να σχηματίσουν τους σκελετούς τους,
οι οποίοι αποτελούνται κυρίως από το ανθρακικό ασβέστιο.
Πιστεύεται γενικά ότι τα κοράλλια απορροφούν διττανθρακικά οξέα, τα μετατρέπουν σε ανθρακικά οξέα, και στη συνέχεια
θα χρησιμοποιήσουν αυτόν τον ανθρακικό σκελετό για να σχηματίσουν ανθρακικό ασβέστιο.
Αυτή η διαδικασία μετατροπής εμφανίζεται ως εξής:
HCO3^- → CO3^-- + H⁺
Ανθρακικό όξινο ανθρακικό οξύ +

Για να εξασφαλιστεί ότι τα κοράλλια διαθέτουν επαρκή παροχή των διττανθρακικών για την ασβεστοποίηση, ενυδρείων
θα μπορούσαμε κάλλιστα να μετρήσουμε τα διττανθρακικά οξέα άμεσα. Σχεδιάζοντας ένα τεστ για διττανθρακικά, όμως,
είναι πιο περίπλοκη διαδικασία από ότι για την αλκαλικότητα. Κατά συνέπεια, η χρήση της αλκαλικότητας ως υποκατάστατο μέτρο για διττανθρακικά είναι βαθειά ριζωμένη στο χόμπι μας.
Έτσι, ποια είναι η αλκαλικότητα; Αλκαλικότητα σε ένα θαλασσινό ενυδρείο είναι απλά ένα μέτρο του ποσού του οξέος (H +)
που απαιτούνται για να μειωθεί το pH σε περίπου 4,5 όπου όλα τα διττανθρακικά μετατρέπεται σε ανθρακικό οξύ ως εξής:
HCO3^- + H⁺→ H₂CO3
Υπό κανονικές συνθήκες στο θαλάσσιο νερό του ενυδρείου, τα διττανθρακικά κυριαρχούν σε μεγάλο βαθμό από όλα τα άλλα ιόντα που συμβάλλουν στην αλκαλικότητα, ώστε να γνωρίζουμε το ποσό της H + που απαιτούνται για να μειωθεί το pH σε 4,5 είναι σαν
να γνωρίζουμε πόσο όξινο ανθρακικό είναι παρόν.
Ως χομπίστες έχουμε βρει ως εκ τούτου πρόσφορο να χρησιμοποιούμε την αλκαλικότητα ως υποκατάστατο μέτρο για τα διττανθρακικά.
Ένας σημαντικός περιοριστικός παράγοντας σε αυτό τον υποκατάστατο μέτρο είναι ότι μερικά τεχνητά μείγματα για την δημιουργία θαλασσινού νερού, (αλάτια) περιέχουν υψηλές συγκεντρώσεις βορικού. Ενώ είναι φυσικό να υπάρχει βορικό οξύ σε χαμηλά επίπεδα, και δεν συμβάλλει στη σταθερότητα του pH, επηρεάζει πάρα πολύ με την κανονική σχέση μεταξύ όξινου περιβάλλοντος και αλκαλικότητας, στα ενυδρεία και τη χρήση αυτών των συνδυασμών πρέπει να λάβουμε αυτή την διαφορά υπόψη για τον καθορισμό του κατάλληλου επιπέδου αλκαλικότητας.
Αυτός είναι και ο λόγος αγαπητοί μου φίλοι που τα τεστ της πολύ συμπαθούς μου Salifert έχουν και ένα ρυθμιστικό διάλυμα για να επιβεβαιώσετε την μέτρηση σας.

Σχεδιάζοντας ένα τεστ για διττανθρακικά, όμως, είναι πιο περίπλοκη διαδικασία από ότι για την αλκαλικότητα. Και απο όσο γνωρίζω μόνο τα φωτόμετρα της Hanna το κάνουν.

Κατά συνέπεια, η χρήση της αλκαλικότητας ως υποκατάστατο μέτρο για διττανθρακικά είναι βαθειά ριζωμένη στο χόμπι μας.
Σε αντίθεση με τη συγκέντρωση του ασβεστίου, είναι ευρέως και πιστεύεται ότι ορισμένοι οργανισμοί σκληραίνουν πιο γρήγορα
σε επίπεδα αλκαλικότητας υψηλότερα από εκείνα που υπάρχουν στο κανονικό θαλασσινό νερό.
Αυτό το αποτέλεσμα έχει επίσης αποδειχθεί στην επιστημονική βιβλιογραφία, η οποία έχει δείξει ότι η προσθήκη όξινου ανθρακικού σε θαλασσινό νερό αυξάνει το ποσοστό της ασβεστοποίησης σε Porites porites.

Στην περίπτωση αυτή, διπλασιάζοντας τη συγκέντρωση διττανθρακικών οδήγησε σε διπλασιασμό του ποσοστού ασβεστοποίησης.

Η πρόσληψη του διττανθρακικού μπορεί προφανώς να περιορίσει την ταχύτητα που συμβαίνει το φαινόμενο σε πολλά κοράλλια.

Αυτό μπορεί να οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι τόσο η φωτοσύνθεση και η ασβεστοποίηση ανταγωνίζονται για διττανθρακικά
και η εξωτερική συγκέντρωση διττανθρακικών δεν είναι μεγάλη για να αρχίσει (σε σχέση με την συγκέντρωση του ασβεστίου).

Για τους λόγους αυτούς, η συντήρηση της αλκαλικότητας είναι μια κρίσιμη πτυχή του χόμπι.

Σε περίπτωση απουσίας κάποιου συμπληρώματος, η αλκαλικότητα θα πέσει γρήγορα γιατί τα κοράλλια χρησιμοποιούν ένα μεγάλο μέρος από το διαθέσιμο στη στήλη του νερού.
Οι περισσότεροι από εμάς προσπαθούμε να διατηρήσουμε την αλκαλικότητα στα επίπεδα του κανονικού θαλασσινού νερού
ή ελαφρώς ανώτερα. Εξαρτάται από τους στόχους που έχουμε θέσει για το ενυδρείο μας.
Όσοι επιθυμούν την ταχύτερη ανάπτυξη του σκελετού, για παράδειγμα, ωθούν συχνά την αλκαλικότητα σε υψηλότερα επίπεδα.
Θεωρώ ότι οι χομπίστες πρέπει να διατηρήσουν την αλκαλικότητα μεταξύ περίπου 2,5 και 4 mEq / L (7-11 dKH, 125-200 ppm CaCO3 ισοδύναμα), αν και υψηλότερα επίπεδα είναι αποδεκτά εφόσον δεν πιέσετε το επίπεδο του ασβεστίου.
Αλκαλικότητα σε επίπεδα υψηλότερα από αυτά του φυσικού θαλασσινού νερού αυξάνει την αβιοτική (μη βιολογική) καθίζηση του ανθρακικού ασβεστίου σε αντικείμενα όπως θερμοστάτες και φτερωτές στις αντλίες.
Αυτή η αντίδραση δεν σπαταλά μόνο ασβέστιο και αλκαλικότητα, αλλά αυξάνει επίσης τις απαιτήσεις για συντήρηση του εξοπλισμού.
Θεωρώ ότι όλοι μας πρέπει να χρησιμοποιούμε ένα ισορροπημένο ασβέστιο και μαζί κάποιο άλλο για την αλκαλικότητα σαν πρόσθετο σύστημα κάποιου είδους για συντήρηση ρουτίνας.
Η πιο δημοφιλής από αυτές τις μεθόδους είναι το ισορροπημένο ασβεστόνερο (kalkwasser), ανθρακικό ασβέστιο / διοξείδιο του άνθρακα σε αντιδραστήρα (Calcium Reactor), τα δύο πρόσθετα μέρη (συνταγή Randy-Holmes Farley), και οι δοσομετρηκές αντλίες.
Για γρήγορες διορθώσεις στην αλκαλικότητα, μπορείτε απλά να χρησιμοποιήσετε μαγειρική σόδα ή σόδα πλυσίματος για καλό αποτέλεσμα.

Μαγνήσιο (Magnesium - Mg)

Πρωταρχικής σημασίας είναι και το μαγνήσιο για την αλληλεπίδρασή του με το ασβέστιο και την αλκαλικότητα και την ισορροπία αυτή στα ενυδρεία υφάλου. Θαλασσινό νερό και ενυδρείο ύφαλου πρέπει να είναι πάντα υπέρκορα με ανθρακικό ασβέστιο.
Δηλαδή, το ασβέστιο και επίπεδα ανθρακικού πρέπει να υπερβαίνουν το ποσό που το νερό μπορεί να κρατήσει σε ισορροπία.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Το μαγνήσιο είναι ένα μεγάλο μέρος της απάντησης. Όποτε το ανθρακικό ασβέστιο αρχίζει να επιταχύνει, το μαγνήσιο συνδέεται με την αυξανόμενη επιφάνεια των κρυστάλλων του ανθρακικού ασβεστίου.
Το μαγνήσιο φράζει αποτελεσματικά την επιφάνεια των κρυστάλλων, έτσι ώστε να μην αποτελούν πλέον την ομοιότητα με το ανθρακικό ασβέστιο, καθιστώντας τα ανίκανα να προσελκύσουν περισσότερο ασβέστιο και ανθρακικά, οπότε σταματά η αντίδραση.
Χωρίς το μαγνήσιο, το αβιοτικό (μη βιολογικό) προκαλεί καθίζηση του ανθρακικού ασβεστίου και είναι πιθανό να αυξηθεί ώστε
η διατήρηση του ασβεστίου και αλκαλικότητας σε φυσιολογικά επίπεδα να γίνει αδύνατη.

Για το λόγο αυτό, προτείνω με στόχο την φυσική συγκέντρωση του θαλάσσιου περιβάλλοντος του μαγνησίου: ~ 1285 ppm. Για πρακτικούς λόγους, 1250-1350 ppm είναι μέσα στα επίπεδα.
Ελαφρές αποκλείσεις εκτός της περιοχής αυτής (1200-1400 ppm) είναι επίσης πιθανά αποδεκτό.
Δεν θα προτείνω την αύξηση μαγνησίου περισσότερο από 100 ppm ανά ημέρα, σε περίπτωση που το συμπλήρωμα μαγνησίου περιέχει προσμίξεις.
Αν πρέπει να το αυξήσετε κατά αρκετές εκατοντάδες ppm, εξαπλώνεται πιο δύσκολα με την προσθήκη,
ενώ αν χωρίσετε σε δόσεις για αρκετές ημέρες το συνολικό ποσό, θα επιτευχθεί μεγαλύτερη ακρίβεια στη συγκέντρωση στόχος και θα μπορούσε ενδεχομένως να επιτρέψει το ενυδρείο να χειριστεί τυχόν ακαθαρσίες και υπολείμματα που περιέχει το συμπλήρωμα.
Τα κοράλλια σε ένα ενυδρείο και τα κοραλλιοειδή καταναλώνουν το μαγνήσιο, ενσωματώνοντάς το στον αναπτυσσόμενο ανθρακικό ασβεστοσκελετό τους. Πολλές μέθοδοι για τη συμπλήρωση ασβεστίου και αλκαλικότητας δεν παρέχουν αρκετό μαγνήσιο για να το διατηρήσουν σε φυσιολογικά επίπεδα.
Πάγια το ασβεστόνερο (kalkwasser) ειδικότερα, είναι αρκετά ελλιπής σε μαγνήσιο. Κατά συνέπεια, το μαγνήσιο πρέπει να μετράται κατά καιρούς, ιδιαίτερα εάν το ασβέστιο του ενυδρείου και τα επίπεδα αλκαλικότητας είναι δύσκολο να διατηρηθούν.
Ενυδρεία με υπερβολική αβιοτική καθίζηση του ανθρακικού ασβεστίου σε αντικείμενα όπως θερμάστρες και αντλίες μπορεί
να πάσχουν από χαμηλά επίπεδα μαγνησίου (μαζί με το υψηλό pH, το ασβέστιο και την αλκαλικότητα).


Αλατότητα (Salinity - Sg)
Υπάρχει μια ποικιλία διαφορετικών τρόπων μέτρησης και υποβολής της αλατότητας, συμπεριλαμβανομένων των καθετήρων αγωγιμότητας, διαθλασίμετρων και πυκνόμετρων / υδρόμετρων.

Αναφέρουμε χαρακτηριστικές τιμές για το ειδικό βάρος (το οποίο είναι unitless) ή αλατότητα (σε μονάδες ppt ή μέρη ανά χίλια, περίπου αντίστοιχο με τον αριθμό των γραμμαρίων από ξηρό αλάτι σε 1 kg νερού), αν και η αγωγιμότητα (σε μονάδες mS/ εκατοστά, milliSiemens ανά εκατοστό) χρησιμοποιείται επίσης αρκετές φορές.
Οι πιο πολλοί χομπίστες δεν χρησιμοποιούν τις μονάδες που υπάρχουν ακλουθώντας την τεχνική της μέτρησης από το ειδικό βάρος, από ένα διαθλαστικό δείκτη σε πυκνόμετρο, μέτρο για διαθλασίμετρα, την αγωγιμότητα και για τους ανιχνευτές αγωγιμότητας,
αλλά μάλλον χρησιμοποιούν εναλλακτικές μονάδες.
Για αναφορά, στο φυσικό νερό των ωκεανών που έχει αλατότητα περίπου 35 ppt, που αντιστοιχεί στο ειδικό βάρος περίπου 1,0264 και αγωγιμότητας 53 μS / cm.
Απ' όσο γνωρίζω, υπάρχουν λίγα πραγματικά στοιχεία ότι η διατήρηση ενός ενυδρείου κοραλλιογενούς υφάλου σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τα φυσιολογικά επίπεδα είναι δυνατή. Φαίνεται να είναι κοινή πρακτική να μπορούμε να κρατήσουμε τα θαλασσινά ψάρια, σε πολλές περιπτώσεις σε ενυδρεία, με κάπως χαμηλότερη από τα φυσιολογικά επίπεδα αλατότητα. Η πρακτική αυτή οφείλεται, τουλάχιστον εν μέρει, από την πεποίθηση ότι τα ψάρια είναι λιγότερο ευαίσθητα σε μειωμένη περιεκτικότητα σε αλάτι.
Σημαντική επίσης, για μην προκύψουν παρεξηγήσεις μεταξύ μας, ως προς το πώς σχετίζεται το ειδικό βάρος με την αλατότητα, ιδιαίτερα στις επιπτώσεις της θερμοκρασίας.
Ο Dr Ron Shimek έχει συζητήσει σχετικά με τις φυσικές παραμέτρους αλατότητας σε υφάλους σε άρθρο του.
Σύστασή του, και δική μου επίσης, είναι η διατήρηση της αλατότητας σε φυσικά επίπεδα.
Εάν οι οργανισμοί στο ενυδρείο είναι από υφάλμυρο περιβάλλον με χαμηλότερη αλατότητα, ή από την Ερυθρά Θάλασσα με υψηλότερη περιεκτικότητα σε αλάτι, επιλέγοντας κάτι άλλο από 35 ppt μπορεί να δημιουργηθεί πρόβλημα και πρέπει να γίνει κατάλληλη προσαρμογή.
Διαφορετικά, προτείνω μια στόχευση της αλατότητας των 35 ppt (ειδικό βάρος = 1,0264? Αγωγιμότητα = 53 μS / cm).


Θερμοκρασία (T)
Η θερμοκρασία επηρεάζει τους κάτοικους του ενυδρείου μας με ποικίλους τρόπους.
Πρώτον και κύριων, τα ποσοστά του μεταβολισμού των ζώων αυξάνονται με την αύξηση της θερμοκρασίας.
Μπορούν να χρησιμοποιούν κατά συνέπεια περισσότερο οξυγόνο, διοξείδιο του άνθρακα, τα θρεπτικά συστατικά, ασβέστιο και την αλκαλικότητα σε υψηλότερες θερμοκρασίες.
Αυτό το υψηλότερο μεταβολικό ρυθμό μπορεί επίσης να αυξήσει τόσο τον ρυθμό ανάπτυξης τους αλλά και την ποσότητα των αποβλήτων στις υψηλότερες θερμοκρασίες.
Μια άλλη σημαντική επίδραση της θερμοκρασίας είναι σχετικά με τις χημικές πτυχές του ενυδρείου.
Η διαλυτότητα των διαλυμένων αερίων όπως το οξυγόνο και το διοξείδιο του άνθρακα, για παράδειγμα, αλλάζει με τη θερμοκρασία.
Το οξυγόνο, ειδικότερα, μπορεί να είναι μια ανησυχία, επειδή είναι λιγότερο διαλυτό σε υψηλότερη θερμοκρασία.
Λοιπόν, τι σημαίνει αυτό για εμάς;
Στις περισσότερες περιπτώσεις, προσπαθώντας να ταιριάζει με το φυσικό περιβάλλον το ενυδρείο υφάλου μας είναι ένας αξιόλογος στόχος.
Θερμοκρασία μπορεί, ωστόσο, να είναι μια παράμετρος που απαιτεί λογιστική για τα πρακτικά ζητήματα ενός μικρού κλειστού συστήματος. Κοιτάζοντας τον ωκεανό, σαν οδηγό για τη ρύθμιση της θερμοκρασίας στα ενυδρεία μας μπορεί να προκαλέσει επιπλοκές, επειδή τα κοράλλια μεγαλώνουν σε ευρύ φάσμα θερμοκρασιών.
Ωστόσο, ο Ron Shimek έχει δείξει σε άρθρο του ότι η μεγαλύτερη ποικιλία από κοράλλια βρίσκονται σε νερά στα οποία η μέση θερμοκρασία είναι περίπου 28-30° C.
Ενυδρεία τέτοια ωστόσο, έχουν περιορισμούς που μπορεί να κάνουν τη βέλτιστη θερμοκρασία τους λίγο χαμηλότερα.
Κατά την κανονική λειτουργία του σε ένα ενυδρείο τροπικού υφάλου, το επίπεδο του οξυγόνου και του ρυθμού του μεταβολισμού
των κατοίκων του ενυδρείου δεν είναι συχνά σημαντικά ζητήματα.
Κατά τη διάρκεια μιας κρίσης, όπως σε περίπτωση διακοπής ρεύματος, το διαλυμένο οξυγόνο μπορεί να χρησιμοποιηθεί γρήγορα.
Οι χαμηλότερες θερμοκρασίες δεν επιτρέπουν μόνο ένα υψηλότερο επίπεδο οξυγόνου πριν της έκτακτης ανάγκης, αλλά θα μειωθεί επίσης η κατανάλωση αυτού του οξυγόνου από την επιβράδυνση του μεταβολισμού των κατοίκων του ενυδρείου.
Η παραγωγή της αμμωνίας γιατί οι οργανισμοί αρχίζουν να πεθαίνουν μπορεί επίσης να είναι πιο αργή σε χαμηλότερες θερμοκρασίες. Για λόγους όπως αυτός, μπορεί κανείς να επιλέξει για να επιτύχει μια ισορροπία μεταξύ των πρακτικών θερμοκρασιών που είναι πάρα πολύ υψηλές (αν και συνήθως ευδοκιμούν τα κοράλλια στον ωκεανό σε αυτές τις θερμοκρασίες), και εκείνων που είναι πάρα πολύ χαμηλές.
Παρόλο που οι μέσες θερμοκρασίες σε ύφαλο σε ποικίλες περιοχές (π.χ. κοραλλιογενείς τρίγωνο με επίκεντρο την Ινδονησία,)
οι περιοχές αυτές είναι εκείνες που επίσης συχνά υπόκεινται σε σημαντική ανάμειξη.
Στην πραγματικότητα, οι πιο δροσερές περιοχές με υφάλους, (στους υφάλους του Ειρηνικού) είναι συχνά πιο σταθερές
σε χαμηλότερες θερμοκρασίες λόγω του ωκεανού, αλλά οι οργανισμοί στις εναλλαγές είναι λιγότερο ανεκτικοί στη λεύκανση
και άλλες συναφείς διαταραχές θερμοκρασίας.

Όλα τα πράγματα εξεταζόμενα, τα εν λόγω φυσικά στις κατευθυντήριες γραμμές αφήνουν ένα αρκετά ευρύ φάσμα αποδεκτών θερμοκρασιών.
Κρατάω το ενυδρείο μου σε περίπου 26-27° C όλο το χρόνο. Είμαι πραγματικά περισσότερο διατεθειμένος να κρατήσω δροσερό
το ενυδρείο μου το καλοκαίρι, αν συμβεί κάποια διακοπή ρεύματος, πιθανότατα θα είναι ζεστό το ενυδρείο, και υψηλότερη θερμοκρασία το χειμώνα, όταν μια διακοπή ρεύματος, πιθανότατα θα είναι δροσερή.
Εξετάζοντας όλα τα ενδεχόμενα, συστήνω θερμοκρασίες στην περιοχή των 24-30° C, εκτός αν υπάρχει λόγος για να κρατήσετε την θερμοκρασία εκτός της περιοχής αυτής.


Συγκέντρωση ιόντων υδρογόνου (pH)
Έχουμε δαπανήσει ένα σημαντικό ποσό του χρόνου και της προσπάθειας μας για να προβληματιζόμαστε και να προσπαθούμε
να λύσουμε εμφανή προβλήματα με το pH στα ενυδρεία μας. Μέρος αυτής της προσπάθειας είναι σίγουρα δικαιολογημένο,
όπως ισχύει επίσης ότι τα προβλήματα του pH μπορεί να οδηγήσουν σε κακή υγεία των ζωντανών μας.
Σε πολλές περιπτώσεις ωστόσο, το μόνο πρόβλημα με τη μέτρηση του pH έχει να κάνει με την ερμηνεία του.
Διάφοροι παράγοντες κάνουν τον έλεγχο του pH σε ένα θαλασσινό ενυδρείο σημαντικό. Ο ένας είναι ότι πολλοί υδρόβιοι οργανισμοί ευδοκιμούν μόνο σε μια συγκεκριμένη περιοχή του pH, το οποίο διαφέρει από οργανισμό σε οργανισμό.
Συνεπώς, είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί το αίτημα ότι ένα συγκεκριμένο εύρος pH είναι το "ιδανικό" για ένα είδος στέγασης γιατί
σε ένα ενυδρείο κοραλλιογενούς υφάλου είναι πολλά τα είδη άρα δεν μπορεί να προσδιοριστεί η ιδανική τιμή για όλα.
Ακόμα και το φυσικό pH του θαλασσινού νερού (8,0 - 8,3) μπορεί να είναι το καλύτερο για κάποια από τα πλάσματα αυτά,
αλλά αυτό που αναγνωρίσθηκε πριν από ογδόντα χρόνια, είναι ότι επίπεδα pH διαφορετικά από το φυσικό θαλασσινό νερό
(μέχρι 7,3, για παράδειγμα) είναι αγχωτικό για τα ψαράκια μας.
Τώρα υπάρχουν πρόσθετα και εξοπλισμός για να βελτιώσουμε και να στοχεύσουμε την τιμή για τους οργανισμούς που μας ενδιαφέρουν, αλλά τα στοιχεία που έχουμε είναι θλιβερά ανεπαρκή για να μας επιτρέψουν τη βελτιστοποίηση του pH συγκεκριμένα για τους οργανισμούς αυτούς.
Επιπλέον, η επίδραση του pH στους οργανισμούς μπορεί να είναι άμεση, ή έμμεση. Η τοξικότητα των μετάλλων όπως ο χαλκός
και το νικέλιο σε ορισμένους οργανισμούς του ενυδρείου, όπως mysids και αμφίποδα, είναι γνωστό ότι ποικίλλουν ανάλογα με το pH.
Κατά συνέπεια, το αποδεκτό εύρος pH ενός ενυδρείου μπορεί να διαφέρει από το ένα ενυδρείο στο άλλο, ακόμη και αν περιέχουν τους ίδιους οργανισμούς, αλλά έχουν διαφορετικές συγκεντρώσεις μετάλλων.
Αλλαγές στο pH ωστόσο, δεν επηρεάζουν ουσιωδώς ορισμένες θεμελιώδεις διεργασίες που λαμβάνουν χώρα σε πολλούς θαλάσσιους οργανισμούς. Μία από αυτές τις θεμελιώδεις διαδικασίες είναι ασβεστοποίηση, ή απόθεση των σκελετών σε ανθρακικό ασβέστιο, που είναι γνωστό ότι εξαρτάται από το pH, όπως πτώση του pH. Χρησιμοποιώντας αυτό το είδος των πληροφοριών,
μαζί με την ολοκληρωμένη εμπειρία πολλών από εμάς, μπορούμε να αναπτύξουμε κάποιες κατευθυντήριες γραμμές για το αποδεκτό εύρος σε pH για ενυδρεία και ποιες αξίες το ωθούν στα όρια.
Το αποδεκτό εύρος pH για ενυδρεία είναι γνώμη μου και χωρίς σαφήνεια, και σίγουρα θα ποικίλλει ανάλογα με τον ερωτηθέντα.
Αυτή η περιοχή μπορεί επίσης να είναι αρκετά διαφορετική από το "βέλτιστο" φάσμα.
Ως στόχος, θα πρότεινα το pH του φυσικού θαλασσινού νερού, περίπου 8,2 είναι σκόπιμο, αλλά κοραλλιογενείς ενυδρεία μπορεί σαφώς να επιτύχουν σε ένα ευρύτερο φάσμα των τιμών του pH.
Κατά τη γνώμη μου, η περιοχή του pH 7,8 με 8,5 είναι ένα αποδεκτό εύρος για ενυδρεία, με αρκετές επιφυλάξεις.

Αυτές είναι:
1.Η αλκαλικότητα είναι τουλάχιστον 2,5 meq / L(dKH=7), και κατά προτίμηση μεγαλύτερη στο χαμηλότερο άκρο του εν λόγω εύρος pH. Στηρίζω αυτή τη δήλωση εν μέρει στο γεγονός ότι πολλά ενυδρεία λειτουργούν αρκετά αποτελεσματικά στο pH 7,8 με 8,0 και ότι τα περισσότερα από τα καλύτερα παραδείγματα αυτών σε ενυδρεία ενσωματώνουν ανθρακικό ασβέστιο / διοξείδιο του άνθρακα σε αντιδραστήρες, ενώ τείνει να χαμηλώσει το pH, κρατήστε την ανθρακική αλκαλικότητα αρκετά υψηλά (ή πάνω από το 3meq/L. dKh 8).
Στην περίπτωση αυτή, τυχόν προβλήματα που συνδέονται με την αποτιτάνωση σε αυτές τις χαμηλότερες τιμές pH μπορεί
να αντισταθμιστούν από την υψηλότερη αλκαλικότητα.

2.Το επίπεδο του ασβεστίου είναι τουλάχιστον 400 ppm. Η αποτιτάνωση γίνεται πιο δύσκολη, καθώς το pH και τα επίπεδα του ασβεστίου πέφτουν. Δεν είναι επιθυμητό να πέσει το pH, η αλκαλικότητα, και το ασβέστιο ταυτόχρονα, οπότε αν το pH είναι χαμηλό και δεν μπορεί εύκολα να αλλάξει (όπως μπορεί να συμβαίνει σε ένα ενυδρείο με CaCO3/CO2 αντιδραστήρα), τουλάχιστον βεβαιωθείτε ότι το επίπεδο του ασβεστίου είναι φυσιολογικό και σε υψηλά επίπεδα (~ 400-450 ppm).

3.Ομοίως, ένα από τα προβλήματα σε υψηλότερο pH (πάνω από 8,2 οπουδήποτε, αλλά σταδιακά όλο και πιο προβληματική με κάθε σταδιακή άνοδο) είναι η αβιοτική καθίζηση του ανθρακικού ασβεστίου, με αποτέλεσμα την πτώση σε ασβέστιο και την αλκαλικότητα, καθώς και την απόφραξη των θερμοστατών και αντλιών.
Αν ανεβάσετε το pH σε 8,4 ή ακόμα πιο ψηλά (όπως συμβαίνει συχνά όταν χρησιμοποιούμε Kalkwasser), βεβαιωθείτε ότι τόσο το ασβέστιο όσο και τα επίπεδα αλκαλικότητας είναι κατάλληλα και διατηρείται τα σε φυσιολογικά επίπεδα.
Παροδικές αιχμές προς τα πάνω είναι λιγότερο επιβλαβή από παροδικές αιχμές προς τα κάτω του pH.

Η συνταγή για διατήρηση του pH σε σταθερά επίπεδα όλη μέρα είναι η ύπαρξη κάποιας άλγης σε περιοχή του σάμπ (ρεφιούτζιουμ)
σε αντίθετη φωτοπερίοδο με το κυρίως ενυδρείο.


Φωσφορικό άλας (Phosphate - PO4)
Η «απλή» μορφή του φωσφόρου σε ενυδρεία είναι ανόργανο φωσφορικό άλας (H3PO4, H2PO4^-, HPO4^--, και PO4^-- είναι όλες
οι μορφές ορθοφωσφορικού άλατος). Ορθοφωσφορικά είναι η μορφή του φωσφόρου που μετράνε τα περισσότερα τεστ.
Είναι επίσης παρούσα στο φυσικό θαλασσινό νερό, αν και υπάρχουν και άλλες μορφές.
Η συγκέντρωσή της στο θαλασσινό νερό διαφέρει σημαντικά από τόπο σε τόπο, αλλά και από το βάθος και την ώρα της ημέρας.
Τα επιφανειακά ύδατα είναι πολύ φτωχά σε σχέση με βαθύτερα νερά, γιατί λόγω βιολογικών δραστηριοτήτων τα ύδατα της επιφανείας, δεσμεύουν φωσφορικά άλατα σε οργανισμούς. Τυπικές συγκεντρώσεις φωσφορικών αλάτων στην επιφάνεια των ωκεανών είναι πολύ χαμηλά σε σύγκριση με τα πρότυπα του χόμπι μας, μερικές φορές τόσο χαμηλά όσο 0,005 ppm.
Απουσιάζει από ειδικές μετρήσεις πολλές φορές ενώ είναι εμφανή ότι υπάρχει (έχω άλγες και μετράω PO4 μηδέν) συσσωρεύεται
και συνήθως θα αυξάνεται στα ενυδρεία. Εισάγεται ως επί το πλείστον με τα τρόφιμα, αλλά μπορεί επίσης να εισέλθει από το νερό και σε ορισμένες μεθόδους συμπληρωμάτων ασβεστίου και αλκαλικότητας.
Αν αυξηθεί πάνω από τα φυσιολογικά επίπεδα φωσφορικών, μπορεί να προκαλέσει ανεπιθύμητα αποτελέσματα.
Αναστολή της ασβεστοποίησης, δηλαδή, μπορεί να μειώσει το ρυθμό με τον οποίο τα κοράλλια και η κοραλλένια άλγη μπορεί
να χτίσει σκελετό από ανθρακικό ασβέστιο, πιθανώς και ελαττωμένο ρυθμό ανάπτυξης τους.
Τα φωσφορικά άλατα μπορούν επίσης να αποτελούν θρεπτικό συστατικό για την ανάπτυξη της άλγης.

Αν φωσφορικά συσσωρεύονται, η ανάπτυξη άλγης μπορεί να γίνει προβληματική (να πάρει όλο το ενυδρείο δικό της). Σε συγκεντρώσεις κάτω από περίπου 0,03 ppm, ο ρυθμός ανάπτυξης πολλών ειδών φυτοπλαγκτόν εξαρτάται από τη συγκέντρωση φωσφορικών αλάτων (υποθέτοντας ότι κάτι άλλο δεν περιορίζει την ανάπτυξη,
όπως το άζωτο και το σίδηρο). Πάνω από αυτό το επίπεδο, ο ρυθμός ανάπτυξης πολλών οργανισμών των ωκεανών είναι ανεξάρτητος από τη συγκέντρωση φωσφορικών (αν και αυτή η σχέση είναι πιο περίπλοκη σε ένα ενυδρείο υφάλου που περιέχουν σίδηρο και / ή τις πηγές αζώτου όπως το νιτρικό πάνω από τα φυσιολογικά επίπεδα).
Έτσι, για να αποτραπεί η ανάπτυξη άλγης απαιτείται η διατήρηση του επιπέδου των φωσφορικών σε αρκετά χαμηλά επίπεδα.
Για τους λόγους αυτούς, τα φωσφορικά άλατα πρέπει να διατηρούνται κάτω από 0,03 ppm.
Κρατώντας τα κάτω από 0,01 ppm θα αποφέρει σημαντικά πρόσθετα οφέλη και απομένει να καθοριστεί, αλλά είναι ένας στόχος και ορισμένοι χομπίστες επιδιώκουν με διάφορους τρόπους την εξαγωγή φωσφορικών.
Οι καλύτεροι τρόποι για να διατηρηθούν χαμηλά τα επίπεδα του φωσφόρου στο ενυδρεία σας είναι να ενσωματώσετε κάποιο συνδυασμό των μηχανισμών εξαγωγής φωσφορικών, όπως την καλλιέργεια και συγκομιδή μακροφυκών ή οργανισμούς,
που χρησιμοποιούν τα τρόφιμα χωρίς υπερβολικά φωσφορικά, skimming, με ασβεστόνερο, και τη χρήση μέσων που δεσμεύει
τα φωσφορικά , και ιδίως εκείνα που είναι με βάση το σίδηρο (που είναι πάντα καφέ ή μαύρο). Μερικοί χομπίστες έχουν επίσης προσπαθήσει να μειώσουν τα φωσφορικά προκαλώντας έκρηξη από μικροοργανισμούς όπως τα βακτήρια (προβιοτικές μέθοδοι).
Αυτή η τελευταία μέθοδος θα πρέπει κατά τη γνώμη μου, να αφεθεί σε έμπειρους χομπίστες.


Αμμωνία (Ammonia - NH3)
Αμμωνία (NH3), αποβάλλεται από όλα τα ζώα και ορισμένους άλλους κατοίκους του ενυδρείου. Δυστυχώς, είναι πολύ τοξική για όλα τα ζώα, αν και δεν είναι τοξική για άλλους οργανισμούς, όπως ορισμένα είδη μακροφυκών που την καταναλώνουν εύκολα.
Σε ένα ώριμο θαλασσινό ενυδρείο, η αμμωνία που παράγεται συνήθως εξουδετερώνεται γρήγορα.
Μακροφύκη τη χρησιμοποιούν για να συνθέσουν πρωτεΐνες, το DNA, και άλλων βιοχημικών μηχανισμών που περιέχουν άζωτο. Βακτήρια καταναλώνουν επίσης αμμωνία και τη μετατρέπουν σε νιτρώδη, νιτρικά, και το αέριο άζωτο «κύκλος του αζώτου».
Όλες αυτές οι ενώσεις είναι πολύ λιγότερο τοξικές από την αμμωνία (τουλάχιστον για τα ψάρια), έτσι ώστε τα απόβλητα αμμωνίας γρήγορα "αποτοξινώνονται" υπό κανονικές συνθήκες.
Υπό ορισμένες συνθήκες ωστόσο, η αμμωνία μπορεί να είναι ανησυχητική. Κατά τη διάρκεια της αρχικής ρύθμισης του, ένα ενυδρείο υφάλου, ή όταν ο νέος ζωντανός βράχος ή ζωντανός αραγωνίτης προστίθεται, μια έκρηξη της αμμωνίας μπορεί να παραχθεί
και οι διαθέσιμοι μηχανισμοί δεν μπορούν να την αποτοξινώσουν αρκετά γρήγορα. Υπό αυτές τις συνθήκες, τα ψάρια είναι σε μεγάλο κίνδυνο. Τα επίπεδα της αμμωνίας σε τόσο χαμηλές τιμές όσο 0,2 ppm μπορεί να είναι επικίνδυνα.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, τα ψάρια και τα ασπόνδυλα πρέπει να αφαιρεθούν μέχρι να καθαρίσει το νερό, ή το ενυδρείο πρέπει θεραπευτεί με προϊόντα με ΝΗ4-δεσμευτικές ικανότητες όπως το Ammo-Stop ή το Amquel.
Πολλοί χομπίστες συγχέουν τη διαφορά μεταξύ της αμμωνίας με μια μορφή που πιστεύεται ότι είναι λιγότερο τοξικό: το αμμώνιο. Αυτές οι δύο μορφές μεταλλάσσονται πολύ γρήγορα (πολλές φορές ανά δευτερόλεπτο), οπότε για πολλούς λόγους δεν είναι διακριτές χημικές ουσίες.
Σχετίζονται με την όξινη αντίδραση βάσεων που φαίνονται παρακάτω:
NH3 + H⁺→NH4⁺
Αμμωνία + ιόντων υδρογόνου (οξύ) →ιόντα αμμωνίου

Ο μόνος λόγος που το αμμώνιο θεωρείται ότι είναι λιγότερο τοξικό από την αμμωνία είναι ότι, είναι ένα φορτισμένο μόριο, διασχίζει τα βράγχια των ψαριών και εισέρχεται στο αίμα τους με μεγαλύτερη δυσκολία από ότι κάνει η αμμωνία, η οποία διέρχεται εύκολα από τις μεμβράνες των βραγχίων και γρήγορα εισέρχεται στο αίμα .
Σε ενυδρεία με υψηλότερα επίπεδα του pH, που περιέχουν λιγότερο + H, και περισσότερο της ολικής αμμωνίας θα είναι σε μορφή ΝΗ3. Κατά συνέπεια, η τοξικότητα μιας λύσης με ένα σταθερό σύνολο συγκέντρωσης της αμμωνίας αυξάνεται με την αύξηση του pH. Αυτό είναι σημαντικό σε τομείς όπως οι μεταφορές των ψαριών, όπου αμμωνία μπορεί να αυξηθεί σε τοξικά επίπεδα.


Πυριτικά άλατα (Silicate - SiO)
Το πυρίτιο εγείρει δύο ζητήματα.

Αν τα διάτομα είναι ένα πρόβλημα σε ένα καθιερωμένο ενυδρείο υφάλου, που μπορεί να υποδεικνύει μια σημαντική πηγή διαλυτού πυριτίου, ειδικά στο νερό της βρύσης.
Στην περίπτωση αυτή, καθαρίζοντας το νερό της βρύσης θα λύσει το πρόβλημα. Σε μια τέτοια περίπτωση, η δοκιμή μπορεί να μην αποκαλύπτει αυξημένα επίπεδα διοξειδίου του πυριτίου, διότι τα διάτομα μπορούν να το χρησιμοποιήσουν όταν εισέρχεται στο ενυδρείο.
Αν τα διάτομα δεν είναι ένα πρόβλημα, τότε προτείνω ότι πολλοί χομπίστες θα πρέπει να εξετάσουν την δοσολογία διαλυτού πυριτίου.
Γιατί θα ήθελα να συστήσω δοσολογία του πυριτίου;
Σε μεγάλο βαθμό επειδή τα πλάσματα στα ενυδρεία μας το χρησιμοποιούν, οι συγκεντρώσεις σε πολλά ενυδρεία είναι κάτω από
τα φυσιολογικά επίπεδα, και κατά συνέπεια τα σφουγγάρια, μαλάκια, διάτομα που ζουν μέσα σε αυτά τα ενυδρεία δεν μπορούν
να πάρουν αρκετό διοξείδιο του πυριτίου για να ευδοκιμήσουν.
Προτείνω χορήγηση πυριτικού νατρίου ως λύση, καθώς είναι εύκολα διαλυτή μορφή πυριτίου η οποία είναι πολύ φθηνή.
Οι καταναλωτές χρησιμοποιούν την ουσία αυτή για δραστηριότητες όπως η διατήρηση των αυγών.
Το να ψάξει κάποιος στις χημικές ουσίες για να το αγοράσει μπορεί να είναι δύσκολο για τους περισσότερους, όμως μια μικρή ποσότητα μπορεί να διαρκέσει χρόνια.
Με βάση όσα έχω διαβάσει από έγκυρες πηγές οι πιθανώς ασφαλές δόσεις είναι 1 ppm SiO2 μία φορά κάθε 1-2 εβδομάδες.
Αυτό βασίζεται στο γεγονός ότι το ενυδρείο χρησιμοποιεί αυτό το πολύ σε λιγότερο από τέσσερις μέρες χωρίς οποιοδήποτε είδος της "κακής" αντίδρασης.
Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα λάθος στο να ξεκινήσει κάποιος από το ένα δέκατο της δοσολογίας και σταδιακά να αυξάνει την δόση.


Ιώδιο (Iodine – I2)
Εγώ δεν κάνω προς το παρόν χρήση δόσης ιωδίου στο ενυδρείο μου. Δεν συνιστώ να μην το κάνετε και εσείς.
Η δοσολογία ιωδίου είναι πολύ πιο περίπλοκη από ότι η δοσολογία άλλων ιόντων, λόγω της σημαντικής ύπαρξης ιωδίου
στα περισσότερα πρόσθετα και στο συνθετικό αλάτι.
Ο αριθμός των διαφορετικών μορφών του ιωδίου και το γεγονός ότι όλες αυτές οι μορφές, μπορούν υπερκαλύψουν την ανάγκη
στα ενυδρεία μας. Το γεγονός ότι τα διαθέσιμα τεστ ανιχνεύουν μόνο ένα υποσύνολο του συνόλου των εντύπων του παρόντος.
Η πολυπλοκότητα αυτή, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν υπάρχουν φυλασσόμενα είδη σε ενυδρείο υφάλου που χρειάζονται σημαντικές δόσεις ιωδίου, δείχνει ότι η δόση ιωδίου είναι περιττή και προβληματική.
Για τους λόγους αυτούς, εγώ θα σε συμβούλευα χομπίστες να ΜΗΝ προσπαθήσετε να διατηρήσετε μια συγκεκριμένη συγκέντρωση ιωδίου με τη συμπλήρωση και τεστ.
Ιώδιο στον ωκεανό υπάρχει σε μια ευρεία ποικιλία των μορφών, τόσο οργανικά και ανόργανα, και οι κύκλοι ιωδίου μεταξύ αυτών
των διαφόρων ενώσεων που είναι ιδιαίτερα πολύπλοκες και είναι ακόμα ένα πεδίο δραστήριας έρευνας.
Η φύση του ανόργανου ιωδίου στους ωκεανούς είναι γενικά γνωστή εδώ και δεκαετίες.
Οι δύο μορφές που κυριαρχούν είναι ιωδικό (ΙΟ3-) και το ιωδιούχο (Ι-). Μαζί αυτά τα δύο είδη ιωδίου συνήθως αθροίζονται
σε περίπου 0,06 ppm συνολικού ιωδίου, αλλά οι αναφερόμενες τιμές διαφέρουν κατά ένα παράγοντα περίπου δύο.
Στο θαλασσινό νερό στην επιφάνεια, το ιωδιούχο κυριαρχεί συνήθως με τυπικές τιμές στην περιοχή των 0,04 - 0,06 ppm ιωδίου. Ομοίως, το ιωδιούχο είναι συνήθως παρόν σε χαμηλότερες συγκεντρώσεις, συνήθως 0,01 έως 0,02 ppm ιωδίου.
Οργανικές φόρμες του ιωδίου είναι κάποια στην οποία το άτομο ιωδίου είναι ομοιοπολικά συνδέεται με ένα άτομο άνθρακα,
όπως το ιωδιούχο μεθύλιο, CH3I. Οι συγκεντρώσεις αυτών των οργανικών μορφών (εκ των οποίων υπάρχουν πολλά διαφορετικά μόρια) μόλις τώρα αναγνωρίζεται όλο και ευρύτερα από ωκεανογράφους.
Σε ορισμένες παράκτιες περιοχές, οργανικές μορφές μπορεί να περιλαμβάνουν μέχρι 40% του συνολικού ιωδίου, τόσες πολλές προηγούμενες εκθέσεις με αμελητέα επίπεδα ενώσεων οργανικού ιωδίου μπορεί να είναι εσφαλμένες.
Παρότι οι πρωτογενείς οργανισμοί που ζούνε σε ενυδρεία και κάνουν "χρήση" ιωδίου, τουλάχιστον στο βαθμό που είναι γνωστά
στην επιστημονική βιβλιογραφία, είναι τα φύκια (τόσο μικρό-και μακρό).

Πειράματα με Caulerpa racemosa και Chaetomorpha sp. δείχνουν ότι οι προσθήκες ιωδιούχου δεν αυξάνουν το ρυθμό ανάπτυξης αυτών των μακροφυκών, που συνήθως χρησιμοποιούνται σε ρεφιούτζιουμ.
Τέλος, για όσους ενδιαφέρονται για χορήγηση ιωδίου, προτείνω ότι χρήση ιωδικού (iodite) είναι η πιο κατάλληλη μορφή
για τη δοσολογία. Ο ιωδικός (iodite) χρησιμοποιείται πιο εύκολα από κάποιους οργανισμούς από ότι το ιωδιούχο, και ανιχνεύεται από τα διαθέσιμα τεστ ιωδίου (Seachem, Salifert και RedSea).


Νιτρικά (Nitrate - ΝΟ3)
Τα νιτρικά άλατα είναι ένα ιόν που έχει ταλαιπωρήσει πολλούς χομπίστες. Το άζωτο που αποτελεί έρχεται με τα τρόφιμα, και μπορεί σε πολλά ενυδρεία να αυξήσει τα νιτρικά αρκετά ώστε να είναι δύσκολο να διατηρηθούν στα φυσιολογικά επίπεδα.
Μια δεκαετία ή δύο πριν, πολλοί χομπίστες έκαναν αλλαγές νερού με την αναγωγή νιτρικών ως έναν από τους πρωταρχικούς στόχους τους. Ευτυχώς, τώρα έχουμε μια μεγάλη σειρά από τρόπους για να κρατήσουμε υπό έλεγχο τα νιτρικά, και τα σύγχρονα ενυδρεία υποφέρουν πολύ λιγότερο από αυξημένα νιτρικά άλατα από ότι εκείνα του παρελθόντος.
Με τα νιτρικά συνδέεται συχνά η ύπαρξη άλγης και μάλιστα η ανάπτυξη της άλγης είναι συχνά ωθούμενες από την περίσσεια θρεπτικών ουσιών, συμπεριλαμβανομένων των νιτρικών αλάτων. Άλλα πιθανά παράσιτα ενυδρείων, όπως τα δινομαστιγωτά επίσης, ωθούμενα από περίσσεια των νιτρικών αλάτων και άλλα θρεπτικά συστατικά.
Αυτά δεν είναι ιδιαίτερα τοξικά στα επίπεδα που βρίσκονται συνήθως σε ενυδρεία μας, τουλάχιστον όπως είναι μέχρι τώρα γνωστά στην επιστημονική βιβλιογραφία.

Παρόλα αυτά, τα αυξημένα επίπεδα νιτρικών αλάτων μπορεί να προωθήσει την ανάπτυξη zooxanthellae η οποία με τη σειρά της μπορεί να μειώσει πραγματικά το ρυθμό ανάπτυξης των κοραλλιών που τους φιλοξενούν.
Για τους λόγους αυτούς, οι περισσότεροι χομπίστες προσπαθούμε να κρατήσουμε τα επίπεδα νιτρικών αλάτων χαμηλά.
Ένας καλός στόχος είναι μικρότερο από 0,2 ppm νιτρικά άλατα. Ενυδρεία μπορούν να λειτουργήσουν αποδεκτά σε πολύ υψηλότερα επίπεδα νιτρικών αλάτων (ας πούμε 20 ppm), αλλά τρέχει μεγαλύτερους κινδύνους από τα προβλήματα που περιγράφονται ανωτέρω.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για τη μείωση των νιτρικών αλάτων, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης των εισροών αζώτου του ενυδρείου, την αύξηση των εξαγωγών του αζώτου από την αποκορύφωση,
την αύξηση των εξαγωγών του αζώτου από την καλλιέργεια και συγκομιδή μακροφυκών ή τύρφης (ή οποιοδήποτε άλλο οργανισμό της επιλογής σας), χρησιμοποιώντας ένα βαθύ στρώμα άμμου,
την άρση των υφιστάμενων φίλτρων που έχει σχεδιαστεί για να διευκολύνει τον κύκλο του αζώτου, χρησιμοποιώντας ζωντανό βράχο, denitrator άνθρακα, χρησιμοποιώντας ένα denitrator με θείο, και χρησιμοποιώντας πολυμερή άνθρακα.
Όλες αυτές οι μέθοδοι περιγράφονται με περισσότερες λεπτομέρειες σε διάφορα άρθρα.


Νιτρώδη (Nitrite - ΝΟ2)
Οι ανησυχίες στους χομπίστες σχετικά με τα νιτρώδη άλατα συνήθως εισάγονται από το χόμπι του γλυκού νερού.
Τα νιτρώδη είναι πολύ λιγότερο τοξικά στο θαλασσινό νερό. Τα ψάρια είναι συνήθως σε θέση να επιβιώσουν σε θαλασσινό νερό
με περισσότερο από 100 ppm νιτρώδη!
Πειράματα δείχνουν σημαντική τοξικότητα νιτρωδών σε κατοίκους του ενυδρείου υφάλου, τα νιτρώδη άλατα δεν αποτελούν σημαντική παράμετρο για παρακολούθηση. Παρακολούθηση για νιτρώδη σε ένα νέο ενυδρείο υφάλου μπορεί ωστόσο να είναι διδακτική, δείχνοντας τις βιοχημικές διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν συνιστώ στους χομπίστες να μετρήσουν τα νιτρώδη άλατα στα εγκατεστημένα ενυδρεία,
παρά μόνο για ελέγχους όσον αφορά τον κύκλο του αζώτου κατά την έναρξη ενός νέου ενυδρείου.


Στρόντιο (Strontium - Sr)
Η σύστασή μου είναι να διατηρήσουμε τα επίπεδα στροντίου στα ενυδρεία μας στο εύρος των 5-15 ppm.
Αυτό το επίπεδο καλύπτει περίπου το επίπεδο στο φυσικό θαλασσινό νερό από 8 ppm.
Δεν συστήνω το συμπλήρωμα, εκτός αν έχει μετρηθεί το στρόντιο και εξαντλείται κάτω από 5 ppm.
Μέτρηση και συμπλήρωση του στροντίου δεν είναι μια κρίσιμη δραστηριότητα.
Σε ορισμένες πρόσφατες δοκιμές, βρήκα ότι στο ενυδρείο μου, χωρίς πρόσφατες προσθήκες στροντίου, το στρόντιο έχει ήδη αυξημένα πάνω από τα φυσιολογικά επίπεδα (15 ppm οφείλεται στα αυξημένα στροντίου στο μείγμα αλατιού).
Δεν θα ήθελα να δω να πάει υψηλότερα. Ως εκ τούτου, προσθέτοντας ένα συμπλήρωμα χωρίς να γνωρίζουμε το σημερινό επίπεδο του στροντίου του ενυδρείου δεν είναι σκόπιμο.
Επιστημονικά στοιχεία δείχνουν ότι κάποιοι οργανισμοί χρειάζονται στρόντιο, αν και όχι οι οργανισμοί που διατηρούμε
οι περισσότεροι ιδιοκτήτες κοραλλιογενούς ενυδρείου. Ορισμένα γαστερόποδα, κεφαλόποδα, και radiolaria, για παράδειγμα,
το απαιτούν.
Είναι όμως σαφώς τοξικό σε υψηλές συγκεντρώσεις. Δεν υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι 5-15 ppm στρόντιο είναι επιβλαβής
για κάθε θαλάσσιο οργανισμό, αν και δεν είναι γνωστό ποια επίπεδα στροντίου είναι τα καλύτερα δυνατά.
Τέλος, ανεπίσημα στοιχεία από μια σειρά προηγμένων χομπιστών δείχνει ότι το στρόντιο που είναι κάτω από τα φυσιολογικά επίπεδα είναι επιζήμιο για την ανάπτυξη των κοραλλιών που διατηρούν χομπίστες, αλλά αυτή η επίδραση δεν έχει αποδειχθεί.

Πώς μπορούμε να διατηρήσουμε τα φυσικά επίπεδα στροντίου; Κάτι τέτοιο βέβαια, απαιτεί έναν κατάλληλο έλεγχο στροντίου. Κάποια τεστ είναι ίσως κατάλληλα για το σκοπό αυτό. Αν όχι, στέλνοντας ένα δείγμα σε ένα εργαστήριο θα μπορούσε να είναι μια λογική εναλλακτική λύση για ορισμένους.
Αν το αποτέλεσμα είναι και πάλι στο φάσμα 5-15 ppm, καμία ενέργεια δεν πρέπει να ληφθεί. Αν το επίπεδο είναι υψηλότερο
από 15 ppm, η καλύτερη μέθοδος μείωσης μπορεί να είναι απλά αλλαγές νερού με ένα κατάλληλο μείγμα αλατιού, χωρίς αφύσικα υψηλά επίπεδα του στροντίου. Αν τα επίπεδα στροντίου είναι κάτω των 5 ppm, προσθέτοντας ένα συμπλήρωμα του στροντίου.
Συνολικά, οι αλλαγές νερού με ένα μείγμα άλατος που περιέχουν το κατάλληλο επίπεδο του στροντίου μπορεί να είναι ο καλύτερος τρόπος για να κρατήσει το στρόντιο στα κατάλληλα επίπεδα.


Δυναμικό οξειδοαναγωγής (ORP)
Δεν συστήνω στους χομπίστες να προσπαθήσουν να "ελέγξουν" την ORP.
Το δυναμικό οξειδοαναγωγής (ΔΟΑ), ενός θαλάσσιου ενυδρείου είναι ένα μέτρο της σχετικής εξουσίας της οξείδωσης του νερού.

Η ORP συχνά συνιστάται σε ένα χομπίστα σαν μια σημαντική παράμετρο των υδάτων και ορισμένες εταιρείες πωλούν προϊόντα (εξοπλισμό και χημικά προϊόντα)
που προορίζονται για τον έλεγχο της ΔΟΑ. Πολλοί που συνιστάται ORP έλεγχο έπεισαν χομπίστες ότι είναι ένα μέτρο της σχετικής στο νερό του ενυδρείου της «καθαρότητας», παρά το γεγονός αυτό δεν έχει αποδειχθεί καθαρά.
Η ORP είναι πολύ-πολύ περίπλοκη. Είναι ίσως το πιο περίπλοκο χημικό χαρακτηριστικό που εσείς του θαλασσινού ενυδρείου θα συναντήσετε.
Η ORP περιλαμβάνει πολλές λεπτομέρειες στην χημική ουσία που είναι απλά άγνωστες, είτε για θαλασσινό νερό ή για ενυδρεία.
Περιλαμβάνει διαδικασίες που δεν είναι σε κατάσταση ισορροπίας και έτσι είναι δύσκολο να κατανοήσει και να προβλέψει.
Ακόμη πιο τρομακτικό είναι το γεγονός ότι οι χημικές ουσίες που ελέγχουν την ORP σε ένα ενυδρείο μπορεί να μην είναι καν οι ίδιες χημικές ουσίες που ελέγχουν την ORP σε άλλο ενυδρείο ή στο φυσικό θαλασσινό νερό.
Η ORP είναι μια ενδιαφέρουσα, αν και περίπλοκο, μέτρο των ιδιοτήτων του νερού σε ένα θαλάσσιο ενυδρείο.
Έχει χρησιμοποιηθεί για τον έλεγχο ορισμένων γεγονότων σε ενυδρεία που έχουν αντίκτυπο ΔΟΑ, αλλά μπορεί να είναι διαφορετικά δύσκολο να ανιχνευθούν. Οι εκδηλώσεις αυτές θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν άμεσους θανάτους των οργανισμών,
καθώς και μακροπρόθεσμες αυξήσεις στα επίπεδα των οργανικών υλικών.
Οι χομπίστες που παρακολουθούν ΔΟΑ, και που κάνουν άλλα πράγματα που φαίνονται κατάλληλα για τη διατήρηση ενός ενυδρείου (όπως η αύξηση αερισμού, skimming, η χρήση του άνθρακα, κ.λπ.) μπορούν να βρουν την παρακολούθηση ORP σαν ένα χρήσιμο τρόπο για να δείτε την πρόοδο.
Οι ORP μετρήσεις είναι πολύ ευαίσθητες σε σφάλματα. Χομπίστες έντονα προειδοποιούνται να μην δώσουν υπερβολική έμφαση στις απόλυτες αναγνώσεις της ORP, ειδικά αν δεν έχει βαθμονομηθεί πρόσφατα ο ORP καθετήρας τους. Αντίθετα, ORP μετρήσεις είναι πιο χρήσιμες όταν πρόκειται για αλλαγές σε μετρημένες ORP στην πάροδο του χρόνου.
Μερικοί χρησιμοποιούν οξειδωτικά διαλύματα για να αυξήσουν την ORP. Οι προσθήκες αυτές μπορούν να επωφελήσουν κάποια ενυδρεία, ίσως και με τρόπους που δεν αποδεικνύεται από τις αλλαγές στη ΔΟΑ μόνο. Δεν έχω τέτοια υλικά στο ενυδρείο μου.


Βόριο (Boron - B)
Η σημασία του βορίου στα θαλάσσια ενυδρεία είναι ένα θέμα που συχνά δεν συζητείται από κανέναν, παρά το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι ρίχνουν καθημερινά με συμπληρώματα την αλκαλικότητα τους.
Τα περισσότερα σχόλια για το βόριο, στην πραγματικότητα προέρχονται από κατασκευαστές που τα πωλούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ως «ρυθμιστικό» πράκτορα. Οι συζητήσεις αυτές δυστυχώς, σχεδόν πάντα δεν έχουν καμία ποσοτική συζήτηση του βορίου
ή τα αποτελέσματά του, τόσο θετικές όσο και αρνητικές επιπτώσεις.
Σε γενικές γραμμές το βόριο είναι ένα σημαντικό στοιχείο για τον έλεγχο σε ενυδρεία.
Το βόριο συμβάλλει στην πραγματικότητα μόνο σε ένα μικρό κλάσμα της ρυθμιστικής ικανότητας του pH του θαλασσινού νερού. Φαίνεται να είναι απαραίτητο ή επιθυμητό για ορισμένα θρεπτικά συστατικά σε ορισμένους οργανισμούς , αλλά είναι επίσης τοξικό για άλλους σε επίπεδα που δεν υπερβαίνουν κατά πολύ τα φυσιολογικά επίπεδα και κάτω από τα ποσά που υπάρχουν σε τουλάχιστον ένα τεχνητό μείγμα αλατιού.
Για τους λόγους αυτούς, η σύστασή μου είναι να διατηρούνται τα φυσικά επίπεδα περίπου του βορίου, περίπου 4,4 ppm.
Κάθε τιμή κάτω των 10 ppm είναι πιθανό αποδεκτή για τα περισσότερα ενυδρεία. Τιμές μεγαλύτερες των 10 ppm θα πρέπει
να αποφεύγονται. Το κιτ της Salifert για το βόριο είναι κατάλληλο για τον προσδιορισμό των επιπέδων του βορίου στα ενυδρεία.


Κάλιο (Potassium- K)
Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες διαθέσιμες στις ανάγκες και στις επιπτώσεις του Καλίου για ένα ενυδρείο υφάλου,
εκτός από κάποιες λίγες αναφορές που είναι κάπως αντιφατικές. (Reef ενυδρείο 390-410ppm, NSW=392ppm)
Εγώ προσωπικά δεν νομίζω ότι αξίζει να ανησυχείτε γιατί αν κάνετε τακτικές αλλαγές νερού το κάλιο μένει σε σταθερά επίπεδα.

Αν χρησιμοποιείτε βακτηριακή εντατική μέθοδο, όπως zeovit, neo-zeo και διάφορες προβιοτικές που έχουν να κάνουν με ζεόλιθο ή ανάλογο υλικό, μπορεί να αξίζει να πάρετε ένα τεστ, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω δει στοιχεία εκτός από αναφορές σε φόρουμ που απασχολούν τέτοιες μεθόδους (zeovit) και την απορρόφηση του καλίου από τον ζεόλιθο.
Δεν θα προσθέσω κάλιο χωρίς μέτρηση που να δείχνει ότι είναι απαραίτητο.
Τα περισσότερα ενυδρεία έχουν κάλιο ακριβώς στην ποσότητα που χρειάζεται χωρίς προσθήκες.
Το κάλιο είναι βεβαίως απαραίτητο από όλους τους οργανισμούς, αλλά είναι επίσης παρόν σε αρκετά υψηλή συγκέντρωση στο νερό των ωκεανών και στο τεχνητό θαλασσινό νερό.
Οι επιστήμονες δεν το μελετούν καθώς δεν μεταβάλλεται ποτέ στον ωκεανό, εκτός από τις αλλαγές της αλατότητας.


Σίδηρο (Iron- Fe)
Το σίδηρο περιορίζει την ανάπτυξη του φυτοπλαγκτόν σε τμήματα του ωκεανού και μπορεί να περιορίσει την ανάπτυξη μακροαλγών σε πολλά ενυδρεία. Λόγω της μικρής σημασίας της προσφοράς και στην κριτική του, υπόκειται επίσης σε επιθετική δέσμευση
από βακτήρια και άλλους θαλάσσιους οργανισμούς.
Κατά συνέπεια, θα μπορούσε να εξεταστεί η πιθανότητα χορήγησης σιδήρου όταν αναπτύσσονται μακροάλγες.
Το σίδηρο δεν είναι εύκολο να μετρηθεί σε επίπεδα που συνήθως απαντώνται στα θαλάσσια ενυδρεία.
Επίσης, δεν είναι εύκολο να καθοριστεί ποια από τις πολλές μορφές του είναι βιοδιαθέσιμη στο θαλασσινό νερό και ποιά δεν είναι. Κατά συνέπεια, θα πρέπει οι χομπίστες να μην στοχεύουν μια συγκεκριμένη συγκέντρωση, αλλά θα πρέπει να αποφασίσουν εάν θέλουν να ακολουθούν κάποια δοσολογία ή όχι, και στη συνέχεια να χρησιμοποιούν την κατάλληλη δοσολογία για να προχωρήσουν. Ο λόγος για τη δόση σιδήρου είναι ότι μακροφύκη μπορούν να επωφεληθούν από αυτό. Εάν δεν αυξάνονται μακροφύκη, τότε ίσως δεν χρειάζεται να παρακολουθείτε τη δόση σιδήρου καθόλου.
Η απόφαση για το πόσο σίδερο θα πρέπει να προσθέσετε είναι αρκετά εύκολη, διότι από την εμπειρία μου, αυτό δεν φαίνεται
να επηρεάζει πάρα πολύ το ενυδρείο σας. Προφανώς, αφού προσθέσετε αρκετό για να εξαλείψετε τις θρεπτικές ανάγκες,
το επιπλέον σίδηρο δεν προκαλεί εμφανή βλάβη (τουλάχιστον ότι έχω ανιχνεύεται στο ενυδρείο μου ή έχουν ακούσει από άλλους).
1 δόση περίπου 0,1 με 0,3 mL ενός διαλύματος που περιέχει 5 g σιδήρου (ως 25 g θειικού επταϋδρίτου) σε 250 ml νερού
που περιέχουν 50,7 γραμμάρια διένυδρο κιτρικό νάτριο.
Έχω σήμερα τη δόση μία φορά την εβδομάδα στο σύστημά μου με συνολικό όγκο νερού περίπου 150 λίτρα.
Αυτό το σίδερο (ΙΙ) κιτρικού γίνεται καφέ και θολό με την πάροδο του χρόνου, αλλά το χρησιμοποιώ ακόμα.
Δεν έχω παρατηρήσει καμία αρνητική επίδραση από αυτήν την δοσολογία του σιδήρου, ή του Κεντ και το μαγγάνιο συμπλήρωμα που έχω, επίσης, χρησιμοποιούνται, τα οποία μπορούν να αποδοθούν στο σίδηρο, ούτε έχω ακούσει για τυχόν αρνητικές επιπτώσεις από άλλους να κάνουν τις ανάλογες δόσεις.
Παρόλα αυτά, εγώ δεν τηρώ την δοσολογία και δεν αφήνω τους οργανισμούς που φιλοξενώ στη διάθεση του χόμπι, αν και αρνητική αντίδραση δεν φαίνεται, Προτείνω την υποστήριξη της δόσης ή τη διακοπή εντελώς.
Δεδομένου ότι πολλοί χομπίστες δεν έχουν πρόσβαση στις χημικές ουσίες που απαιτούνται για να κάνουν σίδηρο (ΙΙ) κιτρικό,
εγώ θα συμβούλευα τους περισσότερους να αποκομίσουν ένα εμπορικό συμπλήρωμα σιδήρου.
Μερικά εμπορικά συμπληρώματα, όπως το προϊόν της Κεντ, μαγγάνιο με σίδηρο, πιθανώς επειδή η επιστημονική βιβλιογραφία έχει δείξει ότι το φυτοπλαγκτόν "τρώει" μαγγάνιο από τη στήλη του νερού. Δεν έχω πειραματιστεί με μαγγάνιο, αλλά το πιθανότερο
να είναι αποδεκτή η χρήση εάν ένα καθαρό συμπλήρωμα σιδήρου δεν μπορεί να βρεθεί.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο σίδηρος μπορεί να είναι ένας περιοριστικός παράγοντας για πολλούς μικροοργανισμούς εκτός των μακροφυκών. Αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν μικροφύκη, βακτήρια (παθογόνα βακτήρια ακόμη), και τα διάτομα.
Εάν τα προβλήματα αυτά προκύψουν, υπαναχωρούν ή δικαιολογημένα να σταματήσει η προσθήκη σιδήρου.


Περίληψη
Χημικά ζητήματα για ενυδρεία τροπικού υφάλου είναι συχνά δύσκολα για τους χομπίστες. Υπάρχουν πολλές χημικές παράμετροι
που πρέπει να παρακολουθούνται, μερικές από τις οποίες είναι ζωτικής σημασίας, και μερικές είναι λιγότερο σημαντικές.
Από αυτές, κρίσιμες για την επιτυχία είναι μόνο το ασβέστιο και η αλκαλικότητα που απαιτούν τακτικά συμπληρώματα σε όλα
τα ενυδρεία, αν και όλες οι άλλες στον πίνακα 1 απαιτούν παρακολούθηση.
Η επιτυχής διατήρηση μέσα στις παραμέτρους του πίνακα 1, σε κατάλληλα επίπεδα θα πρέπει να προχωρήσει αρκετά προς
την κατεύθυνση που επιτρέπει σε περισσότερους χομπίστες να απολαμβάνουν πλήρως τα ενυδρεία τους, ενώ ταυτόχρονα διασφαλίζουν την φροντίδα των κάτοικων τους.

Καλές μετρήσεις!

References:
1. Chemical Oceanography, Second Edition. Millero, Frank J.; Editor. USA. (1996), 496 pp. Publisher: (CRC, Boca Raton, Fla.)
2. Using environmental data to define reef habitat: Where do we draw the line? Kleypas, J A, McManus, J. and Menez, L.. 1999. Am. Zool., 39: 146-159.
3. A compartmental approach to the mechanism of calcification in hermatypic corals. Tambutte, E. Allemand, D. Mueller, E. and Jaubert, J. (1996) J. Exp. Biol. 199, 1029-1041.
4. Bicarbonate addition promotes coral growth. Marubini, Francesca; Thake, Brenda. School of Biological Sciences, Queen Mary and Westfield College, London, UK. Limnol. Oceanogr. (1999), 44(3), 716-720.
5. Overview of CO2-induced changes in seawater chemistry. Kleypas, J A and Langdon, C. Proc. 9th Int. Coral Reef Sym., Bali, Indonesia, 23-27 Oct. 2000, Vol. 2:1085-1089.
6. Hydrogen-ion concentration of sea water in its biological relations. Atkins, W. R. G. J. Marine Biol. Assoc. (1922), 12 717-71.
7. Water quality requirements for first-feeding in marine fish larvae. II. pH, oxygen, and carbon dioxide. Brownell, Charles L. Dep. Zool., Univ. Cape Town, Rondebosch, S. Afr. J. Exp. Mar. Biol. Ecol. (1980), 44(2-3), 285-8.
8. Chondrus crispus (Gigartinaceae, Rhodophyta) tank cultivation: optimizing carbon input by a fixed pH and use of a salt water well. Braud, Jean-Paul; Amat, Mireille A. Sanofi Bio-Industries, Polder du Dain, Bouin, Fr. Hydrobiologia (1996), 326/327 335-340.
9. Physiological ecology of Gelidiella acerosa. Rao, P. Sreenivasa; Mehta, V. B. Dep. Biosci., Saurashtra Univ., Rajkot, India. J. Phycol. (1973), 9(3), 333-5.
10. Studies on marine biological filters. Model filters. Wickins, J. F. Fish. Exp. Stn., Minist. Agric. Fish. Food, Conwy/Gwynedd, UK. Water Res. (1983), 17(12), 1769-80.
11. Physiological characteristics of Mycosphaerella ascophylli, a fungal endophyte of the marine brown alga Ascophyllum nodosum. Fries, Nils. Inst. Physiol. Bot., Univ. Uppsala, Uppsala, Swed. Physiol. Plant. (1979), 45(1), 117-21.
12. pH dependent toxicity of five metals to three marine organisms. Ho, Kay T.; Kuhn, Anne; Pelletier, Marguerite C.; Hendricks, Tracey L.; Helmstetter, Andrea. National Health and Ecological Effects Research Laboratory, U.S. Environmental Protection Agency, Narragansett, RI, USA. Environmental Toxicology (1999), 14(2), 235-240.
13. Effects of lowered pH and elevated nitrate on coral calcification. Marubini, F.; Atkinson, M. J. Biosphere 2 Center, Columbia Univ., Oracle, AZ, USA. Mar. Ecol.: Prog. Ser. (1999), 188 117-121.
14. Effect of calcium carbonate saturation state on the calcification rate of an experimental coral reef.Langdon, Chris; Takahashi, Taro; Sweeney, Colm; Chipman, Dave; Goddard, John; Marubini, Francesca; Aceves, Heather; Barnett, Heidi; Atkinson, Marlin J. Lamont-Doherty Earth Observatory of Columbia University, Palisades, NY, USA. Global Biogeochem. Cycles (2000), 14(2), 639-654.
15. Assessment of ammonia toxicity in tests with the microalga, Nephroselmis pyriformis, Chlorophyta. Kallqvist, T.; Svenson, A. Norwegian Institute for Water Research, Kjelsas, Oslo, Norway. Water Research (2003), 37(3), 477-484.
16. Captive Seawater Fishes. Science and Technology by Stephen Spotte, Wiley-Interscience, New York (1992). pp. 942.
17. Seawater strontium and Sr/Ca variability in the Atlantic and Pacific oceans. de Villiers, S. Department of Geological Sciences, University of Washington, Seattle, WA, USA. Earth and Planetary Science Letters (1999), 171(4), 623-634.
18. Trace elements in acantharian skeletons. Brass, G. W. Rosenstiel Sch. Mar. Atmos. Sci., Univ. Miami, Miami, FL, USA. Limnology and Oceanography (1980), 25(1), 146-9.
19. Morphologies and transformations of celestite in seawater: the role of acantharians in strontium and barium geochemistry. Bernstein, Renate E.; Byrne, Robert H.; Betzer, Peter R.; Greco, Anthony M. Dep. Mar. Sci., Univ. South Florida, St. Petersburg, FL, USA. Geochimica et Cosmochimica Acta (1992), 56(8), 3273-9.
20. General characteristics and radioecology of the strontium Radiolaria organisms Acantharia. Strontium-87 and strontium-90 in Acantharia. Reshetnyak, V. V. USSR. Editor(s): Polikarpov, G. G. Khemoradioekologiya Pelagiali Bentali (1974), 188-91, 259-70. Publisher: "Naukova Dumka", Kiev, USSR
21. Marine celestite and the role of acantharians in oceanic strontium and barium geochemistry. Bernstein, Renate Ellen. Univ. of South Florida, Tampa, FL, USA. Avail. UMI, Order No. DA3001934. (2000), 125 pp. From: Diss. Abstr. Int., B 2001, 62(1), 117.
22. Coprecipitation of cations with calcium carbonate. Coprecipitation of strontium(II) with aragonite between 16 and 96.deg. Kinsman, David J. J.; Holland, Heinrich D.. Princeton Univ., Princeton, NJ, USA. Geochimica et Cosmochimica Acta (1969), 33(1), 1-17.
23. Strontium distribution in Geosecs oceanic profiles. Brass, Garrett W.; Turekian, Karl K. Dep. Geol. Geophys., Yale Univ., New Haven, CT, USA. Earth and Planetary Science Letters (1974), 23(1), 141-8.
24. Acantharian fluxes and strontium to chlorinity ratios in the North Pacific Ocean. Bernstein, R. E.; Betzer, P. R.; Feely, R. A.; Byrne, R. H.; Lamb, M. F.; Michaels, A. F. Dep. Mar. Sci., Univ. South Florida, St. Petersburg, FL, USA. Science (Washington, DC, United States) (1987), 237(4821), 1490-4.
25. Comparative analysis of vertical distribution patterns of epipelagic radiolaria, chlorophyll, and zooplankton in different regions of he North Atlantic Ocean (June-Sept. 2001). Zasko, D. N.; Vedernikov, V. I. Inst. Okeanol. im. P. P. Shirshova, RAN, Moscow, Russia. Okeanologiya (Moscow, Russian Federation) (2003), 43(1), 69-77.
26. Biological minerals formed from strontium and barium sulfates. III. The morphology and crystallography of strontium sulfate crystals from the colonial radiolarian, Sphaerozoum punctatum. Hughes, N. P.; Perry, C. C.; Anderson, O. R.; Williams, R. J. P. Inorg. Chem. Lab., Univ. Oxford, Oxford, UK. Proceedings of the Royal Society of London, Series B: Biological Sciences (1989), 238(1292), 223-33, 3 plates.
27. Macromolecular assemblages in controlled biomineralization. Perry, C. C.; Fraser, M. A.; Hughes, N. P. Chem. Dep., Brunel Univ., Uxbridge/Middlesex, UK. ACS Symposium Series (1991), 444(Surf. React. Pept. Polym.: Discovery Commer.), 316-39.
28. Transmission and scanning electron microscopic evidence for cytoplasmic deposition of strontium sulfate crystals in colonial radiolaria. Anderson, O. R.; Perry, C. C.; Hughes, N. P. Lamont-Doherty Geol. Obs., Columbia Univ., Palisades, NY, USA. Philosophical Transactions of the Royal Society of London, Series B: Biological Sciences (1990), 329(1252), 81-6.
29. Effects of strontium on the embryonic development of Aplysia californica. Bidwell, Joseph P.; Paige, John A.; Kuzirian, Alan M. Howard Hughes Med. Inst., Woods Hole, MA, USA. Biological Bulletin (Woods Hole, MA, United States) (1986), 170(1), 75-901
30. The effect of strontium on embryonic calcification of Aplysia californica. Bidwell, Joseph P.; Kuzirian, Alan; Jones, Glenn; Nadeau, Lloyd; Garland, Lisa. Howard Hughes Med. Inst., Woods Hole Oceanogr. Inst., Woods Hole, MA, USA. Biological Bulletin (Woods Hole, MA, United States) (1990), 178(3), 231-8.
31. Statoconia formation in molluscan statocysts. Wiederhold M L; Sheridan C E; Smith N K Division of Otorhinolaryngology, The University of Texas Health Science Center at San Antonio, USA SCANNING ELECTRON MICROSCOPY (1986), 2 781-92.
32. Strontium is required for statolith development and thus normal swimming behavior of hatchling cephalopods. Hanlon, Roger T.; Bidwell, Joseph P.; Tait, Richard. Mar. Biomed. Inst., Univ. Texas Med. Branch, Galveston, TX, USA. Journal of Experimental Biology (1989), 141 187-95.
33. Growth increments and biomineralization process in cephalopod statoliths. Bettencourt, Vera; Guerra, Angel. Instituto de Investigaciones Marinas (CSIC), Vigo, Spain. Journal of Experimental Marine Biology and Ecology (2000), 248(2), 191-205.
34. Experimental study on the acute toxicity of cobalt, antimony, strontium and silver salts in some Crustacea and their larvae and in some Teleostei. Amiard, J. C.. Dep. Prot., CEA, St.-Paul-lez-Durance, Fr. Revue Internationale d'Oceanographie Medicale (1976), 43 79-95.
35. Regulation of enzymatic activity: one possible role of dietary boron in higher animals and humans. Hunt, Curtiss D. Grand Forks Human Nutrition Research Center, USDA-ARS, Grand Forks, ND, USA. Biological Trace Element Research (1998), 66(1-3), 205-225.
36. Inorganic nutrition of marine macroalgae in culture. McLachlan, J. Atl. Res. Lab., Natl. Res. Counc. Canada, Halifax, NS, Can. Editor(s): Srivastava, Lalit Mohan. Synth. Degrad. Processes Mar. Macrophytes, Proc. Conf. (1982), Meeting Date 1980, 71-98.
37. Structure and biosynthesis of borophycin, a new boeseken complex of boric acid from a marine strain of the blue-green alga Nostoc linckia. Hemscheidt, Thomas; Puglisi, Melany P.; Larsen, Linda K.; Patterson, Gregory M. L.; Moore, Richard E.; Rios, Jorge L.; Clardy, Jon. Department of Chemistry, University of Hawaii, Honolulu, HI, USA. Journal of Organic Chemistry (1994), 59(12), 3467-71.
38. A comparative analysis of the toxicity of boron compounds to freshwater and saltwater species. Hovatter, Patricia S.; Ross, Robert H. Health and Safety Research Division, Oak Ridge National Laboratory, Oak Ridge, TN, USA. ASTM Special Technical Publication (1995), STP 1218(Environmental Toxicology and Risk Assessment: 3rd Vol.), 288-302.
39. Ambient Water Quality Guidelines for Boron
40. United Nations International Program On Chemical Safety

Έγινε επεξεργασία 18 Μαρτίου 2015 - TAN

[Κωστας Τ]

ευχαριστουμε Βαγγελη.κατατοπιστικοτατος και χρησιμος οδηγος.μηπως πρεπει να γινει pinned?

έγινε και το pinned

Έγινε επεξεργασία 22 Ιουλίου 2012 - Aiolos

[Aiolos]

Θα γίνει σίγουρα...

Τα ευχαριστήρια στον Αλέξη, δικιά του δουλειά είναι

[Κωστας Τ]

τωρα το ειδα.χιλια μπραβο και στον Alex.

[Road Tail]

Μπράβο στον Άλεξ για το τόσο αξιόλογο άρθρο που δημιούργησε συγκεντρώνοντας όλες τις χρήσιμες πληροφορίες για ένα ενυδρείο υφάλου.

Ευχαριστούμε πολύ Άλεξ και Βαγγέλη φυσικά για την συνεργασία.

Πρόταση για Pinned

[kostas82]

[Aiolos]

Αλέξανδρε, πέρα από το γενικό ενδιαφέρον του άρθρου, υπάρχουν κάποια σημεία με ειδικό !!! και επικεντρώνομαι στο κεφάλαιο του ασβεστίου, στο σημείο (συνταγή Randy-Holmes Farley).

​Νομίζω ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να επικεντρωθούμε και εκεί, με περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί σε κάποιους θα φανεί πολύ χρήσιμο η ταυτόχρονη αύξηση ασβεστίου / αλκαλικότητας με ένα "μαντζούνι" πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος μπορεί να χρησιμοποιεί μια περισταλτική αντλία !!!

Έχω όμως και κάποιες ερωτήσεις/απορίες.... εάν η κατανάλωση (είτε της αλκαλικότητας είτε του ασβεστίου) είναι σε διαφορετικά επίπεδα, και λογικό είναι ότι θα είναι διαφορετική από ενυδρείο σε ενυδρείο, η ποσότητα των υλικών της συνταγής, είναι δυνατόν να διαφοροποιείται σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες ?

Κατά πόσο για έναν μέσο χρήστη είναι εύκολο στο να βρει αυτά τα υλικά ή να παρασκευάσει το... "μαντζούνι" χωρίς τον φόβο "ατυχημάτων" στο ενυδρείο του?

Προσωπικά, δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με φαρμακευτικές σκόνες, και δεν κρύβω τον φόβο μου σε κάτι τέτοιο.....για ρίξε φως στη υπόθεση !!!

[ttarkin]

Απλά Καταπληκτική δουλεία.

[ttarkin]

Αλέξανδρε, πέρα από το γενικό ενδιαφέρον του άρθρου, υπάρχουν κάποια σημεία με ειδικό !!! και επικεντρώνομαι στο κεφάλαιο του ασβεστίου, στο σημείο (συνταγή Randy-Holmes Farley).

​Νομίζω ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να επικεντρωθούμε και εκεί, με περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί σε κάποιους θα φανεί πολύ χρήσιμο η ταυτόχρονη αύξηση ασβεστίου / αλκαλικότητας με ένα "μαντζούνι" πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος μπορεί να χρησιμοποιεί μια περισταλτική αντλία !!!

Έχω όμως και κάποιες ερωτήσεις/απορίες.... εάν η κατανάλωση (είτε της αλκαλικότητας είτε του ασβεστίου) είναι σε διαφορετικά επίπεδα, και λογικό είναι ότι θα είναι διαφορετική από ενυδρείο σε ενυδρείο, η ποσότητα των υλικών της συνταγής, είναι δυνατόν να διαφοροποιείται σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες ? Ναι Βαγγέλη, Η ποσότητα των υλικών διαφοροποιείται ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του ενυδρείου.

Κατά πόσο για έναν μέσο χρήστη είναι εύκολο στο να βρει αυτά τα υλικά ή να παρασκευάσει το... "μαντζούνι" χωρίς τον φόβο "ατυχημάτων" στο ενυδρείο του? Το να τα βρεις είναι εύκολο. Εγώ τα βρίσκω σε μαγαζί με ιατροφαρμακευτικά προϊόντα. Και το να φτιάξεις το ματζούνι και αυτό είναι εύκολο, αρκεί να είναι κάποιος προσεκτικός, να ακολουθεί την "συνταγη δημιουργίας¨κατα γράμμα, και να μη βιαζεται....

Προσωπικά, δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με φαρμακευτικές σκόνες, και δεν κρύβω τον φόβο μου σε κάτι τέτοιο.....για ρίξε φως στη υπόθεση !!!

[Alexpsycho]

Η συνταγή της 2-part του Randy είναι αναλυτικά γραμμένη εδώ(http://reefkeeping.com/issues/2006-02/rhf/index.php/) όπως και η αναβαθμισμένη για μαγνήσιο 3-part και οι 2 συνταγές έχουν πολύ υψηλό pH και καλό είναι να πέφτουν σε σάμπ μακρυά απο κοράλλια.Το να προσθέτεις με ένα ζουμί Αλκαλικότητα και Ασβέστιο δεν είναι δυνατό γιατί με το που έρθουν σε επαφή με το νερό τα 2 αυτά συστατικά δεν είναι συμβατά.

Τα μόνα σκευάσματα που το κάνουν αυτό είναι το Tropic Marin bio-calcium και το salifert all-in-one.Πολύ καλό σκεύασμα το Bio-calcium που ανεβάζει Αλκαλικότητα και Ασβέστιο μαζί με 60 ιχνοστοιχεία που περιέχει.Ομως είναι σε μορφή σκόνης και αυστηρά μόνο σαν σκόνη πρέπει να πέφτει στο νερό.Δεν γίνεται να μπεί σε περιστατική αντλία γιατί αυτόματα εξουδετερώνονται τα συστατικά όταν μπούνε σε μπουκάλι(δοκιμασμένο).To Salifert δεν το έχω δοκιμάσει.

Οπότε σε περίπτωση χρήσης μια περισταλτικής αντλίας πρέπει κάποιος απλά να επιλέξει τι θέλει να ρίχνει αλλά μόνο ένα συστατικό.Με 2 αντλίες όμως αλλάζει το πράμα.Η επιλογή που έχει να κάνει ένας χομπίστας είναι καθαρά απο τα λίτρα του ενυδρείου του και τις ευκολίες που έχει προνοήσει για να το κάνει να δουλέψει καλύτερα για να έχει και την απαραίτητη οικονομία στα υλικά του.

Σε μικρά (35-100lt )συστήματα μπορεί κάποιος να ρίχνει καθημερινά ένα σκεύασμα σαν το Bio-Calcium που κάνει και τις 2 δουλειές μαζί ή το Salifert all in one.Οπως και η χρήση Kalkwasser στο νερό της αναπλήρωσης(Μόνο αν υπάρχει καλή οξυγόνωση του ενυδρείου).Εκεί είναι χρυσός κανόνας να μήν ανεβαίνει το pH πάνω απο 0,2 με κάθε προσθήκη.Γενικά θα έλεγα οτι είναι η πιο δύσκολη κατηγορία γιατί η μή ύπαρξη σάμπ μπορεί να προκαλέσει προβλήματα λόγω της τοξικότητας των διαλυμάτων και των περιοχών που πέφτουν τα διαλύματα κοντά σε ευαίσθητους οργανισμούς(υψηλό pH).

Σε μέτρια συστήματα(100-300 lt) οι δοσομετρικές αντλίες είναι ο απόλυτος άρχοντας.Καλό είναι να υπάρχει σάμπ για να μήν πέφτουν τα διαλύματα κοντά σε ευαίσθητα κοράλλια που μπορούν να προκαλέσουν καψίματα ή νεκρώσεις(υψηλό pH).Μπορεί κάποιος να παίξει και με Kalkwasser στην αναπλήρωση ή σε reactor(μόνο με καλή οξυγόνωση του ενυδρείου).

Σε μεγάλα ενυδρεία πάνω απο 300 λίτρα μπορεί ο χομπίστας να κάνει χρήση όλων των συστημάτων πρόσθεσης των βασικών στοιχείων χωρίς να ανησυχεί για προβλήματα χώρου γιατί σίγουρα υπάρχει σάμπ και χώρος για εξοπλισμό.Τα πρωτεία τα έχει ακόμα ο αντιδραστήρας ασβεστίου/διοξειδίου του άνθρακα λόγω της μεγάλης κατανάλωσης σε ασβέστιο και αλκαλικότητα.

[Aiolos]

Καλά που το εξηγείς αναλυτικότερα, γιατί ο αναγνώστης αυτή την εντύπωση θα είχε.

Έγινε επεξεργασία 22 Ιουλίου 2012 - Aiolos

[Alexpsycho]

Ναι και μένα με είχε μπερδέψει στην αρχή...Αν και κάνω 3-part light Balling με ιχνοστοιχεία. Δοκίμασα Bio-Calcium σε περισταλτική στην αρχή αλλά.... τίποτα...το ασβέστιο δεν αναβαίνει με τίποτα αν έρθει η σκόνη σε επαφή με το νερό... Κουταλάκι και κατευθείαν στο σάμπ!

Έγινε επεξεργασία 22 Ιουλίου 2012 - Alexpsycho

[Alexpsycho]

Το Salifert όμως κάνει για αυτή την χρήση...Δεν χάνεται τίποτα να το δοκιμάσετε με μία περισταλτική...ο φίλος σου ο Χαμπίπ το έκανε το θαύμα του!

[Giovanni]

Φοβερό άρθρο......

[Aiolos]

Το Salifert όμως κάνει για αυτή την χρήση...Δεν χάνεται τίποτα να το δοκιμάσετε με μία περισταλτική...ο φίλος σου ο Χαμπίπ το έκανε το θαύμα του!

Ναι αυτό κοιτάω τώρα στο δίκτυο... από διάφορα review (από το 2004 ακόμη) υπάρχουν θετικά σχόλια.

[Crazy_Beaver]

Συγχαρητήρια για το άρθρο!Ευχαριστούμε για τον κόπο σου!

[kikos7]

Όμορφα και κατανοητά

[Alexpsycho]

Πολύ ωραία δουλειά.Αν δεν ήταν ο Αίολος θα ήταν ενα κουραστικό κατεβατό με πίνακες και λίνκ... η διακόσμηση το κάνει ολοκληρωμένο.Μπράβο Βαγγέλη!Σε αυτά είσαι έτη φωτός μπροστά!Και επίσης ευχαριστώ και το ΑΖ για την φιλοξενία!

Αν κάποιος χομπίστας θέλει να κάνει ερωτήσεις ή διευκρινήσεις σε κάποια παράμετρο μπορει να το κάνει ελεύθερα.

Έγινε επεξεργασία 23 Ιουλίου 2012 - Alexpsycho

[geliodorgalostro]

 

 

Μεγάλη δουλειά

 

 

Έγινε επεξεργασία 28 Ιανουαρίου 2018 - rastaman
spam link removed

[Karlos]

Ευχαριστούμε πολύ! 

[simonfich987]

On 27.01.2018 at 5:09 ΜΜ, το μέλος Karlos έγραψε:

Ευχαριστούμε πολύ! 

συμφωνώ