Το καμάρι μου!

[filoxenos]

Πάντως, σήμερα το μεσημέρι που καθόμουν και το κοιτούσα απολαμβάνοντας καφέ και τσιγάρο στην απέναντι πολυθρόνα, έπιασα τον εαυτό μου να συνειδητοποιεί γιατί τελικά το όποιο aquascape στα ενυδρεία δεν είναι η πρωταρχική μου προτεραιότητα...

Και αυτό έγινε τη στιγμή που και οι 10 Otocinclus που διαχειρίζονται την εσωτερική ζωή του ενυδρείου, ξεκίνησαν από τη μια άκρη του που ήταν μαζεμένοι και το διέσχισαν όλο με την αργή, χαριτωμένη τους πλεύση, μέχρι απέναντι, "παρκάροντας" τελικά με τις βεντούζες τους κολλημένες στο μπροστινό τζάμι, σαν στρατιωτάκια σε παράταξη..!

Ηταν μια σπάνια στιγμή το να μπορέσω να τους δω όλους μαζί να κολυμπούν τόσο όμορφα σε σχηματισμό..!

Η φωτογραφική ήταν στο άλλο δωμάτιο και έτσι τα ηλεκτρονικά της κυκλώματα δεν μπόρεσαν να αποθανατίσουν τη μοναδική εικόνα που προσέφεραν τα ψάρια, περιοριζόμενα σε κάποιους άλλους μικρότερους σχηματισμούς που είχαν καταγράψει παλιότερα...

Εγώ όμως ήμουν εκεί και έτσι μπόρεσα να καταλάβω ότι όπως και να ήταν η εμφάνιση του ενυδρείου, αυτό που έχει σημασία για μένα είναι τελικά η παρατήρηση, η καταγραφή και η απόλαυση της συμπεριφοράς τους, που καθόλου δεν έχει να κάνει με το αισθητικό μέρος του πράγματος, αλλά μόνο με τις κατάλληλες συνθήκες σωστής διαβίωσής τους.

Οποιο σκηνικό και να ήταν στημένο πίσω ή γύρω τους, η προσοχή μου ήταν τόσο απόλυτα εστιασμένη εκείνη τη στιγμή πάνω τους, που δεν θα με άφηνε να το δω... Αλλά δεν είχε και καμία σημασία το τι υπήρχε, γιατί ήταν η απίστευτα μαγική εικόνα που πρόσφερε η ομάδα των δέκα Otocinclus, που κολυμπώντας όλοι μαζί με το χαρακτηριστικό αργό, ήρεμο και ιδιαίτερα χαριτωμένο τρόπο τους, εξαφάνιζαν την όποια διάταξη ή εμφάνιση του οτιδήποτε άλλου υπήρχε μέσα, αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα σου και κάνοντάς σε να ξεχνάς ότι μπορούσε να συμβαίνει εκείνη τη στιγμή στη ζωή σου...

Αυτά τα ψάρια, είναι απλά... υπέροχα!