viciouscircle 22 Μαρτίου 2011 #1 Share 22 Μαρτίου 2011 Ο Τζόν Σουϊντον, πρώην αρχισυντάκτης των New York Times, στην αποχαιρετηστήρια δεξίωση που έγινε προς τιμήν του πρίν βγεί στη σύνταξη, είπε, όταν κάποιος απο τους παρευρισκόμενους έκανε πρόποση για τον ανεξάρτητο Τύπο : «Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, σε αυτή τη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας που να αποκαλείται ανεξάρτητος Τύπος. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Ούτε ένας ανάμεσά σας θα τολμούσε να εκστομίσει μια έντιμη γνώμη. Και αν τολμούσατε να την εκφράσετε γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν τυπωμένη στο χαρτί. Πληρωνόμαστε αρκετά ώστε να κρατάμε την τίμια άποψή μας, έξω από την εφημερίδα για την οποία γράφω. Εσείς επίσης παίρνετε ικανοποιητικούς μισθούς για παρόμοιες υπηρεσίες. Και αν κάποιος τολμούσε ή ήταν τόσο τρελός ώστε να γράψει την τίμια γνώμη του, θα βρισκόταν πολύ σύντομα στο δρόμο…. Είναι δουλειά και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής το Μαμωνά και να πουλάει τη Πατρίδα του για τον άρτο τον επιούσιο…. Είμαστε υποτελείς. Όργανα των πλουσίων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν τα νήματα και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος, η ζωής μας, οι ικανότητές μας είναι ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες». Πρωτότυπο: There is no such thing, at this date of the world's history, in America, as an independent press. You know it and I know it. There is not one of you who dares to write your honest opinions, and if you did, you know beforehand that it would never appear in print. I am paid weekly for keeping my honest opinion out of the paper I am connected with. Others of you are paid similar salaries for similar things, and any of you who would be so foolish as to write honest opinions would be out on the streets looking for another job. If I allowed my honest opinions to appear in one issue of my paper, before twenty-four hours my occupation would be gone. The business of the journalists is to destroy the truth, to lie outright, to pervert, to vilify, to fawn at the feet of mammon, and to sell his country and his race for his daily bread. You know it and I know it, and what folly is this toasting an independent press? We are the tools and vassals of rich men behind the scenes. We are the jumping jacks, they pull the strings and we dance. Our talents, our possibilities and our lives are all the property of other men. We are intellectual prostitutes. (Source: Labor's Untold Story, by Richard O. Boyer and Herbert M. Morais, published by United Electrical, Radio & Machine Workers of America, NY, 1955/1979.) Link to comment Share on other sites More sharing options...
Crazy_Beaver 22 Μαρτίου 2011 #2 Share 22 Μαρτίου 2011 Καλά τα είπε!να δούμε πόσα ψέματα θα έχει γράψει και πόσσες φορές θα έχει διαστρευλώσει την αλήθεια για να αγανακτήσει και να φτάσει να τα πεί ανοιχτά!Ρε ούστ!!!!!!!! Link to comment Share on other sites More sharing options...
stormtrooper 22 Μαρτίου 2011 #3 Share 22 Μαρτίου 2011 Το να θεωρεί κάποιος πως υπάρχει τίμια και αδέσμευτη δημοσιογραφία κι ενημέρωση είναι σαν να πιστεύει στο Άϊ Βασίλη και πως στην άκρη του ουράνιου τόξου υπάρχει ένα πιθάρι με θησαυρό. Οπότε δεν είπε κάτι που δεν το ήξεραν οι περισσότεροι (με εξαιρέσεις όσους πιστεύουν τα παραπάνω). Το τι έχουν δει τα αυτιά του κι έχουν ακούσει τα μάτια του ( ) για να φτάσει σε τέτοιο σημείο απόγνωσης ώστε την τελευταία μέρα της εργασιακής του ζωής να τα "αμολήσει" σίγουρα είναι πολλά. Αυτό βέβαια δεν τον βγάζει από τον βούρκο... Να μην πω πως τον χώνει και πιο βαθιά. Γιατί το να κάνεις κάτι "κακό" από άγνοια και ηλιθιότητα σίγουρα μπορεί να συγχωρεθεί (δυστυχώς βέβαια ο κόσμος αποτελείται στην πλειοψηφία του από ηλίθιους, αλλά άλλο θέμα αυτό...). Αλλά το να κάνεις ότι κάνεις, να έχεις την ποιότητα να αναγνωρίσεις το λάθος και τελικά να επιλέγεις να το ακολουθήσεις, όχι μόνο δε σε τιμά, αλλά σε στέλνει και στο "πράσινο μίλι" λόγο επικινδυνότητας (προσωπική άποψη πάντα). Link to comment Share on other sites More sharing options...
akkornteon 23 Μαρτίου 2011 #4 Share 23 Μαρτίου 2011 Νίκο συμφωνώ μαζί σου, το να περιμένεις τη συνταξιοδότησή σου για να καταδικάσεις εκ του ασφαλούς το σύστημα που υπηρέτησες είναι κατάντια. Θα ήταν τιμή του να παραιτούνταν όταν δεχόταν πιέσεις και να δούλευε σε κάποια άλλη εφημερίδα μικρότερης φήμης, οπότε με λιγότερες πιέσεις και διαπλεκόμενα. Τουλάχιστον δεν έπαθε κανά έμφραγμα ο άνθρωπος.. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Aiolos 23 Μαρτίου 2011 #5 Share 23 Μαρτίου 2011 Τέτοιες "κρίσεις ειλικρίνειας" κατόπιν εορτής να τις βράσω... για να μη πω κάτι πιο χοντρό !!! Link to comment Share on other sites More sharing options...
GKAZI 23 Μαρτίου 2011 #6 Share 23 Μαρτίου 2011 Για να εκφράσω την ταπεινή μου άποψη, υπάρχουν δημοσιογράφοι και δημοσιογράφοι. Και δεν θα αναφερθώ σε όσους "ανεβαίνουν" σε κάποιο άρμα και επιλέγουν να το εξ-υπηρετούν και σε όσους δεν το κάνουν. Θα αναφερθώ ε εκείνους που επιλέγουν να γίνουν δημοσιογράφοι γιατί τη βρίσκουν (με όποιο τρόπο κι αν το δει κανείς) να είναι μέσα, κοντά ή δίπλα στα κέντρα εξουσίας, να έχουν τη "λάμψη" της επωνυμίας να συναγελάζονται με διάσημους, με πολιτικούς, με καλλιτέχνες, με high society. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που έχουν την "τρέλα" της δημοσιογραφίας (όσο και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε υπάρχει και είναι αρρώστια). Δεν θα υπερασπιστώ αν υπάρχουν πουλημένες γραφίδες όπως λέει ο συνταξιούχος πλέον αρχισυντάκτης. Και στις δύο περιπτώσεις όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Στην πρώτη επιλέγουν να εξυπηρετούν ό,τι τους λένε, στη δεύτερη υπαναχωρούν γιατί αν πεταχτούν εκτός δημοσιογραφίας θα τους είναι χειρότερο από το να στερηθούν τον αέρα που αναπνέουν. Θα πρέπει όμως να γίνει διαχωρισμός ανάμεσα στη δημοσιογραφία και τον Τύπο. Η δημοσιογραφία ΔΕΝ εξαγοράζεται, ο Τύπος όμως; Δεν γνωρίζω αν κάποιος από τους φίλους που αναφέρθηκαν προηγουμένως είναι δημοσιογράφος. Αυτή όμως είναι η ταπεινή μου γνώμη μετά από 31 έτη δημοσιογραφίας... Link to comment Share on other sites More sharing options...
salamander 23 Μαρτίου 2011 #7 Share 23 Μαρτίου 2011 Δεν ξέρω πως θα ένοιωθα αν έφτανα σε μια παρόμοια ηλικία και απλά ακύρωνα τόσα χρόνια από την ζωή μου.Το νου σας... Link to comment Share on other sites More sharing options...
Andreas301 23 Μαρτίου 2011 #8 Share 23 Μαρτίου 2011 H ζωή δυστυχώς είναι γκρι Link to comment Share on other sites More sharing options...
Aiolos 23 Μαρτίου 2011 #9 Share 23 Μαρτίου 2011 Η ζωή από μόνη της είναι ένας λευκός καμβάς και εμείς οι άνθρωποι αποφασίζουμε με τι χρώματα θα τον βάψουμε.... Επιλογή των περισσοτέρων είναι τα σκούρα χρώματα. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Andreas301 23 Μαρτίου 2011 #10 Share 23 Μαρτίου 2011 Η ζωή από μόνη της είναι ένας λευκός καμβάς και εμείς οι άνθρωποι αποφασίζουμε με τι χρώματα θα τον βάψουμε....Επιλογή των περισσοτέρων είναι τα σκούρα χρώματα. Λυπάμαι Βαγγέλη μακάρι να ήταν έτσι αλλά δεν είναι. Τουλάχιστον ας κρατάμε αυτά που είναι σημαντικά και έχουν για τον καθένα μας ζωντανά χρώματα. Όσο για τον Σουίντον, μάλλον θα είχε παραπιεί και τα ξεστόμισε όλα αυτά Link to comment Share on other sites More sharing options...
stormtrooper 23 Μαρτίου 2011 #11 Share 23 Μαρτίου 2011 Θα συμφωνήσω με τον Αντρέα πως η επιλογή του χρώματος δεν είναι όπως αναφέρετε από τον Αίολο... Δεν ξέρω αν συμφωνώ με τον Αντρέα για τους ίδιους λόγους, αλλά εγώ πιστεύω πως απλά ένα πολύ μικρό ποσοστό της ζωής μας ανήκει στις επιλογές μας. Επί του θέματος θα ξαναπώ και θα τονίσω πως τέτοιοι άνθρωποι είναι πλήρως επικίνδυνοι! Link to comment Share on other sites More sharing options...
chris z3 23 Μαρτίου 2011 #12 Share 23 Μαρτίου 2011 Δεν ξέρω πως θα ένοιωθα αν έφτανα σε μια παρόμοια ηλικία και απλά ακύρωνα τόσα χρόνια από την ζωή μου.Το νου σας... συμφωνω.... Link to comment Share on other sites More sharing options...
theodor72 23 Μαρτίου 2011 #13 Share 23 Μαρτίου 2011 Δεν ξέρω πως θα ένοιωθα αν έφτανα σε μια παρόμοια ηλικία και απλά ακύρωνα τόσα χρόνια από την ζωή μου.Το νου σας... Μεγάλη κουβέντα είπες φίλε Ορέστη !!! Και ίσως εκεί είναι η βαθύτερη ουσία και όχι για το αν είναι κατευθυνόμενοι οι δημοσιογράφοι (που για εμένα είναι). Θέλουμε δε θέλουμε, όσο μεγαλώνουμε και αυξάνουν οι υποχρεώσεις αλλά και οι απαιτήσεις μας, ξεπουλάμε σιγά σιγά ένα κομμάτι από τον εαυτό μας. Γι' αυτό θα μου επιτρέψετε να επαναλάβω : Το νου σας... Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Δημιουργήστε ένα λογαριασμό ή κάντε είσοδο για να σχολιάσετε
Πρέπει να είστε μέλος για να προσθέσετε ένα σχόλιο
Δημιουργία λογαριασμού
Δημιουργήστε ένα νέο λογαριασμό. Είναι εύκολο!
Δημιουργία λογαριασμούΣύνδεθείτε
Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.
Είσοδος