Cinefil

[krisos]

Les triplettes de Belleville(2003)S.Chomet

Ένα απολαυστικό κινηματογραφικό τρίο μαζί με μια γιαγιά που προσπαθεί να σώσει τον εγγονό της και ένα σκύλο που την βοηθά αναλαμβάνουν να μας μεταφέρουν στο παρανοϊκό σύμπαν τους, όπου ο λόγος είναι περιττός και η εκπληκτική εικόνα λέει όσα χρειάζεται να ειπωθούν με τρόπο που λίγο απέχει από έναν εξαιρετικό πίνακα ζωγραφικής.

Κινούμενα σχέδια, τα οποία παντρεύουν ιδιοφυώς το φθαρμένο χειροποίητο σκίτσο με το ψηφιακό, προσφέρουν ένα θέαμα πρωτόγνωρο. Η καυστική και συμβολική απεικόνιση του κόσμου συνθέτουν ένα κονσέρτο σπάνιας πρωτοτυπίας και αξίας. Διαφορετική αισθητική από αυτή που η Disney μας έχει συνηθίσει θα κυριαρχήσει από το πρώτο μέχρι το στερνό καρέ αυτού του κομψοτεχνήματος και θα το απογειώσει και μόνο οπτικά σε καλλιτεχνική κατάθεση. Γιατί πράγματι οι σουρεαλιστικές και παρακμιακές εικόνες του δένουν τόσο αρμονικά με την απλή υπόθεσή του για να αναδείξουν μια γλυκιά μελαγχολία.

Μια μελαγχολία που συμπληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο από ένα εκκεντρικό χιούμορ, τόσο ταιριαστό και συνάμα τόσο περιθωριακό που θα σε αιχμαλωτίσει στην ιδιοτροπία του. Στο σύμπαν της ταινίας ο Θεός είναι ο Jacques Tati και όλα έχουν γίνει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν. Τα οπτικά γκανγκς διαδέχονται το ένα το άλλο και οι νοητικές παρεκκλίσεις (την επόμενη φορά που σας κυνηγάει ένα αυτοκίνητο γεμάτο γκάνγκστερ, απλώς βάλτε του τρικλοποδιά) τονίζουν το αστείο. Έτσι η ψυχαγωγική του αξία παραμένει ατόφια και καλύπτει το όποιο κενό δημιουργεί η απουσία λόγου.

Υποθετικό βέβαια το κενό γιατί ουδέποτε δημιουργείται η ανάγκη του λόγου, καθώς η πληρότητα του έργου είναι υποδειγματική. Αφηγηματική πληρότητα, χωρίς κενά η δυσνόητα σημεία, συναισθηματική πληρότητα (τρυφερό σαν ένα jazz τραγούδι), ψυχαγωγική πληρότητα (περνάς καλά, πως το λένε) και αισθητική πληρότητα (υποδειγματική μορφή τέχνης) καθιστούν την μικρή του διάρκεια μοναδικό μειονέκτημα.

Ίσως και η μορφή ενός χιούμορ, όχι απόλυτα αποδεκτού, δημιουργεί κάποιες ενστάσεις, σίγουρα αποδεκτές, αλλά ένα πιο συμβατικό χιούμορ θα κατέστρεφε όποια αίσθηση αγωνίζεται να δημιουργήσει αυτό το ιδιαίτερο τρίο. Για αυτό θα σταματήσω να με πιέζω να βρω μειονεκτήματα για μια πιο ολοκληρωτική παρουσίαση και υπό τους ήχους της εύθυμης μουσικής του θα επικροτήσω το ομορφότερο καρτούν των τελευταίων χρόνων, το οποίο δεν απευθύνεται σε παιδιά.

πηγη:cine.gr

[krisos]

Fantastic Mr.Fox(2009)

Ο κύριος Fox είναι μια πανούργα αλεπού, ένας αδίστακτος, πολυμήχανος κλεφτοκοτάς που ζει ακολουθώντας τα άγρια ένστικτά του -ξεζουμίζοντας δηλαδή τα πλουσιοπάροχα κοτέτσια των τριών μοχθηρών κτηνοτρόφων που ζουν στην πεδιάδα κοντά στο λαγούμι του: του Boggis, του Bunce και του Bean. Αυτός είναι ο βασικός κορμός του δημοφιλέστατου παιδικού βιβλίου του Roald Dahl, το οποίο βεβαίως, όπως κι όλες οι αγαπημένες ιστορίες του παραμυθά με την αστείρευτη φαντασία («Charlie and the Chocolate Factory», «Matilda», «James and the Giant Peach», κ.λπ.), πόρρω απέχει από το να χαρακτηριστεί «αθώο παιδικό παραμύθι».

Αυτήν ακριβώς την εγγενή εκκεντρικότητα της ιστορίας του Dahl αξιοποίησε η sui generis ιδιοφυία που λέγεται Wes Anderson, και ξεκινώντας από την βασική ιδέα των ανθρωπόμορφων, παμπόνηρων αλεπούδων που βρίσκονται σε αδιέξοδο απέναντι στην κακία των ανθρώπων, εμπνέεται και πλάθει αριστοτεχνικά μια εξωφρενική, απολαυστική μα και διδακτική ιστορία, στην οποία ανευρίσκονται, διάσπαρτα αλλά έντονα, όλα τα στοιχεία που μας έχει συνηθίσει στο σύμπαν του ο Wes Anderson («Rushmore», «The Royal Tenenbaums», «Darjeeling Limited»): οι οικογενειακές εντάσεις, οι μικρομέγαλοι έφηβοι με συναισθηματικά αδιέξοδα, οι ανώριμοι, αιθεροβάμονες ενήλικες, οι 'ξεχωριστοί' χαρακτήρες που ψάχνουν μια θέση στον κόσμο των 'φυσιολογικών'.

Κι όλα αυτά μέσα από τις περιπέτειες του απίθανου κυρίου Fox, της υπομονετικής αλλά και απαιτητικής συζύγου του κυρίας Fox, του παραμελημένου γιού του Ash, του χαρισματικού του ανιψιού Kristofersson και μιας σειράς αξιολάτρευτων, ξεχωριστών τρωκτικών που συνασπίζονται για να αντιμετωπίσουν την ανεξέλεγκτη οργή των τριών κτηνοτρόφων, όταν αυτοί αποφασίζουν να ξεπαστρέψουν μια και καλή την απειλή για τα κοτέτσια τους που λέγεται Mr. Fox.

Δίνοντας ανθρώπινη μορφή και -κυρίως- ανθρώπινες συνήθειες και επιθυμίες στα ζώα-πρωταγωνιστές του, ωστόσο κρατώντας ταυτόχρονα το υπόβαθρο των ζωικών ενστίκτων, ο Anderson (σε συνεργασία με τον Noah Baumbach στο σενάριο), πετυχαίνει να εντάξει το μήνυμα της 'διαφορετικότητας' που πάντα τον ταλανίζει, σε ένα ακόμα πιο ταιριαστό πλαίσιο: Ο κύριος Fox -που από κλεφτοκοτάς έγινε εθελουσίως οικογενειάρχης δημοσιογράφος- ζούσε, μέχρι να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, μια ζωή λανθάνουσα, καταπιεσμένος από το περιβάλλον του, κουκουλώνοντας τα πραγματικά του άγρια ένστικτα. Μόνο όταν επιστρέψει στον εαυτό του, μετά από μια σειρά περιπετειών, και επιτρέψει ξανά στο 'άγριο ζώο' να βγει από μέσα του, θα γίνει ο πραγματικός 'Φανταστικός κύριος Fox' που μας σύστησε ο Roald Dahl. Και ο φανταστικός κύριος Anderson, παίζοντας σαν σε κουκλοθέατρο με μαριονέτες σ'ένα παλαιάς κοπής stop motion animation, επιστρέφει στα πρωταρχικά υλικά της παιδικής φαντασίας, πλάθοντας ένα υπέροχο και απολύτως μοναδικό παραμύθι για ενήλικες

πηγη:http://www.cinemanews.gr

[Freeman]

Full Metal Jacket

Επική ταινία με θέμα το αμερικάνικο πεζικό.Γυρίστηκε το 1987

Περιπλέκεται γύρο απο έναν χαρακτήρα τον "Private Joker" για τις κακουχίες και τα τυχερά του στον στρατό

Πολύ σκληρό λεξιλόγιο με τον R. Lee Ermey να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας

Το βίντεο δεν έχει υπότιτλους για... ευνόητους λόγους