krisos 11 Ιανουαρίου 2011 Author #26 Share 11 Ιανουαρίου 2011 α πολυ ωραια αν εχεις κανενα παραπανω στοιχειο ποσταρε θα ψαξω να τα βρω και τα δυο! Link to comment Share on other sites More sharing options...
karrot 11 Ιανουαρίου 2011 #27 Share 11 Ιανουαρίου 2011 επίσης σε γνωστό site με ελληνικές ταινίες μπορεί να δει όποιος θέλει μαι καταπληκτική ελληνική ταινία τον Κυνόδοντα Link to comment Share on other sites More sharing options...
krisos 12 Ιανουαρίου 2011 Author #28 Share 12 Ιανουαρίου 2011 Zodiac(2007) Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φίντσερ Συγγραφείς: James Vanderbilt (σενάριο), ο Robert Graysmith (βιβλίο) Ηθοποιοί: Jake Gyllenhaal , Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και Ruffalo Mark Είδος : Μυστηρίου, Τρόμου, Θρίλερ/Υπότιτλοι : Ενσωματωμένοι Υπόθεση Η ταινία βασίζεται πάνω στην αληθινή ιστορία μίας απο τις πιο ενδιαφέρουσες άλυτες αστυνομικές ιστορίες των ΗΠΑ. Καθώς ένας κατά συρροήν δολοφόνος τρομοκρατεί το San Francisco και παίζει με την αστυνομία στέλνοντας κρυπτογραφημένα σημειώματα, 4 άντρες θα αφιερωθούν τόσο πολύ στην ανεύρεση του δολοφόνου που οι καριέρες τους και οι ζωές θα απειληθούν πραγματικά. Link to comment Share on other sites More sharing options...
krisos 14 Ιανουαρίου 2011 Author #29 Share 14 Ιανουαρίου 2011 Nueve reinas (2000) πηγη :cine.gr Μια ταινια που θα μπορουσε να ειναι η καλυτερη δουλεια του David Mamet μετα το House of Games, ερχεται απο την Αργεντινη, απο τα χερια του πρωταρη Fabian Bielinsky και με τον τιτλο «Εννια Βασιλισσες». Για την ακριβεια, ο Fabian Bielinsky μετραει ηδη πανω απο 20 χρονια πισω απο τις καμερες, εχοντας πισω του μακρια καριερα στην τηλεοραση και στη διαφημιση. Εμπειρια που φαινεται στους γρηγορους ρυθμους που ακολουθει η ταινια του και στα δυναμικα του πλανα, αλλα που δεν δικαιολογει την εξαιρετικη ικανοτητα του στην αναπτυξη των χαρακτηρων του, ουτε το πολυ καλο σεναριο. Αναμφιβολα, προκειται για εναν ταλαντουχο σκηνοθετη-δημιουργο, που ελπιζουμε οτι δεν θα παροπλιστει απο την προσφατη οικονομικη κριση στη χωρα, αλλα θα μπορεσει να βρει διεξοδο σε πιο προσφορα εδαφη εκφρασης. Οι 9 Βασιλισσες αρχιζουν με τον Juan (Gaston Pauls), εναν μικροαπατεωνα με ευαισθησιες και ηθικους περιορισμους, να κανει το πρωτο ‘κολπο’ της ταινιας, ξεγελωντας μια υπαλληλο ενος βενζιναδικου στο κεντρο του Buenos Aires. Οταν ο Juan προσπαθει να εφαρμοσει το ιδιο κολπο για δευτερη φορα στο ιδιο βενζιναδικο, μετα την αλλαγη βαρδιας της υπαλληλου, ο ιδιοκτητης τον πιανει και ο Marcos (Ricardo Darin), ενας πιο εμπειρος ‘συναδελφος’ του, αναλαμβανει δραση για να τον ξελασπωσει, υποδυομενος τον αστυνομικο. Αυτη τους η συναντηση οδηγει τους δυο απατεωνες στο να ενωσουν τις δυναμεις τους και να ξεγελασουν μεγαλο αριθμων ανυποψιαστων θυματων, στις εναρκτηριες σεκανς της ταινιας που θυμιζουν πολυ τους «Κλεφτες» του Stephen Frears. Λιγο αργοτερα, οι δυο συνεργατες θα βρεθουν μπροστα σε μια ευκαιρια που θα τους προσφερει κερδη περαν της φαντασιας τους και θα ακολουθησει ενα ταξιδι στον κοσμο της απατης, μια δαιδαλωδης διαδρομη μεταξυ εξαπατησης και δυσπιστιας. Η ολη ταινια ειναι μια επισκεψη στον φιλμοκοσμο του Mamet, οπου κανεις δεν μπορει να εμπιστευτει κανεναν και ολοι οι χαρακτηρες ειναι εν δυναμει απατεωνες. Στα 115 λεπτα της ξεδιπλωνεται πληθωρα ανατροπων, που αποτελουν κατα βασην τον κινητηριο μοχλο της ταινιας. Προσπαθωντας να μην αποκαλυψουμε τις λεπτομερειες που κερδιζουν και κρατουν το ενδιαφερον του θεατη, θα αναφερουμε μονο οτι ο σκηνοθετης κινειται μεταξυ Κεντριου και Συνηθων Υποπτων, με ενα εξυπνο σεναριο που τελικα αποδεικνυεται λιγο πιο εξυπνο απο τον δημιουργο του. Οι ερμηνειες των ηθοποιων ειναι υπεροχες σε ολους τους χαρακτηρες, που εχουν ακριβως τον αριθμο των σελιδων που χρειαζεται στο σεναριο. Απο τον αξιαγαπητο Juan και τον υποχθονιο Marcos, στον γοητευτικα γλοιωδη επιχειρηματια Vidal (Ignasi Abadal) και την τρομακτικη Celia Juarez ως κυρια Σαντλερ. Η αληθινη σταρ ομως ειναι η Leticia Bredice, που μετατρεπει το λομπι ενος ξενοδοχειου σε θηριωδη πασαρελα. Τελικα, μηπως θυμαται κανεις εκεινο το τραγουρι της Ritta Pavone; Link to comment Share on other sites More sharing options...
she'sinpanties 14 Ιανουαρίου 2011 #30 Share 14 Ιανουαρίου 2011 σιγουρα απο τις πιο καμμενες ταινιες του 2010 Link to comment Share on other sites More sharing options...
karrot 14 Ιανουαρίου 2011 #31 Share 14 Ιανουαρίου 2011 σιγουρα απο τις πιο καμμενες ταινιες του 2010 τι υπόθεση έχει? Link to comment Share on other sites More sharing options...
stormtrooper 14 Ιανουαρίου 2011 #32 Share 14 Ιανουαρίου 2011 τι υπόθεση έχει? Χρησιμοποίησε αυτά που χρησιμοποιεί αυτός στην ταινία και δεν θα σε νοιάζει η υπόθεση... Link to comment Share on other sites More sharing options...
she'sinpanties 15 Ιανουαρίου 2011 #33 Share 15 Ιανουαρίου 2011 τι υπόθεση έχει? ενας junkie-drug dealer πεθαινει με ασχημο τροπο το πνευμα του αιωρειται πανω απο το τοκιο για να προστατεψει την μικρη του αδερφη εκτος απο την σκηνοθεσια το soundtrack ειναι αριστουργηματικο ! Link to comment Share on other sites More sharing options...
krisos 16 Ιανουαρίου 2011 Author #34 Share 16 Ιανουαρίου 2011 Spirited Away Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων πηγη:cine.gr Η δεκαχρονη Chihiro βρισκεται παγιδευμενη σε εναν μαγικο κοσμο και προσπαθει να βρει τροπο να ελευθερωσει τους γονεις της απο τα μαγια που τους εχουν μεταμορφωσει σε γουρουνια. Η ταινια αυτη του Hayao Miyazaki δεν κερδισε τυχαια την Χρυση Αρκτο στο Φεστιβαλ Βερολινου 2002 (για την ακριβεια μοιραστηκε την διακριση μαζι με τη Bloody Sunday - Ματωμενη Κυριακη). Προκειται για ενα ταξιδι που μας οδηγει πισω στα παιδικα μας χρονια. Ενα ταξιδι που μας ξαναθυμιζει – εκ του ασφαλους πλεον- τις παιδικες μας ανασφαλειες και τους φοβους, ιδιαιτερα αυτους του Αγνωστου και της Απωλειας των γονεων μας. Ενα φοβισμενο κοριτσι ομως υπο αυτες τις συνθηκες, μονο ηρωιδα μπορει να γινει, αθελα της βεβαια, εχοντας ενα τρομερο οπλο που ειναι τοσο καταστροφικο για την κακια μαγισσα, οσο καταπραϋντικο φαρμακο για τον φιλο της, Λευκο Δρακο. Αυτο ειναι η παιδικη αθωωτητα και η καλοσυνη της την οποια μοιραζει απλοχερα στους παραξενους φιλους της αλλα ακομα και στους απαιτητικους παχυσαρκους πελατες (οι οποιοι δεν ειναι διολου ανθρωπινοι και διαθετουν τρομακτικες δυναμεις) μεχρι τελικα και στην ιδια τη σατανικη μαγισσα που την εχει υποδουλωσει. Ειναι η περιοδος που ενα παιδι βρισκει το κουραγιο μεσα του και ενηλικιωνεται λιγο προωρα. Τι αλλο θα μπορουσε να κανει σε εναν κοσμο που οι αφεντες ειναι αποκοσμοι δαιμονες και οι ανθρωποι βρωμεροι υπηρετες; Η ατμοσφαιρα που δημιουργει ο Miyazaki ειναι ονειρικη. Υπαρχουν βεβαια και σημεια οπου γινεται εφιαλτικη, αλλα με εναν ιδιαιτερο τροπο. Συνειδητοποιησα οτι σε καμια σκηνη δεν θελησε να φοβισει το κοινο. Στα σημεια που η ταινια γινοταν βαρια, αρχιζε να παιρνει το πανω χερι η καρτουνιστικη υπερβολη και περιεπαιζε τελικα τον τρομο που δημιουργουσε. Αντιθετα ομως στα σημεια που χαλαρωνε, ενα συνονθυλεμα απο ονειρικα τοπια και μαγευτικη μουσικη καλουσε το κοινο βρεθει διπλα στη μικρη ηρωιδα να της πιασει το χερι και να ζησουν μαζι τη στιγμη, χαμενοι ολοι σε αυτον τον κοσμο του «πουθενα». Θα το καταλαβετε οταν δειτε τη σκηνη οπου η μικρη ταξιδευει με ενα τρενο στην επιφανεια της θαλασσας. Το animation ειναι καταπληκτικο. Αρχικα επεσα στην παγιδα και παρασυρθηκα τοσο που νομιζα οτι πολλα απο τα backgrounds, ακολουθοντας την τεχνικη του Ghost In The Shell, ειναι πραγματικες φωτογραφιες, δεν ηταν ομως ετσι. Ο Miyazaki ασχολειται ο ιδιος με τα σχεδια και της λεπτομερειες τους ζωγραφιζοντας με τον πατροπαραδοτο τροπο χιλιαδες κοσμους για τις ταινιες του. Η κινηση ομως τον ηρωων ειναι πραγματικα αυτο που με αφησε αφωνο. Αφηνοντας στην ακρη τους χαρακτηριστικους μορφασμους των προσωπων, οι κινησεις του σωματος σε αρκετα σημεια αγγιζαν τα ορια του motion capture. Αν η Disney ηταν αυτη που πρωτη εδωσε στα cartoon φυσιολογικη ανθρωπινη κινηση, τοτε ο Miyazaki ειναι ο Disney της Ανατολης. Παρατηρηστε τη σκηνη οπου η φοβισμενη Chihiro προσπαθει να κατεβει τις σκαλες πανω απο τη θαλασσα. Εν κατακλειδι το μονο που μπορω να επαναλαβω –ειναι καθαρα υποκειμενικη αποψη- ειναι οτι τα anime ηταν, ειναι και θα ειναι μακραν καλυτερα απο τα δυτικα cartoon. Link to comment Share on other sites More sharing options...
karrot 17 Ιανουαρίου 2011 #35 Share 17 Ιανουαρίου 2011 ..αυτ την στιγμη πχ βλεπω το ντοκυμαντερ ..θεωρω οτι ειναι εκπλητικο ..καταπληκτικες εικονες και μουσικη που σε ταξιδευουν! ..το συστήνω σε ολους πριν από λίγο καιρό είχε βγει ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ που το σκηνοθέτησε ένας πρώην εκπαιδευτής δελφινιών στο οποίο περιγράφει τα βασανιστήρια που κάνουν στα ζώα κατά την εκπαίδευση τους....δεν θυμάμαι το όνομα της ταινίας και προσπαθώ να τη βρω.Ξέρει κανένας το όνομα της ταινίας? Link to comment Share on other sites More sharing options...
karrot 18 Ιανουαρίου 2011 #36 Share 18 Ιανουαρίου 2011 πριν από λίγο καιρό είχε βγει ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ που το σκηνοθέτησε ένας πρώην εκπαιδευτής δελφινιών στο οποίο περιγράφει τα βασανιστήρια που κάνουν στα ζώα κατά την εκπαίδευση τους....δεν θυμάμαι το όνομα της ταινίας και προσπαθώ να τη βρω.Ξέρει κανένας το όνομα της ταινίας? την βρήκα την ταινία λέγεται the cove στα ελληνικά ο όρμος.στο link πιο κάτω μπορείτε να δείτε το trailer The cove/ο όρμος(2009) του Λούι Ψυχογιού Μια απίστευτη ιστορία μαζικής δολοφονίας δελφινιών καταγράφεται σε ντοκυμαντέρ. Κάθε χρόνο, 23.000 δελφίνια σφαγιάζονται με την κάλυψη της Ιαπωνικής κυβέρνησης, σε έναν καλά κρυμμένο όρμο στην Taiji της Ιαπωνίας. Φύλακες περιπολούν την παραλία απαγορεύοντας την οποιαδήποτε φωτογράφιση ή καταγραφή. Μια ομάδα ακτιβιστών όμως σπάει την σιωπή και εξοπλισμένη με στρατιωτική τεχνολογία και στρατιωτικές τακτικές επιχειρεί να αποκαλύψει την σφαγή που είναι άγνωστη ακόμη και από τους ίδιους τους Ιάπωνες πολίτες. Το "The Cove" είναι περιβαλλοντικό ντοκιμαντέρ και ταινία τρόμου μαζί. Ψαράδες στην πόλη Τaiji της Ιαπωνίας αιχμαλωτίζουν δελφίνια και τα φέρνουν σε ερημικό όρμο. Μερικά επιλέγονται για show σε . Τα υπόλοιπα τα περιμένει η σφαγή και πώληση του κρέατος. Η πράξη αυτή γίνεται ετήσια με την ανοχή της ιαπωνικής κυβέρνησης, και την άγνοια των Γιαπωνέζων. Link to comment Share on other sites More sharing options...
viciouscircle 18 Ιανουαρίου 2011 #37 Share 18 Ιανουαρίου 2011 Link to comment Share on other sites More sharing options...
she'sinpanties 21 Ιανουαρίου 2011 #38 Share 21 Ιανουαρίου 2011 Αγαπημενες ταινιες απο τα νιατα μας Link to comment Share on other sites More sharing options...
krisos 25 Ιανουαρίου 2011 Author #39 Share 25 Ιανουαρίου 2011 Darios de motocicleta (2004) Ο Walter Salles, ένας από τους σημαντικότερους βραζιλιάνους σκηνοθέτες (Central do Brasil - Κεντρικος Σταθμος και κυρίως, O Primeiro Dia) ετοιμάζει τις βαλίτσες του για το Χόλυγουντ, με το remake του Dark Water. Ίσως γι αυτό αποχαιρετά την Νότια Αμερική με μια ταινία-καρτ ποστάλ και με πρωταγωνιστή έναν από τους μύθους του αιώνα που πέρασε. Μην περιμένετε φυσικά να δείτε τον Che… ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Ernesto Guevara De La Serna, φοιτητής Ιατρικής και η περιπλάνηση του στη Νότια Αμερική, με μόνη παρέα τον φίλο του Alberto Granado και την πιστή μηχανή τους. Βασιμένο στο ημερολόγιο του νεαρού Ernesto και στο βιβλίο του Granado, το Motorcycle Diaries ξεκινάει σαν ένα νεανικό road movie. Δύο φίλοι, ατέλειωτα χιλιόμετρα, χίλιοι δυό τρόποι για να εξασφαλίζουν ένα γεύμα ή ένα μέρος για να περάσουν τη νύχτα, έρωτες που μένουν πίσω... Μέχρι που στο τέλος της ταινίας, μετά από μια σειρά επεισοδίων και συναντήσεων με τους κοινωνικά αδικημένους, οι βάσεις για την προσωπική επανάσταση του Ernesto έχουν γίνει σαφείς. Είτε πρόκειται για άνεργους χωρικούς που στοιβάζονται στα ορυχεία ή για μια κοινότητα λεπρών (που αποκτά μια συμβολική έννοια κοινωνικού διαχωρισμού), κάθε άτομο που συναντούν οι δύο φίλοι αφήνει τη δική του σφραγίδα στην ιστορία. Ο Salles, αποφασίζει να περάσει σχεδόν απαρατήτρητος και να αφήσει το φιλμ στην εξαιρετική χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, που φαίνονται σαν να είναι κολλητοί για χρόνια. Η σκηνοθεσία του είναι προσγειωμένη, ταλανεύεται ανάμεσα στους ταξιδιώτες και στην πανέμορφη φύση της Νότιας Αμερικής (τα πλάνα από την σύντομη επίσκεψη στο Μάτσου Πίτσου είναι εντυπωσιακά και η φωτογραφία του Eric Gautier εξαιρετική) και γενικά τιθασεύει τους δύο πρωταγωνιστές του που θέλουν από μια μπάλα μόνοι τους. Ο χαρισματικός Gael Garcia Bernal κάνει δικό του το ρόλο του Guevara, με το πορτρέτο μιας ονειρικής αλλά και βαθιά ιδεαλιστικής φύση, ενώ ο Rodrigo De la Serna σε μια ασυγκράτητη, σχεδόν Belush-ική ερμηνεία (τηρουμένων των αναλογιών πάντα) συμπληρώνει το ying και yang του πρωταγωνιστικού διδύμου. Σεναριακά,η ταινία επιλέγει μια ντοκουμενταρίστικη προσέγγιση για το μεγαλύτερο μέρος της. Ρεαλιστικοί διάλογοι, χαζομάρες και εξυπνάδες (και αμέτρητες πτώσεις με την μοτοσυκλέτα)... από τα μισά της ταινίας κει μετά, ο Jose Rivera ίσως παύει να έχει εμπιστοσύνη στο μήνυμα των εικόνων και αποφασίζει να βοηθήσει τον θεατή κρατώντας τον από το χεράκι - μιας που πολλές φορές οι πρωταγωνιστές φαίνεται να δηλώνουν το προφανές, σε περίπτωση που δεν το πιάσαμε. Συγκινητική νότα ο πραγματικός Alberto Granado με τον οποίο κλείνει η ταινία, ενώ οι αληθινές φωτογραφίες που συνοδεύουν τους τίτλους τέλους θυμίζουν σε όποιον το `χει ξεχάσει ότι αυτό που παρακολούθησε δεν είναι fiction. Όπως και να χει, το σύνολο των συντελεστών δίνει τον καλύτερο εαυτό του για το Motorcycle Diaries, μια ταινία που αναλαμβάνει το δύσκολο έργο να δείξει την ανθρώπινη πλευρά ενός θρύλου, πολύ πριν ο κόσμος τον φυλακίσει σε T-Shirt. πηγη: cine.gr Link to comment Share on other sites More sharing options...
she'sinpanties 29 Ιανουαρίου 2011 #40 Share 29 Ιανουαρίου 2011 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Panos1990 12 Φεβρουαρίου 2011 #41 Share 12 Φεβρουαρίου 2011 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Panos1990 18 Φεβρουαρίου 2011 #42 Share 18 Φεβρουαρίου 2011 Όλα τα λεφτά!!!! Link to comment Share on other sites More sharing options...
gixxer 25 Φεβρουαρίου 2011 #43 Share 25 Φεβρουαρίου 2011 Παλιά αλλά πολύ ατμοσφαιρική και καθόλου βαρετή "Blade Runner" Απο τις αγαπημένες μου Link to comment Share on other sites More sharing options...
she'sinpanties 28 Φεβρουαρίου 2011 #44 Share 28 Φεβρουαρίου 2011 Aπο τις αγαπημενες μου post-apocalyptic scifi Link to comment Share on other sites More sharing options...
she'sinpanties 10 Μαρτίου 2011 #45 Share 10 Μαρτίου 2011 εκπληκτικη ταινια Link to comment Share on other sites More sharing options...
karrot 18 Απριλίου 2011 #46 Share 18 Απριλίου 2011 μετά από πολύ καιρό είδα μια καταπληκτική ταινία.... παλιά βέβαια αλλά πάντα διαχρονική citizen kane http://www.imdb.com/title/tt0033467/ επίσης μια καταπληκτική ταινία που είχα δει πιο παλιά από τον ίδιο σκηνοθέτη the third man http://www.imdb.com/title/tt0041959/ Link to comment Share on other sites More sharing options...
she'sinpanties 18 Απριλίου 2011 #47 Share 18 Απριλίου 2011 μετά από πολύ καιρό είδα μια καταπληκτική ταινία.... παλιά βέβαια αλλά πάντα διαχρονική citizen kane http://www.imdb.com/title/tt0033467/ επίσης μια καταπληκτική ταινία που είχα δει πιο παλιά από τον ίδιο σκηνοθέτη the third man http://www.imdb.com/title/tt0041959/ φοβερη ταινια Νικο ! εγω ξαναειδα μια απο τις αγαπημενες μου Link to comment Share on other sites More sharing options...
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ 19 Απριλίου 2011 #48 Share 19 Απριλίου 2011 Μην ξεχνάτε και αυτή http://www.imdb.com/video/screenplay/vi2946762009/ ,Runaway train του Andrey Konchalovskiy http://www.imdb.com/name/nm0464846/ πραγματικά μια ταινία που αξίζει να την δείτε . Επίσης πιο πάνω είδα τον φίλο μου τον Karrot που αναφέρεται σε δύο κλασσικές και μεγάλες ταινίες του παγκόσμιου σινεμά δεν ξέρω αν αυτή εδώ την αναφέραμε Λεωφορείο ο Πόθος A Streetcar Named Desire από τις κορυφαίες στιγμές του Μπράντο και της Βιβιαν Λη http://www.imdb.com/video/screenplay/vi4239655193/ Link to comment Share on other sites More sharing options...
krisos 19 Απριλίου 2011 Author #49 Share 19 Απριλίου 2011 (edited) ΕΞΑΝΤΑΣ-ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΕΞΑΝΤΑΣ-ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ Α ΕΞΑΝΤΑΣ-ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ Β Έγινε επεξεργασία 19 Απριλίου 2011 - krisos Link to comment Share on other sites More sharing options...
krisos 19 Απριλίου 2011 Author #50 Share 19 Απριλίου 2011 Underground (1995) E.Kusturitsa Υπάρχουν ταινίες καλές για το είδος τους, ταινίες άρτιες που συνηθίζουμε να τις λέμε «κλασικές» και που μια σιωπηρή συμφωνία μας εμποδίζει να τις κατηγοριοποιήσουμε και, τέλος, υπάρχουν και ταινίες που ξεφεύγουν από τα στενά όρια της κριτικής και γίνονται ποίηση. Μια από αυτές τις τελευταίες είναι, κατά τη γνώμη μου, το αριστούργημα Underground του Σερβοβόσνιου σκηνοθέτη Εμίρ Κουστουρίτσα. Δεν υπάρχει ούτε στιγμή στα 167 λεπτά της (ή περισσότερα ανάλογα με ποια έκδοση βλέπετε) που να απογοητεύει, έστω να κουράζει. Ο μαέστρος Εμίρ εκμεταλλεύεται άριστα το μέσο που διαθέτει ακροβατώντας ανάμεσα στον προσωπικό και το συλλογικό θρήνο για μια χώρα –την πατρίδα του-, που χάθηκε, και τους ανθρώπους της που με μαθηματική ακρίβεια οδηγήθηκαν στην καταστροφή. Η ταινία είναι ένα έπος σε ό,τι αφορά τόσο τις φιλοδοξίες της, καθώς προσπαθεί να καλύψει μια περίοδο πενήντα ετών –από το 1941 μέχρι το 1992-. Είναι την ίδια στιγμή μια τραγωδία σε ό,τι αφορά τους ήρωές της οι οποίοι καθοδηγούνται αποκλειστικά από τα πάθη και τα όνειρά τους και τα βλέπουν να διαψεύδονται αλεπάλληλα χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα, παρά ίσως να τραγουδήσουν. Το ξεκίνημα δίνει τον τόνο: τον καιρό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στο Βελιγράδι δύο κολλητοί φίλοι, ο ψηλόλιγνος και διανοουμενίζων Marko (Miki Manojlovic) και ο πιο αυθόρμητος και λιγότερο επιτηδευμένος Petar Popara-Blacky (Lazar Ristovski) ξεχύνονται στους δρόμους με το μπουκάλι στο χέρι τραγουδώντας. Πίσω τους τους ακολουθεί η μπάντα των πνευστών που παίζει τους θεότρελους σκοπούς της, όσο εκείνοι κραυγάζουν “Kalashnikov!”. Μετά από λίγες ώρες τα ναζιστικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν το Βελιγράδι. Τον καιρό της ναζιστικής κατοχής ο Marko και ο Blacky γίνονται μεγάλοι οπλέμποροι και δραστήρια μέλη του κομμουνιστικού κόμματος του Τίτο. Ταυτόχρονα, διοχετεύουν όση ενέργεια τους περισσεύει στο να κυνηγούν την όμορφη ηθοποιό Natalija (Mirjana Jokovic), με την οποία ο Blacky, αλλά και ο τοπικός Γερμανός διοικητής, είναι ερωτευμένος. Όμως ο Marko, μηχανορράφος όσο λίγοι, καταφέρνει να κλείσει τόσο το φίλο του και πολλούς άλλους συμπατριώτες του σε ένα κελάρι (εξ ου και Underground), υπό το πρόσχημα του κινδύνου και για να καρπωθεί ο ίδιος τη Nataljia και τα εργατικά τους χέρια. Με μια καλοστημένη πλεκτάνη θα τους κρατήσει κλεισμένους για είκοσι χρόνια μέχρι να βγουν ξανά έξω και να δουν τη χώρα τους εκ νέου κατεστραμμένη, αυτή τη φορά από εμφύλιους σπαραγμούς. Τραγικό; Κι όμως όλη αυτή η ανθρώπινη τραγωδία σα να σταματά όταν η μπάντα πιάνει τα πνευστά και οι άνθρωποι το τραγούδι. Ώρες ώρες μου φαινόταν ότι η ταινία ήταν μια σειρά από διαδοχικά πανηγύρια που απλά καθυστερούσαν τη σκληρή επόμενη μέρα. Το Underground βρίθει συμβολισμών. Πολλοί είπαν ότι ο Marko συμβολίζει τον Τίτο, o Blacky το Milosevic και οι άνθρωποι στο κελάρι τα έθνη της Γιουγκοσλαβίας που ήταν για πολλά χρόνια στο «σκοτάδι» αναγκασμένα να ζουν μαζί. Η ταινία, αν θέλει κανείς να την καταλάβει κάπως καλύτερα, προϋποθέτει τουλάχιστον στοιχειώδη γνώση της Γιουγκοσλαβικής ιστορίας. Από την άλλη, παρακολουθείται και ώς ένα αυτόνομο έργο τέχνης. Οι σκηνές στον κατεστραμμένο ζωολογικό τύπο με τους φελινικούς ελέφαντες, οι γάμοι, η κλειστοφοβική απεικόνιση του κελαριού και οι σκηνές στο τούνελ που οδηγεί στη νέα Γιουγκοσλαβία έιναι πραγματικά μοναδική κινηματογραφική εμπειρία. Οι ηθοποιοί, ειδικά ο Manojlovic (προσέξτε την εκπληκτική σκηνή με την πόρνη στην μπανιέρα!), νομίζεις ότι γεννήθηκαν για τους χαρακτήρες που υποδύονται. Αλλά και οι διάλογοι έχουν μια καυστική ειρωνία, ένα χιούμορ και μια χυδαιότητα που σε παρασύρουν. Εκείνο το «Μάρκο, λες ψέματα τόσο ωραία» σε κάνει να ανατριχιάσεις... ενώ η εκρηκτική μουσική του Bregovic δένει τόσο καταπληκτικά (ας ξεχάσουμε για λίγο ότι ο τύπος έχει οικειοποιηθεί πάμπολλα βαλκανικά παραδοσιακά τραγούδια) που ο ρυθμός συνεπαίρνει όσους είναι Βαλκάνιοι –και ασ` τους άλλους να λένε για πυριτιδαποθήκες της Ευρώπης και δε συμμαζεύεται! Πέρα απ’ την πλάκα το φιλμ, το οποίο κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 1995, κατηγορήθηκε ως συγκεκαλυμμένη σερβική προπαγάνδα. Κι αυτό σε καιρούς που οι θρήνοι «για τη Γιουγκοσλαβία που χάνεται» ακούγονταν ως ιαχές πολέμου για την υπεράσπιση της Μεγάλης Σερβίας. Όμως δε νομίζω ότι μια ταινία μπορεί να είναι ένα τέτοιο αριστούργημα και να κάνει προπαγάνδα ταυτοχρόνως. Υπάρχουν όντως κάποιες σκηνές που μοιάζουν να προάγουν τη σερβική υπερηφάνεια υπέρ το δέον, όμως υπάρχουν και άλλες που κοροϊδεύουν τη στενομυαλιά του λαού. Τείνω να πιστέψω ότι η ταινία είναι περισσότερο μια ώδή προς το χαμένο παρελθόν και μια έκκληση για αγάπη και ειρήνη στο μέλλον. Ιδέες δηλαδή που ξεπερνούν τα όρια του τόπου και του χρόνου των πρόσφατων βαλκανικών κρίσεων. Ο Kusturica ο ίδιος είπε άλλωστε σε αυτούς που τον κατηγορούσαν για αναλλοίωτες εθνικιστικές ιδέες: «Όλες οι ταινίες μου γεννήθηκαν μέσα από την αμφιβολία, ειδάλλως θα ήμουν τώρα στην Αμερική κάνοντας ταινίες για το box office. Αλλά η πίστη μου ότι θα υπάρχει πάντα διαφορά ανάμεσα στις ταινίες και στα χάμπουργκερ με ωθεί στο να συνεχίζω να ζω εδώ». Δείτε αυτήν την ταινία, είναι έργο τέχνης. πηγη : cine.gr Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Δημιουργήστε ένα λογαριασμό ή κάντε είσοδο για να σχολιάσετε
Πρέπει να είστε μέλος για να προσθέσετε ένα σχόλιο
Δημιουργία λογαριασμού
Δημιουργήστε ένα νέο λογαριασμό. Είναι εύκολο!
Δημιουργία λογαριασμούΣύνδεθείτε
Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.
Είσοδος