Αναπαραγωγή Μονομάχων - Β' Μέρος

[Aquazone Team]

Αναπαραγωγή Μονομάχων - Β' Μέρος

του Ντίνου Μαρκάκη

Β΄ ΜΕΡΟΣ - ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΓΕΝΝΑΣ

Δευτέρα 6-3-2006:

"Σήμερα ζευγάρωσε ο μπλε αρσενικός με την μεγάλη κόκκινη θηλυκιά... Η διαδικασία κράτησε μιάμιση ώρα περίπου και νομίζω ότι μέτρησα χονδρικά, καμιά 250αριά κάτασπρα αυγά, να βάζουν στη φωλιά. Τα πιο πολλά τα μάζεψε η θηλυκιά από κάτω... Μετά όμως, την έκανε του... αλατιού! Ετσι την έβγαλα αμέσως και τώρα ξεκουράζεται μόνη της στο 15άρι...Κάτι άλλο που παρατήρησα, η φωλιά που είχε κάνει ο αρσενικός πριν, ήταν μόνο καμιά 25αριά φυσαλίδες! Πολύ μικρή... Και γι αυτό δεν περίμενα πως θα γινόταν η πράξη... Τελικά όμως, έγινε!..."

Τετάρτη 8-3-2006:

"...κοίταξα στο ενυδρείο και είδα ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΙΚΡΑ να… βυθίζονται προς τον πάτο! Ένα πράμα, σαν τον Τιτανικό βρε παιδί μου! Ο κυριούλης μου ορμούσε και τα βούταγε στο στόμα του, τα ανέβαζε πάνω στη φωλιά και τα έφτυνε, κολλώντας τα στις μπουρμπουλήθρες...Αυτό συνεχίστηκε όλη τη νύχτα και μέχρι τώρα, αυτό το βιολί γίνεται… Μερικά του έχουν ξεφύγει, έχουν πέσει κάτω και δεν κουνιούνται καθόλου. Μάλλον αυτά δεν πρέπει να πρόλαβαν να δοκιμάσουν τι σημαίνει να ζεις και να μεγαλώνεις σε ενυδρείο, παρέα με τον φιλόξενο… Επίσης κάτω υπάρχουν και καμιά 20αριά αυγά. Τώρα, από τα υπόλοιπα, μερικά είναι πολύ κινητικά και σχεδόν κολυμπάνε που και που, άλλα είναι τελείως ακίνητα στη φωλιά και άλλα απλώς βυθίζονται και μετά ανεβαίνουν μόνα τους στην επιφάνεια. Κάποια άλλα, απομακρύνθηκαν από τη φωλιά ψευτοκολυμπώντας και τα έχασα μέσα στα φυτά.

Η φωλιά έχει καταντήσει να είναι μερικές φυσαλίδες μόνο… Όμως δεν μπορώ να δω πόσα ψαράκια είναι γιατί υπάρχουν φυτά μέσα και ο κύκλος με το σωληνάκι που έχω βάλει για να την φτιάξει (αντί για πλαστικό ποτήρι) εμποδίζει το… μάτι! Εκτιμώ πάντως ότι είναι αρκετά πάνω από 50…

Το φιλτράκι που έχω μέσα το σταμάτησα μόλις είδα ότι κάποια άρχισαν να φεύγουν έστω και λίγο από τη φωλιά (ήταν 35 πόντους μακριά, στην άλλη γωνία του ενυδρείου, με πολύ μικρή ροή).

Ο πατέρας δεν έχει φάει τίποτα εδώ και 52 ώρες, δεν έχει ξεκουραστεί καθόλου (συνέχεια αναμμένο φως) και απορώ πόσο θα αντέξει ακόμα…"

Πέμπτη 9-3-2006:

"...Το πρωί στις 8.00 που πήγα στο ενυδρείο να δω τι γίνεται, βρήκα μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΦΩΛΙΑ (και σε έκταση και σε ύψος) στη θέση των μερικών φυσαλίδων, που είχα αφήσει χθες το βράδυ..! Πρώτη φορά δημιουργείται τέτοια φωλιά στο ενυδρείο!. Σίγουρα κάτι έπαιξε ρόλο σ' αυτό και θα σας πω την εκτίμησή μου. Όπως είχα αναφέρει, το ενυδρείο ήταν αρκετά βρώμικο, το νερό επιβαρημένο και ο πυθμένας χάλια. Χθες το βράδυ αργά, έκανα μετρήσεις και… τρόμαξα από το αποτέλεσμα! Νο2 σχεδόν στο 1 και Νο3 περίπου 50 (τεστ αμμωνίας δεν είχα…). Έτσι λοιπόν αποφάσισα και έκανα αλλαγή νερού και καθαρισμό βυθού. Η διαδικασία έγινε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ και με το μαλακό… Έριξα και 6 ml (30 λίτρα νερό έχει το ενυδρείο) SERA TOXIVEC (δεσμεύει αμμωνία, ΝΟ2, ΝΟ3, βαρέα μέταλλα, χλωραμίνες κλπ και ενδείκνυται για αραιές αλλαγές νερού) και έβαλα και λίγη Cabomba ακόμα. Αποτέλεσμα: Χάλασε η μισή φωλιά (ήταν που ήταν και μικρή…), σκόρπισαν μερικά μικρά, ζωήρεψε αρκετά ο κυριούλης και άρχισε να τα μαζεύει μανιωδώς και τέλος, 4 τυχερά (…) Μονομαχάκια βρέθηκαν να κολυμπούν στην λεκάνη αλλαγής νερού, μετά από προσεκτική παρατήρηση με φακό… Φυσικά, μεταφέρθηκαν γρήγορα πάλι στη φωλιά, με τη χρήση μιας μεγάλης σύριγγας (χωρίς τη βελόνα). Αυτή ήταν και η πρώτη τους εμπειρία με τον "έξω" κόσμο, με αποτέλεσμα: Διευρύνθηκε ο πνευματικός τους ορίζοντας… Εμπλουτίστηκαν με γνώσεις… Γνώρισαν το… διαφορετικό!… Για να δούμε πως θα "γράψει" στον ψυχισμό τους…"

Παρασκευή 10-3-2006:

"...Εχοντας λοιπόν μπει πλέον στο τέταρτο 24ωρο απ’ το ζευγάρωμα και δεύτερο από την εκκόλαψη των μικρών, όλο και λιγότερο τα βλέπω να πέφτουν απ’ την φωλιά. Αρκετά μάλιστα, κολυμπούν κανονικά και σουλατσάρουν γύρω της για λίγο και μετά κρύβονται πάλι στην αγκαλιά των φυσαλίδων…

Έχω την εντύπωση ότι ο πατέρας, ξεθεωμένος από την αϋπνία και τη συνεχή προσπάθεια, "τον πήρε" για λίγο τώρα το μεσημέρι, γιατί τον έβλεπα ακίνητο να στέκει αρκετή ώρα, κάνοντας πολύ μικρά διαλείμματα για να συμμαζέψει κάποιον "φυγά". Ξύπνησε για τα καλά όμως, όταν κατά τις 4.25 έγινε διακοπή ρεύματος και έσβησε το φως. Εκεί, άρχισε να τρέχει σαν τρελός για να καταλάβει τι συνέβη…

Όσο για τη μητέρα, αναρρώνει από τα δαγκώματα, κολυμπώντας μέσα στις βιταμίνες και σε χλιαρή, ελαφρά αλατισμένη "σούπα" από καλό φαΐ! Ήδη άρχισαν να επουλώνονται τα σκισίματα και οι τρύπες των πτερυγίων και της ουράς και εκδηλώνει την ικανοποίησή της στέλνοντάς μου φιλάκια...

Στη συνέχεια, προσπάθησα να μετρήσω λέει, πόσα περίπου μικρά τριγυρίζουν στις φυσαλίδες (εδώ γελάνε…). Φυσικά στάθηκε αδύνατον! Πάντως εκτιμώ ότι είναι πάνω από 50..."

Σάββατο 11-3-2006:

"...Τάισα αρτέμιες σήμερα, και έγινε το εξής: Δεν είδα τα μικρά να τρώνε, όμως ο στοργικός πατέρας - απίστευτο! - άρπαζε καμιά δεκαριά στο στόμα του και τις μετέφερε γρήγορα στη φωλιά..!!!!!!!!! Με ΚΟΥΦΑΝΕ! Αυτό έγινε 5-6 φορές... Τώρα, υπάρχουν πάνω από 50 μικρά μέσα και μερικά από αυτά είναι αρκετά πιο μεγάλα από τα άλλα..."

Κυριακή 12-3-2006:

"...Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου λοιπόν και ο επιμελής και στοργικός πατέρας, αφού ολοκλήρωσε το έργο της πρώτης του γέννας, παρέδωσε την σκυτάλη για την συνέχεια... στην αφεντιά μου! Βγήκε από το ευρύχωρο 50λιτρο εξουθενωμένος από την προσπάθεια και στριμώχθηκε (προς το παρόν φυσικά) σε 4 λίτρα φρέσκο, γεμάτο βιταμίνες νερό, για να μπορέσει να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του και να στοχαστεί το μέλλον...

Κατόπιν, μια μεγάλη επιχείρηση έλαβε χώρα στο δωμάτιο που φιλοξενεί το συγκεκριμένο ενυδρείο: Αφού πρώτα έγιναν οι κατάλληλες προετοιμασίες, βγήκε προσεκτικά με κανάτα, περίπου το 90% του νερού και μπήκε σε μεγάλη λεκάνη με έντονο δυνατό φως από πάνω, για να μπορώ να βλέπω τα μικροσκοπικά ψαράκια και να τα συλλαμβάνω με ποτηράκι ή μεγάλη σύριγγα (χωρίς την βελόνα φυσικά). Ο βυθός καθαρίστηκε προσεκτικά με αναρρόφηση και το φρέσκο νερό μπήκε στο ενυδρείο, αραιώνοντας τις βλαβερές ουσίες που παραμόνευαν την υγεία των μικρών Μονομάχων...

Τα μικρά στη λεκάνη, συνελήφθησαν με την ανωτέρω διαδικασία και ξαναγύρισαν στην ασφαλή αγκαλιά του γνώριμου γι αυτά χώρου... Οσο για το κοντέρ του μετρητή? Αυτό σταμάτησε στο... 87! Ναι..! 87 μικρά Μονομαχάκια βρέθηκαν στη λεκάνη και εκτιμώ ότι μερικά ακόμη βρίσκονταν μέσα στα φυτά του ενυδρείου, κρυμμένα! Σύνολο δηλαδή, περίπου 100 ψαράκια. Εύχομαι να ζήσουν όλα και να είναι υγιή (τα σκατούλια μου..!).

Βέβαια, αυτό μου δημιουργεί ένα μικρό ευχάριστο πρόβλημα σε 2-3 μήνες περίπου, αλλά σκέφτηκα ήδη τη λύση και πιστεύω ότι μέχρι τότε θα μπορέσω και να την υλοποιήσω..."

Τετάρτη 15 Μαρτίου - 8η ημέρα:

"Κλείνοντας 8 ημέρες από την γέννηση των μικρών, παρατηρώ ότι οι διαφορές μεταξύ τους ολοένα και μεγαλώνουν. Τα μεγαλύτερα - καμιά δεκαριά - έχουν φτάσει να είναι σχεδόν τριπλάσια από το μικρότερα και φυσικά πολύ πιο κινητικά. Εν τω μεταξύ, έχουν εμφανιστεί χρώματα και μου κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό, γιατί μιλάμε για ψαράκια 8 ημερών! Βέβαια. η αλήθεια είναι, ότι τα χρώματα τα βλέπω όταν εμφανίζω τις φωτογραφίες στον υπολογιστή, αλλά σίγουρα υπάρχουν! Μόνο λίγο αμυδρό γαλάζιο-μπλε, φαίνεται να έχουν μερικά με το μάτι...

Δυστυχώς σήμερα το μεσημέρι, είδα και 2 μικρά να αφήνουν την τελευταία τους πνοή, δίπλα στον θερμοστάτη, αργά και βασανιστικά... Δεν ξέρω που οφειλόταν αυτό. Εδειχναν να μην μπορούν να κολυμπήσουν, έκαναν σπασμωδικές κινήσεις, αναποδογύριζαν... και αυτό συνεχίστηκε μέχρι που έμειναν ακίνητα στον πυθμένα... Φοβήθηκα λίγο για όλον τον πληθυσμό, αλλά ευτυχώς παρατηρώντας και τα υπόλοιπα, είδα ότι ήταν ok, για πολύ ώρα. Ποιος ξέρει... Η ζωή πάντως, ήταν πάρα πολύ σύντομη γι' αυτά... Κρίμα...

Καλού-κακού πάντως, έκανα μετρήσεις στο νερό, είδα ότι ήταν όλα φυσιολογικά, η θερμοκρασία σταθερή, η στάθμη στους 14 πόντους, οπότε εντάξει. Ελπίζω μόνο να ήταν τα τελευταία και να μην τα ακολουθήσουν και άλλα..."

Παρασκευή 17 Μαρτίου - Δέκατη μέρα…:

"Δέκα ημέρες πέρασαν από τη στιγμή που είδαν το φως οι μικροί Μονομάχοι και ο αγώνας τους για επιβίωση συνεχίζεται. Κάθε φορά που ανοίγει το καπάκι και πέφτει μέσα στο νερό το σμήνος με τις αρτέμιες, μετά από λίγο τα μικρά ορμάνε μέσα στο ζωντανό σύννεφο και συναγωνίζονται να το εξαφανίσουν. Μετά, πρησμένα από τη λαιμαργία τους και αδύνατον πλέον να κινηθούν, αράζουν πάνω από τη… σκιά του κερατόφυλλου και της Cabomba, προσπαθώντας να αφομοιώσουν την τροφή για να μπορέσουν πάλι την επόμενη φορά να είναι πρώτα στον αγώνα... Από εκείνη τη στιγμή, στο ενυδρείο δεν βλέπεις Μονομαχάκια, αλλά τεράστιες πορτοκαλί κοιλιές (!) με λίγο ψάρι από πάνω…

Δεν σας είπα όμως, απέκτησαν και συγκάτοικους τα μικρά! Τρία σαλιγκάρια από το διπλανό ενυδρείο τους κάνουν πλέον παρέα, φροντίζοντας για την καθαριότητα του βυθού και γεμίζοντας τον τόπο… αυγά! Τα μικρά, τα κοίταξαν στην αρχή λίγο περίεργα, αλλά μετά απόλαυσαν την κουβεντούλα μαζί τους…

Και όσο για τα χρώματά τους? Αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο έντονα όσο μεγαλώνουν - πάντα μέσα από την παρατήρηση με τον φακό. Και όπως είναι φυσικό, έχω ήδη ξεχωρίσει το ομορφότερο! Είναι μεγαλύτερο από τα άλλα, τρώει περισσότερο, είναι πιο κινητικό και έρχεται συχνά στο μπροστινό τζάμι να με κοιτάξει περίεργα και μετά να κάνει βόλτες πάνω-κάτω, επιδεικνύοντας το ξεχωριστό του χρώμα…

Θα γίνει ένας Κούκλος! Ενας μεγάλος θαλασσί κούκλος!

(Υ.Σ.: - Όχι πως την έχω ψωνίσει, έτσι…?)…"

Δύο εβδομάδες ζωής…:

"14 ημέρες συμπλήρωσαν σήμερα οι μικροί Μονομάχοι και τα πιο ικανά ξεχωρίζουν ήδη σαφέστατα από τα υπόλοιπα, αφού το μέγεθός τους είναι σχεδόν 5απλάσιο...! Αν συνεχιστεί αυτό λίγο ακόμα, θα αναγκαστώ να τα χωρίσω, γιατί σίγουρα θα γίνουν βορά… Και να μην το θέλουν, τα μεγάλα θα μπερδεύουν τα μικρά με τις… αρτέμιες!

Έγινε και η πρώτη προσπάθεια μέτρησης μεγέθους, αλλά δυστυχώς τα μεγαλύτερα απέφυγαν περίτεχνα τη… μεζούρα, αφήνοντας μόνο τα μικρά αδελφάκια τους να περάσουν από το… επιστημονικό σαλόνι μετρήσεων…

Τα πράγματα εξελίσσονται λοιπόν και κάτι καινούριο ήρθε στη ζωή τους από χθες... Κατά το μεσημέρι, ένα χαρούμενο ψαροκουδούνισμα (…) διέκοψε τη μονότονη ησυχία του νερού και μια νέα εμπειρία έγραψε στο υποσυνείδητό τους… Είχε έρθει η ώρα για το πρώτο μάθημα στο σχολείο…!!!

Ο "δάσκαλος" λοιπόν, αφού τα μάζεψε πρώτα με λίγες αρτέμιες σε μια γωνιά όλα, άνοιξε τον ηλεκτρικό διακόπτη και… Χαμός! Από το μαύρο κουτί στην άλλη γωνία του ενυδρείου, ξεχύθηκε ένας ποταμός αποχλωριομένου νερού και άρχισε να τρέχει σε όλο το μήκος της μικρής δεξαμενής, παρασύροντας τις λιγοστές αρτέμιες αλλά και τους κυνηγούς τους, σκορπώντας τα όλα μαζί προς όλες τις κατευθύνσεις!

Τα μικρά έκπληκτα στην αρχή, μη καταλαβαίνοντας τι συμβαίνει, παρασύρθηκαν για λίγο στριφογυρίζοντας προς την απέναντι μεριά και μετά άρχισαν να πλησιάζουν το μαύρο "διαβολομηχάνημα", μη μπορώντας να αντισταθούν στο ρεύμα του ορμητικού νερού. Όταν όμως άρχισαν να πλησιάζουν επικίνδυνα το στόμιο με τις χαραμάδες που ρουφούσε αδηφάγα το νερό βγάζοντάς το με δύναμη από την άλλη μεριά, με ένα τίναγμα, πετάγονταν μακριά και με γρήγορες κινήσεις απομακρύνονταν από την επικίνδυνη ζώνη…

Αυτό ήταν!

Το πρώτο μάθημα είχε γίνει κατανοητό από όλα..! Κανένα δεν ρουφήχτηκε στις μαύρες χαραμάδες του μικρού φίλτρου (ήταν εξάλλου καλυμμένες με κάλτσα…) και κανένα δεν τραυματίστηκε από τα έντονα ρεύματα… Αυτό συνεχίστηκε για λίγη ώρα και αφού οι μικροί Μονομάχοι κατάλαβαν ότι ήταν ακίνδυνο, το 'ριξαν στο παιχνίδι… Άφηναν τα σώματά τους να παρασύρονται μέχρι το στόμιο εισαγωγής του φίλτρου και απότομα την τελευταία στιγμή, τινάζονταν και έφευγαν, κολυμπώντας γρήγορα γρήγορα μακριά και ξαναπαίρνοντας θέση για τον επόμενο γύρο… Και όταν κουρασμένα πια, βαριόντουσαν μη μπορώντας άλλο, έβρισκαν τις ήσυχες γωνιές πίσω από το μεγάλο βράχο με τα φυτά και το ‘ριχναν στον ύπνο…

Έτσι, μέσα από αυτό το παιχνίδι, ο "δάσκαλός" τους κατάφερε να τα μάθει… κολύμπι !!! Για να γίνουν γερά και δυνατά…!

Αλλά και τα μικρά κέρδισαν με το σπαθί τους (αφού πέρασαν επιτυχώς το δύσκολο τεστ) την πολυτέλεια να έχουν καθαρό φιλτραρισμένο νερό, από τώρα… Ώστε με την ησυχία τους πλέον, να μπορούν να ψάχνουν αμέριμνα μέσα στα φύλα, ξετρυπώνοντας τις αρτέμιες και τα άλλα καλούδια, για να μεγαλώσουν και να συνεχίσουν τον κύκλο της ζωής…"

Τέταρτη εβδομάδα...:

"Οι ημέρες κυλούσαν και οι μικροί Μονομάχοι συνέχιζαν τον αγώνα επιβίωσης. 28 φύλλα είχαν ήδη δώσει τη θέση τους το ένα στο άλλο, στο ημερολόγιο που ήταν κρεμασμένο πάνω από το τανκ, από την ημέρα που η φύση αποφάσισε να τους δώσει την ευκαιρία να διεκδικήσουν μια θέση στη ζωή του ενυδρείου. Το πιο μεγάλο είχε φτάσει ήδη να είναι σχεδόν 10 φορές μεγαλύτερο από το πιο μικρό αδελφάκι του, που το κοιτούσε με δέος κάθε φορά που περνούσε από δίπλα και αναρωτιόταν για το τι μπορούσε κι αυτό να κάνει για να το φτάσει σε μέγεθος και όγκο… και έπρεπε οπωσδήποτε να το βρει… για να μην ήταν κι αυτό στα λίγα που τελικά θα έχαναν την μάχη, από τα 33 που είχαν απομείνει.

Τότε ήταν που η μεγάλη μαύρη οροφή πάνω από το κεφάλι τους άνοιξε και το τεράστιο ανθρώπινο χέρι για μια ακόμη φορά κατέβηκε μέσα στο νερό, άρπαξε με μια κίνηση το βράχο με τα δεμένα φυτά και τον έβγαλε σαν πούπουλο από το ενυδρείο. Όλα τα μικρά τρομαγμένα, έτρεξαν γρήγορα να κρυφτούν στις πιο σκοτεινές γωνιές που βρήκαν, λες και το μεγάλο χέρι δεν θα τα έβρισκε εάν ήθελε…

Η μόνη που δεν κρύφτηκε, ήταν η πιο μεγαλόσωμη αδελφή τους, που ατάραχη ανέβηκε στην επιφάνεια, πήρε αργά μια ανάσα και βάλθηκε να παρατηρεί τον άνθρωπο έξω από το τζάμι του ενυδρείου, να βουτάει μέσα στη μεγάλη μπλε λεκάνη τα φυτά και κάτι να τους κάνει. Δεν μπορούσε βέβαια να καταλάβει τι γινόταν αλλά δεν ένοιωθε καθόλου φόβο, γιατί θυμόταν ότι και την προηγούμενη φορά κάτι τέτοιο είχε γίνει και μετά από λίγο τα φυτά μαζί με τον βράχο, είχαν ξαναγυρίσει στη θέση τους.

Όμως σε λίγο το χέρι ξαναφάνηκε και ο μεγάλος μαύρος σωλήνας έκανε απειλητικά την εμφάνισή του, κατεβαίνοντας από τον ουρανό και βυθιζόμενος μέσα στο νερό δίπλα της, αρχίζοντας να ρουφάει ορμητικά, παρασύροντας στο σκοτεινό του τούνελ ότι έβρισκε μπροστά του! Εκεί η μικρή Μονομαχίνα τα χρειάστηκε! Αυτός ήταν πραγματικός κίνδυνος! …και έπρεπε οπωσδήποτε να τον αποφύγει! Με ένα τίναγμα βρέθηκε μακριά του, αποφεύγοντας τη δίνη του νερού και γλιτώνοντας το άσχημο ταξίδι προς τη λεκάνη. Κάρφωσε τα μάτια της επάνω του και φρόντισε να έχει συνεχώς απόσταση ασφαλείας από το επικίνδυνο αδηφάγο στόμιό του, κινώντας γρήγορα κάθε φορά την ουρά και τα πτερύγια…

Το νερό συνέχιζε να αδειάζει από τη μικρή δεξαμενή, μαζί με χιλιάδες ακαθαρσίες, σαπισμένα υπολείμματα φύλλων, διάφορες βρωμιές και αποφάγια που δεν είχαν καταφέρει να φάνε αυτή και τ’ αδέλφια της. Η Μονομαχίνα παρατηρούσε τη στάθμη του νερού να κατεβαίνει αργά, αγωνιώντας για το πότε θα σταματήσει και προσπαθώντας συνεχώς να αποφεύγει τον σωλήνα, που σάρωνε τον πυθμένα του ενυδρείου, κάτι που δεν κατάφεραν τρία από τα μικρότερα και πιο αδύναμα αδελφάκια της... Οι στιγμές της φάνηκαν αιώνας μέχρι τη ώρα που η σωλήνα σταμάτησε και βγήκε πάλι έξω μαζί με το τεράστιο χέρι. Ένας αναστεναγμός ανακούφισης εγκλωβίστηκε μέσα σε μια μικρή μπουρμπουλήθρα και βγήκε από τα βράγχια της ανεβαίνοντας αργά προς την επιφάνεια, για να τελειώσει εκεί με ένα μικρό ΠΛΑΦ τη σύντομη ζωή του…

Τώρα ήξερε… Θυμόταν… Ο κίνδυνος είχε περάσει… και ήταν σίγουρη ότι σε λίγο, τα 3 μικρά αδελφάκια της θα ξαναγύριζαν ασφαλή στο νερό για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Και μετά θα έμπαινε πάλι ο μαύρος σωλήνας μέσα, αυτή τη φορά όχι για να ρουφήξει, αλλά για να γεμίσει το ενυδρείο με φρέσκο καθαρό νερό.

Και μετά, το τεράστιο ανθρώπινο χέρι, με μια φροντίδα και αγάπη που την έκανε να θυμάται τον πατέρα της στις πρώτες ημέρες της ζωής της, θα έριχνε μέσα εκείνα τα μικρά καφετιά αποξηραμένα σκουληκάκια μαζί με τα μικροσκοπικά ψιλοτριμμένα φυλλαράκια τροφής. Και τότε θα γινόταν μεγάλο πάρτι..! Θα μαζευόντουσαν όλα μαζί, σπρώχνοντας το ένα το άλλο και θα γέμιζαν τις στρογγυλές κοιλίτσες τους με τις νοστιμιές αυτές, μέχρι σκασμού..! Και μετά, αποτραβηγμένα στις σκιές των πράσινων φύλλων, θα προσπαθούσαν να χωνέψουν την υπερβολική ποσότητα φαγητού, μετανιώνοντας για μια ακόμα φορά για το γεγονός ότι πέρασαν πάλι τα όρια…

Έτσι κι αλλιώς θα ξανάτρωγαν…"

Τρεις μήνες…:

"Σχεδόν τρεις μήνες πέρασαν… Και το "σακούλι" των μικρών Μονομάχων, με τις εμπειρίες και τη γνώση της πραγματικής ζωής μέσα στο νερό, μεγαλώνει συνεχώς. Γεγονότα και περιστατικά, εικόνες και καταστάσεις, φορτώνονται καθημερινά στη μνήμη τους, διαμορφώνοντας διαφορετικούς χαρακτήρες στο καθένα, διαχωρίζοντάς τα πολυποίκιλα μεταξύ τους. Και ειδικά από τη στιγμή που χωρίστηκαν. Γιατί πλέον, είναι μόνα τους... Το καθένα στο δικό του χώρο, με το δικό του… πράσινο κήπο, χωρίς να μπορούν πια τα μεγαλύτερα δύστροπα αρσενικά να κυνηγούν και να μοιράζουν δαγκωνιές στα υπόλοιπα, κάθε φορά που διεκδικούσαν μια μερίδα φαγητό ή την καλύτερη σκιά το μεσημέρι ή την πιο ήσυχη γωνιά για τον βραδινό ύπνο…

Οι μέρες της συμβίωσης έχουν οριστικά τελειώσει για τα 28 τελικά αδελφάκια, που κατάφεραν να επιβιώσουν, παραμερίζοντας τις αντιξοότητες της αιχμαλωσίας του κλειστού συστήματος του ενυδρείου που γεννήθηκαν. Εδώ και κάμποσο καιρό έχουν μεταφερθεί στα δικά τους χωριστά διαμερίσματα, μη μπορώντας πια να δουν το ένα το άλλο. Το μόνο που μπορούν, είναι να μυρίσουν την παρουσία των άλλων στο κοινό νερό που τα περιβάλλει και μερικές φορές να δούνε τη σκιά μιας επιβλητικής φιγούρας με ανοιγμένα φτερά, να κινείται πίσω από το αμμοβολημένο τζάμι που τα χωρίζει, μη μπορώντας όμως να καταλάβουν περί τίνος πρόκειται.

Η εμπειρία της μοναχικότητας ξεδιπλώνεται πλέον αργά γι αυτά, συνοδεύοντάς τα για το υπόλοιπο της ζωής τους… Όμως αυτό δεν τα ενοχλεί, ίσα-ίσα που είναι καλύτερα. Εχουν πλέον την ησυχία τους, μπορούσαν να κινηθούν όπως θέλουν στο χώρο τους. Μπορούν να αφήσουν μέρος της τροφής σε μια γωνιά του μικρού τους κόσμου και να τη βρουν μετά από μερικές ώρες ανέπαφη, συχεχίζοντας το γεύμα που άφησαν στη μέση… Μπορούν να κοιμηθούν όποτε θέλουν, χωρίς να τα ξυπνήσει κάποιο ανήσυχο αδελφάκι τους με τα τσιμπήματά του ή τις ριπές νερού, σκορπώντας επιθετικότητα και διεκδίκηση κυριαρχίας… Μπορούν πλέον να απολαμβάνουν ανενόχλητα το καθένα την κυριαρχία στο χώρο του, δηλώνοντάς την φουσκώνοντας τα βράγχια και τεντώνοντας τα όμορφα χρωματισμένα πτερύγια, χωρίς κανείς να την αμφισβητεί... Μπορούν ακόμα να κάθονται ανενόχλητα με τις ώρες, με τη μουσούδα κολλημένη στο τζάμι, μετέωρα στη μέση του νερού, παρατηρώντας το παράξενο ον έξω από αυτό, να κουνάει τα χέρια του πατώντας τα βρώμικα πλήκτρα μπροστά στην φωτεινή οθόνη, και να προσπαθούν να καταλάβουν τι κάνει... Αλλά χωρίς ποτέ να το καταφέρνουν…

Βέβαια, μερικές φορές νοιώθουν και κάτι να ανάβει μέσα τους… μια φωτιά που ξεκινά από τις μυρωδιές των άλλων και δυναμώνει... δυναμώνει πλημμυρίζοντάς τα! Ανεβάζοντας το αίμα στο κεφάλι τους και κάνοντάς τα να θέλουν… να θέλουν… δεν ξέρουν τελικά, Τι…

Κάτι τους λέει όμως, ότι αργά η γρήγορα, το παράξενο ον που ζει έξω από το νερό και που τα φροντίζει από την πρώτη μέρα που γεννήθηκαν, θα τους το προσφέρει… σαν γνώση και σαν εμπειρία… και θα είναι σίγουρα υπέροχο! Και αυτό τα ησυχάζει… και τελικά τα παίρνει ο ύπνος τότε που κλείνουν τα φώτα πάνω από το κεφάλι τους, σβήνει και η φωτεινή παράξενη οθόνη απέναντί τους, κλείνει και η πόρτα του δωματίου… και τα τυλίγει το σκοτάδι, ζαλισμένα από το νανούρισμα του νερού που γουργουρίζει ακατάπαυστα σε ένα άλλο ενυδρείο, κάπου εκεί δίπλα…"

Κείμενο & φωτογραφίες: Ντίνος Μαρκάκης