Αναπαραγωγή Μονομάχων - Α' Μέρος

[Aquazone Team]

Αναπαραγωγή Μονομάχων - A' Μέρος

του Ντίνου Μαρκάκη

Α’ ΜΕΡΟΣ - ΖΕΥΓΑΡΩΜΑ

Ήταν αρχές του Μάρτη του 2006, όταν αποφάσισα να δοκιμάσω να ζευγαρώσω το ένα από τα δύο ζευγάρια Μονομάχων που είχα τότε. Είχα διαβάσει και είχα συζητήσει σχετικά με τη διαδικασία και θεώρησα ότι ήταν κάτι που ήταν εφικτό, για τα δεδομένα της συγκεκριμένης στιγμής. Ηθελα εξάλλου να δω με τα μάτια μου όλα αυτά τα "θαυμαστά" που είχα ακούσει και που μου είχαν κεντρίσει την περιέργεια… Αφού λοιπόν εξόπλισα με τις κατάλληλες δικαιολογίες τον εαυτό μου – η "ολοκλήρωση" του χόμπι, το "απόλυτο" της διατήρησης ζωντανών οργανισμών κλπ κλπ – ετοίμασα στα γρήγορα το σχέδιο δράσης και το έβαλα να δουλεύει.

Ένα κατάλληλο για την αναπαραγωγή 50λιτρο ενυδρείο με καπάκι, λάμπα, εσωτερικό φίλτρο, θερμόμετρο και θερμοστάτη, μπήκε σε βολική για παρατήρηση θέση, εξοπλίστηκε με λίγα φυτά (Cabomba caroliniana, Ceratophyllum demersum, Vesicularia dubyana (Java Moss), Egeria densa (Elodea), Microsorum pteropus ''Narrow''), μπήκε και δεύτερο βοηθητικό φιλτράκι για να στρώνει (θα χρειαζόταν αργότερα για τα μικρά), μπήκε και ένα πλαστικό διαχωριστικό με πολύ μεγάλα "μάτια" (για να κρατάει τα φυτά, αλλά και για να λειτουργεί σαν "φυσικό" όριο για το χώρο της φωλιάς), έβαλα και το μικρό εξάγωνο ενυδρειάκι με τη θηλυκιά δίπλα και έπιασα την απόχη…

Ο περήφανος επιλεγμένος Μονομάχος - και μελλοντικός μπαμπάς - βρέθηκε μεμιάς από το 12λιτρό του, να εξερευνά το καινούριο του περιβάλλον, απορημένος…

Η τυχερή επιλεγμένη - και "έτοιμη"! - θηλυκιά, αναστατώθηκε αμέσως από την παρουσία του και βάλθηκε να του τραβήξει την προσοχή, κτυπώντας το τζάμι με την ουρά της, σε ένα τρελό χορό επίδειξης… Μόλις ο κύριος τελείωσε την επιθεώρηση του χώρου και τη πήρε χαμπάρι, πλησίασε και φούσκωσε σα διάνος μπροστά της, συμμετέχοντας στο τρελό ερωτικό ταγκό που είχε ξεκινήσει εκείνη.

Αυτό κράτησε περίπου 2 ώρες, όταν παρατήρησα ότι ο κύριος άρχισε να κάνει διαλείμματα για να πεταχτεί στην άλλη γωνιά που είχα βάλει το κυκλικό σωληνάκι, στέλνοντας κάμποσες φυσαλίδες να κολλήσουν πάνω του, φτιάχνοντας τη φωλιά για τα περαιτέρω…

Και τότε δούλεψα πάλι την απόχη. Η κυρία βρέθηκε στο 50άρι (δεν χρειάστηκε προσαρμογή στα ψάρια, γιατί είχα φροντίσει να έχουν ίδιο νερό με των ενυδρείων τους) και όρμησε κατευθείαν πάνω στον αρσενικό, τσιμπώντας του χαδιάρικα την ουρά! Αυτός βέβαια δεν σήκωνε τέτοια και της ανταπέδωσε με κανονική δαγκωνιά, σκίζοντάς της λίγο το ουραίο πτερύγιο και κυνηγώντας την άγρια σε όλο το ενυδρείο και για… δεύτερο μάθημα!

Στην αρχή φοβήθηκα ότι ήμουν μπροστά σε ασύμβατο ζευγάρι Μονομάχων και έπιασα πάλι την απόχη στο χέρι, για να είμαι έτοιμος να επέμβω μόλις έβλεπα τα σκούρα. Αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβα, ότι όλο αυτό ήταν μέρος του τελετουργικού, που έπρεπε να προηγηθεί πριν από αυτό που θα ακολουθούσε…

Κάποια στιγμή λοιπόν, ο κύριος οδήγησε την κυρία με τα κυνηγητά του, κάτω από τη φωλιά. Και τότε άλλαξε τελείως η συμπεριφορά και των δύο! Λες και κάποιο καμπανάκι σήμανε το τέλος της μάχης, ενώ ένα άλλο, έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει το πιο θαυμαστό ζευγάρωμα που έχω δει να κάνουν ζώα στη ζωή μου…! Κρίμα που ο "καλός θεός" των Bettas μου "λογόκρινε" τις φωτογραφίες (!!!) – δεν βγήκε καμία από τη στιγμή του ζευγαρώματος, γιατί τέλειωσαν οι μπαταρίες της μηχανής – αλλά θα προσπαθήσω να σας περιγράψω το τι έγινε.

Είδα λοιπόν τα δύο ψάρια να κάνουν μερικούς γύρους πολύ κοντά το ένα στο άλλο και μετά να αγκαλιάζονται σφιχτά και τέλεια, με ένα τρόπο απίστευτο! Τύλιγε με το σώμα του τη θηλυκιά, την ώρα που και αυτή του έκανε το ίδιο με το δικό της. Από το σφίξιμο – και καθώς τα ψάρια ένα κουβάρι, έχαναν την ισορροπία τους στριφογυρνώντας αργά – η θηλυκιά έβγαζε καμιά 15αριά κάτασπρα μικρά αυγά από τον γεννητικό της πόρο, ταυτόχρονα με την έκχυση σπερματικού υγρού από τον αρσενικό. Τα δύο υλικά αφού ανακατεύονταν μεταξύ τους, έπεφταν αργά προς τον πυθμένα του ενυδρείου, σαν μαγική βροχή..! Τα δε ψάρια, ξεκολλούσαν αργά και παρέμεναν κουλουριασμένα να αιωρούνται στο νερό για μερικά δευτερόλεπτα… ακίνητα… σαν λιπόθυμα… Αμέσως όμως συνερχόντουσαν και ορμούσαν στα αυγά που είχαν φτάσει κάτω στο γυαλί (στο ενυδρείο αναπαραγωγής δεν κάνει να βάζουμε χαλίκι ή άμμο, γιατί δεν θα βρίσκουν τα αυγά), τα άρπαζαν βιαστικά ρουφώντας τα με το στόμα τους και με γρήγορες κινήσεις ανέβαιναν στην επιφάνεια και τα "έφτυναν" στην μικρή φωλιά με τις φυσαλίδες, κολλώντας τα πάνω τους..! Μόλις τέλειωναν με αυτά, ξαναξεκινούσαν νέο γύρο ερωτικού χορού, νέο αγκάλιασμα, νέα αναπαραγωγική διαδικασία, νέα λιποθυμία, νέο μάζεμα αυγών και κόλλημά τους στη φωλιά…

Ήταν εκπληκτική σκηνή να τα βλέπεις πίσω από το τζάμι να διεκπεραιώνουν όλο αυτό το κύκλο, ξανά και ξανά και ξανά…!

Αυτό κράτησε περίπου μιάμιση ώρα και επαναλήφθηκε περί τις 15 φορές. Υπολόγισα ότι περί τα 250 αυγά περίπου, κόλλησαν στις λίγες φυσαλίδες της μικρής φωλιάς που είχε φτιάξει ο αρσενικός στην επιφάνεια, με τη βοήθεια που του πρόσφερε το κλειστό στρογγυλό σωληνάκι που του είχα βάλει για το σκοπό αυτό.

Κάποια στιγμή, το τελευταίο αγκάλιασμα που έκαναν δεν απέδωσε καρπούς και τότε τα ψάρια σαν να κατάλαβαν ότι είχε τελειώσει το όνειρο, άρχισαν να κυνηγιούνται… στην αρχή δειλά, αλλά όσο περνούσε η ώρα το παιχνίδι αγρίευε και κάθε φορά που την έφτανε ο αρσενικός, της κατάφερνε και από μια αξιοπρόσεκτη δαγκωνιά, όπου εύρισκε πιο πρόχειρα και όσο μπορούσε πιο δυνατά…

Το αποτέλεσμα ήταν, όταν μετά από λίγα λεπτά κατάφερα να την πιάσω και να την βάλω στο ενυδρείο της, να έχει μισοσκισμένη ουρά και κάμποσες δαγκωνιές στα υπόλοιπα πτερύγια, που την έκαναν να δείχνει σαν… γιουγκοσλάβα (!) στον πρόσφατο πόλεμο των Βαλκανίων που ζήσαμε… Ευτυχώς όμως, οι σοβαρότεροι τραυματισμοί απευθέχθησαν και μετά από σύντομη ανάρρωση με καλή διατροφή και λίγο αλατάκι στο νερό της, ξανάγινε η κούκλα που ήταν!

Οσο για τον κύριο, μόλις έμεινε μόνος του γύρισε στη γωνιά που ήταν η φωλιά, στήθηκε από κάτω και δεν το κούνησε από εκεί για 1 ολόκληρη εβδομάδα! Αυτό μόνο αν το έβλεπα θα το πίστευα! Για μία εβδομάδα ήταν μέρα-νύχτα εκεί (είχα τη λάμπα συνεχώς αναμμένη) και έφτιαχνε-μεγάλωνε συνεχώς τη φωλιά, μάζευε τα αυγά που ξεκολλούσαν και τα ξανάβαζε στη θέση τους για τις 2 πρώτες ημέρες, και τις επόμενες έκανε το ίδιο με τα μικροσκοπικά νεοεκκολαφθέντα Μονομαχάκια – που είχαν βγει πλέον από τα αυγά – μην αφήνοντάς τα να απομακρυνθούν από τη φωλιά και μαζεύοντάς τα συνεχώς στην προστασία των φυσαλίδων. Ήταν τόσο μεγάλη η προσήλωσή του σε αυτή τη διαδικασία, που ούτε κοιμήθηκε, ούτε έφαγε καθόλου τις λίγες φορές που του έριξα κομματάκια αποξηραμένο σκουλήκι. Απόλυτη αφοσίωση, απόλυτη πατρική στοργή και φροντίδα. Ενα εντυπωσιακό μάθημα για τον παρατηρητή που τον κοιτούσε με θαυμασμό, με τις ώρες έξω από το τζάμι… Μέχρι την ημέρα που τον είδα εντελώς αποκαμωμένο πλέον και σε μια κατάσταση πραγματικής λιποθυμίας αυτή τη φορά, να μένει ακίνητος στο νερό και να αρχίζει να πέφτει αργά προς το βυθό.

Εκεί κατάλαβα ότι το ψάρι έπρεπε να βγει έξω και να μείνει μόνο του για να ξεκουραστεί επιτέλους, μακριά από την ευθύνη και τη φροντίδα των μικρών, που έτσι κι αλλιώς όταν πλέον θα ξυπνούσε, δεν θα τα αναγνώριζε και θα άρχιζε να τα τρώει, βλέποντάς τα ζωντανή τροφή…

Αυτοί ήταν οι κανόνες του παιχνιδιού της φύσης και ξέροντάς τους, γνώριζα τον κίνδυνο που διέτρεχαν οι μικροί Μονομάχοι να αποδεκατιστούν από τον ίδιο τον πατέρα τους, που τόσο άψογα τα φρόντιζε και τα πρόσεχε όλες αυτές τις μέρες. Ετσι, η πράσινη απόχη ξαναμπήκε στο ενυδρείο προσεκτικά, τον μάζεψε μέσα στον λήθαργό του και τον απόθεσε μαλακά στο παλιό του γνώριμο γυάλινο κλουβί, για να μπορέσει ήσυχος πια να αναπληρώσει τις χαμένες του δυνάμεις, αφού είχε ολοκληρώσει το έργο του.

(Συνεχίζεται με το δεύτερο μέρος: ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΓΕΝΝΑΣ)

Κείμενο & φωτογραφίες: Ντίνος Μαρκάκης