Αναπαράγοντας τα Red Belly Piranha

[Aquazone Team]

Αναπαράγοντας τα Red Belly Piranha

Του Dr. Herbert R. Axelrod

(http://opefe.com/spawning_red.html)

Μετάφραση: Γιάννης Πατούνας

Το άρθρο δημοσιεύεται στην κατηγορία του «γενικού περιεχομένου» μιας και αποτελεί πλέον ιστορική τοποθέτηση. Πολλά από όσα γράφονται έχουν ξεπερασθεί – καταργηθεί ή θεωρούνται αντιοικολογικά.

Από το βιβλίο «breeding aquarium fishes Book 4, 1976 TFH Publications, Inc.»

Είδος Serrasalmus (= Pygocentrus)



Ένα αναπαραγωγικό ζευγάρι από πιράνια λίγο πριν αφήσουν σωρεία αυγών στην φωλιά τους. Φωτογραφία του Hiroshi Azuma.



7.5 εκατοστά πιράνια. Αυτά τα ψάρια πρέπει να ταΐζονται καλά αλλιώς κινδυνεύουν να αρχίσει να τρώει το ένα το άλλο. Φωτογραφία του Hiroshi Azuma.]

HERBERT R. AXELROD

Για πολλά χρόνια ήμουν πρόεδρος του Exotic Fishes Committee of the American Fisheries Society. Στην διάρκεια αυτή ήμουν υπεύθυνος να κάνω προτάσεις στο κογκρέσο για τους τρόπους προστασίας των Αμερικάνικων Υδάτων από την απειλή των πιράνια της Νοτίου Αμερικής, του walking catfish από την νοτιοανατολική Ασία και την τιλάπια από την Αφρική. Ο φόβος με τον οποίο έβλεπαν οι Αμερικανοί οικολόγοι τα πιράνια ήταν απίστευτος, και παρά την ενημέρωση που τους είχα κάνει ότι η απαγόρευση της εισαγωγής πιράνια δεν θα μείωνε την διαθεσιμότητα τους αφού το συγκεκριμένο είδος είναι αρκετά εύκολο να αναπαραχθεί, εκείνοι προχώρησαν σε απαγόρευση της εισαγωγής με εξαίρεση πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Στην ζούγκλα της Νοτίου Αμερικής παιδιά παίζουν στο νερό ανάμεσα στα πιράνια χωρίς να φοβούνται τα άγρια ψάρια. Τα πιράνια είναι επικίνδυνα μόνο όταν πεινάνε πολύ ή σε αφύσικες καταστάσεις. Φωτογραφία από τον Harald Schultz

Με ρωτάνε συχνά γιατί τα πιράνια προκαλούν τόσο φόβο ενώ εγώ κολυμπάω μαζί τους σε κάθε ποταμό της Βραζιλίας χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Βέβαια δεν είμαι ούτε τόσο γενναίος αλλά ούτε και τόσο χαζός. Έχοντας περάσει τόσο καιρό μαζί με τους ινδιάνους της Βραζιλίας έχω μάθει και κάνω ότι κάνουν. Ξέρουν πολύ καλά ότι τα πιράνια ποτέ δεν θα επιτεθούν σε άνθρωπο σε ποταμό ή σε λίμνη όπου η τροφή για αυτά είναι άφθονη. Είναι επικίνδυνα μόνο όταν λιμοκτονούν ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπως όταν μπαίνουν σε νέο χώρο (ενυδρείο), ή σε νερόλακκους που σιγά-σιγά στεγνώνουν και το νερό δεν ανανεώνεται. Πως λοιπόν έχουν αποκτήσει τόσο άσχημη φήμη? Η ιστορία ξεκινάει από την εποχή του προέδρου Theodore Roosevelt ο οποίος είναι από τους προέδρους που σέβομαι πάρα πολύ και εύχομαι να μπορούσε να μας διοικήσει τώρα.

Οι φωτογραφίες δείχνουν πιράνια λίγο πριν την αναπαραγωγή. Φωτογραφία από Hiroshi Azuma.

Εν πάση περιπτώσει, o Teddy Roosevelt προγραμμάτισε μια αποστολή στα ενδότερα της Βραζιλίας. Ήλπιζε να βρει ζώα, ψάρια και γεωγραφικά ορόσημα. Φυσικά ήταν επίτιμος προσκεκλημένος στην Βραζιλία. Ήταν ο πρώτος βορειοαμερικανός που θα επισκεπτόταν την ζούγκλα της χώρας και έτσι όλες οι λεπτομέρειες του ταξιδιού είχαν προετοιμαστεί από την χώρα αυτή. Δεδομένου ότι θέλησε να βρει κάτι σημαντικό, οι οικοδεσπότες του τον οδήγησαν σε έναν τεράστιο ποταμό που αυτός "ανακάλυψε" και που τελικά ονομάστηκε Ρίο Theodore Roosevelt, προς τιμή του. Είναι ένα παρακλάδι του Rio Aripuana. Καθώς ήταν γνωστός πολιτικός είχε μεγάλη συνοδεία από δημοσιογράφους που κατέγραφαν κάθε στιγμιότυπο της επίσκεψης του για τον Αμερικάνικο Τύπο. Οι Βραζιλιάνοι οικοδεσπότες θέλοντας να δημιουργήσουν κάτι το απρόσμενο, ακολούθησαν την ιδέα του γνωστού Βραζιλιάνου ιχθυολόγου Miranda-Ribeiro να απομονώσουν ένα μικρό κομμάτι του ποταμού Rio Theodore Roosevelt από το υπόλοιπο ποτάμι με την χρήση μεγάλων διχτύων. Στην συνέχεια γέμισαν την μικρή αυτή περιοχή με χιλιάδες πιράνια που είχαν πιάσει ο ντόπιοι.

Στην συνέχεια οδήγησαν εκεί τον Teddy Roosevelt και τον ενημέρωσαν για τα άγρια, ανθρωποφάγα ψάρια που βρέθηκαν εκεί. «Κανείς δεν πρέπει να τολμήσει να πλησιάσει το νερό» γιατί τα ψάρια μπορούν να φάνε έναν ολόκληρο άντρα μέχρι το κόκαλο. Φυσικά οι ρεπόρτερ… και ο Teddy… ήταν σκεπτικοί με αυτά που άκουγαν αλλά η απορία τους αυτή επρόκειτο να αποτελέσει το καλύτερο παιχνίδι στα χέρια του Miranda-Ribeiro. «Μπορείτε να αποδείξετε αυτό που λέτε? Πως ξέρουμε ότι τα πιράνια είναι τόσο άγρια και καταστροφικά όσο λέτε?» ρώτησαν οι ρεπόρτερ.

Έτσι οι Βραζιλιάνοι οικοδεσπότες πήραν μία άρρωστη και γέρικη αγελάδα η οποία είχε χαρακτηριστικές βαριές πληγές που έτρεχε αίμα και την οδήγησαν στην περιοχή όπου είχαν εγκλωβίσει τα πιράνια.

Στις φωτογραφίες φαίνετε η σαρωτική αναπαραγωγή των πιο άγριων ψαριών γλυκού νερού. Οι αντιδράσεις τους είναι τόσο βίαιες που βαριές πέτρες χρησιμοποιούνται για να καθηλώσουν τον αναπαραγωγικό σύντροφο. Φωτογραφίες από Hiroshi Azuma.

Rio Theodore Roosevelt

Σχεδόν αμέσως τα πεινασμένα, μανιακά πιράνια επιτέθηκαν στην αγελάδα και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τα πόδια της ήταν τόσο άσχημα πληγωμένα που έπεσε με το πλάι μέσα στο νερό, καθώς το ουρλιαχτό της μάζευε και άλλα πιράνια. Το ποτάμι είχε γεμίσει αίμα και τα πιράνια πηδούσαν έξω από το νερό για να δαγκώσουν το σώμα της αγελάδας. Οι ρεπόρτερ παρατηρούσαν σκεπτικοί καθώς η αγελάδα διαμελιζόταν βάναυσα και καταβροχθιζόταν από εκατοντάδες πειναλέα ψάρια. Οι εφημερίδες γέμισαν με ιστορίες που ήταν ανελλιπείς και υπερβολικές. Ο Teddy ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που έπιασε μερικά πιράνια χρησιμοποιώντας για δόλωμα ωμό κρέας. Έφερε λοιπόν πίσω τα ψάρια τα οποία και ονομάστηκαν προς τιμήν του Serrasalmus roosevelti.

Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1960, δημιουργήθηκε ένα ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση με το ίδιο θέμα. O Willi Schwartz από το Manaus της Βραζιλίας δημιούργησε ένα τεράστιο ξύλινο ενυδρείο περίπου 6 τετραγωνικά μέτρα με βάθος περίπου 1,5 μέτρο. Στη δεξαμενή τοποθετήθηκαν περίπου 100 μεγάλα πιράνια τα οποία έμειναν νηστικά μέχρι να αρχίσει να τρώει το ένα το άλλο. Μετά ένα ζώο πετάχτηκε μέσα στην δεξαμενή και κάμερες φωτογράφιζαν την σκηνή από τρύπες με γυαλί στα πλάγια του ξύλινου ενυδρείου. Όταν η ταινία προβλήθηκε στο διεθνές δίκτυο τηλεόρασης των Ηνωμένων Πολιτειών ο παραγωγός παρέλειψε να αναφέρει τις ιδιαίτερες συνθήκες κάτω από τις οποίες τραβήχτηκε η ταινία και έτσι μεγάλωσε το μέχρι τότε μεγάλο ψέμα για τα πιράνια.

Αυτό γράφτηκε το 1976, καθώς η ταινία «Τα Σαγόνια του Καρχαρία» (Jaws) έκανε μεγάλη επιτυχία σε όλη την χώρα. Πρόκειται για έναν τεράστιο λευκό καρχαρία που τρομοκρατεί μία συνοικία, και ξεκινάει τρώγοντας μία αδύνατη μικρή κολυμβήτρια. Η ταινία προχωράει σε σημείο όπου ο λευκός καρχαρίας κατασπαράζει την σανίδα ενός σέρφερ ο οποίος γλιστράει στην συνέχεια στα σαγόνια του. Αν πιστέψουμε στις αναφορές που έγιναν η ταινία επέφερε κέρδη που καμία άλλη δεν είχε στην μέχρι τότε ιστορία της show business. Για έναν επιστήμονα είναι τρομακτικές οι ανακρίβειες. Παρεμπίπτοντος ο καρχαρίας ήταν απολύτως μηχανικός.

Τα αυγά των πιράνια είναι μεγάλα και κολλώδη. Στην δεύτερη φωτογραφία φαίνεται ένα κοντινό πλάνο. Φωτογραφίες από Hiroshi Azuma.

Η ταινία «τα σαγόνια του καρχαρία» υποτίθεται ότι θα ήταν μία ταινία για τα πιράνια. Έλαβα μερικές ερωτήσεις από το τηλέφωνο από διάφορους παραγωγούς, αλλά δεν ήμουνα διατεθειμένος να συνεχίσω την κακή φήμη των υπέροχων πιράνια. Ήμουν πλέον πεπεισμένος ότι έπρεπε να ακουστεί η αλήθεια όσο αφορά τα πιράνια.

Στα 25 χρόνια ταξιδεύοντας και ψαρεύοντας σχεδόν σε κάθε ποτάμι της νοτίου Αμερικής, όπου υπήρχαν πολλά πιράνια, ΠΟΤΕ δεν με δάγκωσαν και δεν συνάντησα κανέναν που να τον έχουν δαγκώσει ή να έχει ακούσει για κάποιον που τον δάγκωσαν τα πιράνια… και αυτοί είναι κυρίως ινδιάνοι που ζούνε στο ποτάμι και κολυμπάνε μέσα σε αυτό όλη μέρα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα σε δαγκώσουν αν βάλεις το χέρι σου μέσα στο ενυδρείο ή πιάσεις κάποιο με απόχη. Έτσι να είστε προσεκτικοί αλλά όχι φοβισμένοι.

Τώρα που ξεφύγαμε από τον μύθο των υπέροχων πιράνια, ας δούμε πως μπορούμε να τα αναπαράγουμε, καθώς είναι πολύ πιθανόν οι παράλογοι οικολόγοι να ορίσουν παράνομη την εισαγωγή τους.( Αυτό ισχύει ήδη σε κάποιες χώρες)

Όταν είναι νεαρά (κάτω από 10cm) τα red-belly πιράνια μοιάζουν όλα ίδια. Τα αρσενικά δεν ξεχωρίζουν από τα θηλυκά. Μόλις όμως φτάσουν στην ενηλικίωση οι διαφορές ανάμεσα στα φύλα αρχίζουν να εμφανίζονται. Τα θηλυκά αρχίζουν να δημιουργούν πιο παχιές κοιλιές, με ένα κυκλικό εξόγκωμα 50% μεγαλύτερο από εκείνο των αρσενικών. Παράλληλα το σώμα τους διαχέεται από μία πορφυρή απόχρωση. Τα αρσενικά σε αυτή την ηλικία σκουραίνουν παίρνοντας ένα μπλε -μαύρο χρώμα. Καθώς τα πιράνια είναι τόσο μεγάλα ψάρια πρέπει να τοποθετούνται σε όσο το δυνατόν πιο ευρύχωρη δεξαμενή. Η μικρότερη δεξαμενή που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί είναι στα 200 λίτρα. Είναι ακόμα καλύτερο να χρησιμοποιηθούν αρκετά μεγαλύτερες δεξαμενές ή ακόμα και παιδικές πισίνες καθώς δεν έχουν αιχμηρές γωνίες και είναι αρκετά μεγάλες για να φιλοξενήσουν τα χιλιάδες μωρά που μπορεί να προέλθουν από την αναπαραγωγική διαδικασία.

Καθώς τα πιράνια είναι τροπικά δεν θέλουν πολύ υψηλή θερμοκρασία για να αναπαραχθούν. Συγκεκριμένα 24-26 βαθμοί Κελσίου είναι το ιδανικό. Όσο το νερό είναι καθαρό το Ph και η σκληρότητα είναι επουσιώδη. Μαλακό, όξινο νερό είναι πιθανόν καλύτερο, αλλά έχουν αναφερθεί επιτυχημένες αναπαραγωγές σε όλες σχεδόν τις συνθήκες που είναι ικανές να διατηρήσουν ζωντανά τα ψάρια. Εάν ζουν και μεγαλώνουν στο νερό του ενυδρείου σας, τότε θα αναπαραχθούν στις ίδιες συνθήκες.

Τα πιράνια είναι κατά κύριο λόγο νεκροφάγα. Τρώνε κρέας, ψάρι και οτιδήποτε με ψαχνό. Μην τα ταΐζετε τροφή σε φύλλο όταν είναι 10cm. Τροφή για ψάρια σε μπαλάκι είναι αρκετά καλή αφού διευκολύνει στο καθάρισμα της δεξαμενής, ενώ ακόμα καλύτερα μπορείτε να προσφέρετε λευκά ποντίκια ή μεγάλα χρυσόψαρα. Καθώς το ποντίκι παλεύει στο νερό, τα πιράνια με μία αστραπιαία κίνηση το κόβουν στα δύο. Αυτή η μέθοδος δίαιτας είναι η καλύτερη για τα ψάρια αλλά μπορεί να αποδοκιμαστεί από όσους δεν είναι συνηθισμένοι να ταΐζουν ζωντανά. Τα φίδια στους πιο πολλούς ζωολογικούς κήπους ταΐζονται με άσπρα ποντίκια σε μόνιμη βάση.

Όταν τα ψάρια έχουν πάρει έντονα χρώματα και τα θηλυκά είναι αρκετά ευτραφή, χωρίστε τα για μερικές ημέρες ή μία εβδομάδα και τοποθετήστε το θηλυκό στο μεγάλο ενυδρείο που πρόκειται να γίνει η αναπαραγωγή. Το θηλυκό θέλει περισσότερο χρόνο για να συνηθίσει το περιβάλλον. Στη μεγάλη δεξαμενή θα πρέπει να υπάρχει μια συστάδα φυτών με μεγάλα φύλλα στο κέντρο, πιθανότατα δεμένα σε κάποιες πέτρες. Το θηλυκό μετά από επισταμένη εξερεύνηση της δεξαμενής για τις πρώτες 1-2 μέρες είναι έτοιμο για να δεχθεί τον σύντροφο του. Βάλτε μερικά μεγάλα χρυσόψαρα με το πιράνια για να έχει ένα εύκολο σνακ. Δεν θέλετε το πιράνια σας να πεινάει σε αυτή την φάση του παιχνιδιού. Για την ακρίβεια δεν θέλετε ποτέ τα πιράνια να πεινάνε αλλιώς θα επιτίθενται σε οτιδήποτε κολυμπάει στην δεξαμενή. Όταν είναι καλά ταϊσμένα είναι ασφαλή προς τα άλλα ψάρια που έχουν το ίδιο μέγεθος με αυτά. Το αρσενικό πρέπει να εισαχθεί στην δεξαμενή το νωρίτερο μετά από δύο με τρεις ημέρες. Στην αρχή κάνει κυκλικές κινήσεις γύρω από το θηλυκό, αναδεικνύοντας τα χρώματα του, και γίνεται σχεδόν μαύρο με ιριδίζων χρώμα που είναι αρκετά πιο έντονο αυτή την περίοδο.

Αν περιμένετε τα πιράνια να αφήσουν ή να φάνε τα αυγά τους όπως κάνουν και άλλα ψάρια του γένους «characins» κάνετε λάθος.

Τα πιράνια εξετάζουν λεπτομερώς τα αυγά τους, τρώγοντας εκείνα που πιθανότατα δεν έχουν εκκολαφθεί και τα προσέχουν έτσι ώστε να μην θαφτούν ή να μην σκεπαστούν από debris. Για την ακρίβεια συμπεριφέρονται περισσότερο σαν κιχλίδες παρά σαν characins. Οι γονείς προστατεύουν τα αυγά και μανιωδώς επιτίθενται σε οτιδήποτε τα πλησιάσει (έβαλα μέσα ένα ξύλο χοντρό σαν μολύβι και το έκοψαν στα 2). Σε 56 ώρες τα αυγά θα έχουν εκκολαφθεί και τα μωρά προφυλάσσονται στην ίδια ακριβώς περιοχή από τους γονείς τους.

Στην Βενεζουέλα έπιασα ένα πιράνια το οποίο και έκοψα στην μέση. Μου προκάλεσε έκπληξη το μέγεθος της κοιλότητας που περιέχει τα εσωτερικά όργανα του ψαριού. Τα πιράνια αποτελούν φυσική τροφή των ντόπιων κατοίκων. Το σκούρο όργανο στην μέση των σπλάχνων είναι μία ωοθήκη γεμάτη με αυγά. Φωτογραφία (H. R. Axelrod).]

Τα Myleus και Colossoma είναι δύο παραπλήσια είδη με τα πιράνια αλλά είναι απολύτως φυτοφάγα. Φωτογραφία από (H. R. Axelrod).

Μία εβδομάδα μετά την εκκόλαψη, τα μωρά μπορούν πλέον να κολυμπάνε. Οι γονείς μπορούν να αφαιρεθούν μετά την εκκόλαψη καθώς δεν αποτελούν απειλή για τα μωρά μέχρι να αρχίσουν να κολυμπούν.

Τα μωρά μπορούν τα ταϊστούν με «hatched brine shrimp» μόλις αρχίσουν να κολυμπάνε. Αν τα ταΐσετε σωστά θα γίνουν 2,5 εκατοστά μέσα σε ένα μήνα και θα είναι ικανά να φάνε μία δωδεκάδα μωρά guppies σε μία ημέρα.

Το τάισμα πλέον θα αρχίσει να αποτελεί πρόβλημα. Εάν είχατε μία μεγάλη γέννα με περίπου 7.500 αυγά, είναι πολύ πιθανόν τα 6000 να φτάσουν στο στάδιο να κολυμπάνε. Αλλά τι είδους ζωντανή τροφή μπορείτε να δώσετε σε ένα τόσο μεγάλο σμήνος? Στην πρώτη εβδομάδα θα χρειαστείτε περίπου 4 κιλά από αυγά «brine shrimp» και στην συνέχεια μεγαλύτερες γαρίδες ή κάποια άλλη ζωντανή τροφή ή οτιδήποτε κολυμπάει και είναι μικρότερο από αυτά. Μετά από έναν μήνα μπορεί να καταναλώσουν καρδιά βοδινού αλλά μην τα αφήσετε να πεινάσουν γιατί θα αρχίσουν να τρώνε το ένα το άλλο. Για την αλήθεια αυτός είναι και ένας τρόπος που μεγαλώνουν και επιβιώνουν περίπου 100 ή λιγότερα με δαγκωμένες ουρές και πτερύγια. Κάποιο εκτροφείς έχουν παρατηρήσει ότι στα νεαρά πιράνια αρέσει να επιτίθενται στα μάτια αν και πρώτα χτυπάνε τα πτερύγια.

Το πλεονέκτημα της παιδική πισίνας είναι τώρα φανερό καθώς χρειάζεστε πολύ χώρο μέχρι να μπορέσετε να τα πουλήσετε. Ότι και να γίνει μην τα ρίξετε σε ποτάμι ή λίμνη της περιοχής σας. Αν χρειαστεί να τα πετάξετε να είστε σίγουροι ότι είναι νεκρά. Μετά βάλτε τα σε πλαστική τσάντα και κάψτε τα. Έχω ακούσει μία ιστορία για ένα πιράνια που πήδηξε έξω από την δεξαμενή. Μόλις έπεσε στο πάτωμα πήγε να το αρπάξει η γάτα του σπιτιού. Όμως την τελευταία δαγκωματιά την είχε το ψάρι το οποίο και αφαίρεσε την μύτη της γάτας. Για αυτό τον λόγο πρέπει να είστε πολύ προσεκτικοί με αυτά τα ψάρια.

Ανατομίες που έγιναν από τον Hiroshi Azuma δείχνουν τις τεράστιες ποσότητες από πορτοκαλί αυγά που βρέθηκαν σε θηλυκά ψάρια. Η αναπαραγωγή των πιράνια μπορεί να είναι αρκετά επικερδής. Φωτογραφίες από Hiroshi Azuma.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύετε μετά από έγγραφη άδεια του OPEFE προς το Aquazone.gr και τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα για την συνεργασία και την υποστήριξη του.

This article is printed following the written permission from OPEFE to Aquazone.gr. and we really like to thank them for their support and cooperation!