Παροιμίες

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

Αγαπητοί φίλοι,

Απο τα παιδικά μου χρόνια (τι θυμήθηκα τώρα !!!) με ενθουσίαζαν οι παροιμίες και οι στιχομυθίες των μεγάλων

τις οποίες όμως ελάχιστες φορές καταλάβαινα το νόημά τους. Έκτοτε φροντίζω να μαθαίνω και να ανταλλάσω

γνώσεις σχετικά με το θέμα αυτό. Είναι μία ευκαιρία να ακούσουμε τι γνωρίζει ο καθένας για το νόημα των παροιμιών έστω και αν θα μας το μεταφέρει λάθος.

Αρχίζω πρώτος με μιά έκφραση που μου αρέσει ιδιαίτερα:

"Μαύρο και δαγκωτό"

Η παραπάνω έκφραση χρησιμοποιείται συνήθως σε εκλογικές περιόδους όταν θέλουμε να δηλώσουμε

τη δυσαρέσκειά μας στο πρόσωπο κάποιου υποψηφίου.

Τα πιό παληά χρόνια όταν ακόμη η ψήφος ήταν κατ εξοχήν ανδρικό προνόμιο, οι ψηφοφόροι καλούντω

να επιλέξουν ανάμεσα στους υποψήφιους βουλευτές ρίχνοντας στην ψηφοδόχο (κάλπη) ένα σφαιρικό μολύβδινο αντικείμενο (μπαλάκι). Όσοι υποψήφιοι ήταν τόσες και οι κάλπες. Εάν ήθελε κάποιος να υπερψηφίσει τον υποψήφιο έριχνε στην κάλπη το λευκό μπαλάκι και όποιος ήθελε να τον καταψηφίσει

έριχνε το μαύρο μπαλάκι. Υπήρχαν όμως και κάποιοι που ήθελαν να καταψηφίσουν έναν υποψήφιο ο οποίος όμως να γνωρίζει ποιός το έκανε, κι έτσι δάγκωναν το μαλακό μολυβένιο μαύρο μπαλάκι έτσι ώστε κατα την

καταμέτρηση να ξεχωρίζει αυτό το μπαλάκι απο τα υπόλοιπα και αφού είχε δηλώσει δημόσια στον υποψήφιο

ότι θα σου ρίξω "μαύρο και δαγκωτό".

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

Πάμε πάλι...

"Κάποιο λάκκο έχει η φάβα"

Ήταν κάποτε δύο φίλοι τυφλοί οι οποίοι έχουν πάει σε μιά ταβέρνα να φάνε.

Μεταξύ άλλων εδεσμάτων έχουν παραγγείλει και μία φάβα. Ως γνωστόν η φάβα σερβίρεται με λάδι

και ψιλοκομμένο κρεμμύδι. Ο ένας εκ των δύο φίλων έκανε με το κουτάλι μια λακούβα στην φάβα

προς το δικό του μέρος με αποτέλεσμα όλο το λαδι να κυλάει στο πιάτο προς την μεριά της λακούβας.

Ο έταιρος των τυφλών ο οποίος καθε φορά που έτρωγε μια πηρουνιά φάβα ήταν στεγνή, κάποια στιγμή

κατάλαβε τι παιζόταν απο τον φίλο του, και αναφώνησε το παροιμιώδες: "Κάποιο λάκκο έχει η φάβα"

Αυτή την έκφραση την λέμε συνήθως όταν θέλουμε να υπονοήσουμε οτι κάποιος δεν μας παίζει καθαρά.

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

Μάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν το θέμα.

Το σταματάω.....

[iki28]

Οχι φιλε μου ειναι πολυ ενδιαφερον ,για πες και αλλα

[viciouscircle]

Ναι φίλε αλήθεια έχει ενδιαφέρον το θέμα προσπάθησα να απαντήσω τις προάλλες αλλά είχα τεχνικό πρόβλημα.

Go on!

[ΣΤΑΜΑΤΗΣ]

[miltosbitoulis2]

Έγινε επεξεργασία 19 Ιουνίου 2008 - miltosbitoulis2

[willysyros]

Περιμένουμε κι άλλες!!!

[Χρήστος]

Επειδή δεν έλαβες άμεσα απαντήσεις δεν πάει να πει ότι δεν ενδιαφέρει το θέμα.

Οπότε συνέχισε… εμένα προσωπικά με ενδιαφέρει να μάθω και άλλα.

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

Γιατί πραγματικά "οι Χιώτες πάνε δυό-δυό"

Η Παράδοση αναφέρεται στην εποχή της Τουρκοκρατίας οπου όλη η Ελλάδα ήταν υπόδουλη στους Τούρκους.

Τότε λοιπόν οταν ένας Τούρκος συναντούσε στο δρόμο έναν Ελληνα, πήδαγε στην πλάτη του, και τον

υποχρέωνε να τον πάει καβάλα στον προορισμό του. Αυτό γινόταν σχεδόν πάντα.

Κάποια στιγμή οι Έλληνες σκέφτηκαν κάτι πολύ έξυπνο. Αποφάσισαν να περπατάνε στο δρόμο ανα δύο και

όταν έβλεπαν απο μακρυά να έρχεται κάποιος Τούρκος, πήδαγε ο ένας στην πλάτη του άλλου με αποτέλεσμα

να μην υπάρχει θέση για τον επίδοξο καβαλλάρη, ο οποίος προσπερνούσε άπραγος.

Όταν λοιπόν ο Τούρκος χανόταν απο το οπτικό τους πεδίο ο Έλληνας ξεκαβάλαγε τον συμπατριώτη του και

συνέχιζαν τον δρόμο τους περήφανοι για το σπουδαίο κατόρθωμά τους.

[iki28]

και αλλα ,και αλλα!!!

[pan]

Πραγματικα πολυ ενδιαφερον θεμα.Μαθαινουμε πολλα που δεν ξερουμε συνεχισε να μας ξεστραβωνεις

[viciouscircle]

Που τα ξετρύπωσες όλα αυτά?

Κάτι τέτοια μπορούν να αντιμετωπιστούν ως ιστορικές πηγές αλλά για να αξιολογήσω την εγκυρότητά τους θα με ενδιέφερε η φύση της πηγής σου.

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

ΟΙ ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ ΗΜΕΡΕΣ

Οι αίθριες ημέρες στα μέσα του χειμώνα ονομάστηκαν Αλκυονίδες από το όνομα της Αλκυόνης , κόρης του Αιόλου ,που κυβερνούσε τους ανέμους. Σύμφωνα με το μύθο , κάποια φορά επειδή η Αλκυόνα έπεσε σε σφάλμα, ο Δίας την τιμώρησε μεταμορφώνοντάς τη σε πουλί , την αλκυόνα και την καταδίκασε να γεννά τα αυγά της το χειμώνα , αντί την άνοιξη. Επειδή όμως άφηνε τα αυγά της στους βράχους που βρίσκονταν κοντά στη θάλασσα ή σε όχθες ποταμών και ο χειμωνιάτικος αέρας τα παράσερνε στα κύματα , παρακάλεσε το Δία να τη συγχωρέσει. Αυτός τη λυπήθηκε και διέταξε τότε τον Αίολο να σταματάει για 14 ημέρες περίπου την πνοή των δυνατών ανέμων και να διατηρεί καλοκαιρία κατά το χρονικό αυτό διάστημα .

( Αριστοφάνης, όρνιθες , στ . 1594/Περι αλκυονίδων )

Έτσι , οι αρχαίοι Έλληνες εξηγούσαν την ύπαρξη αυτών των ζεστών ημερών του καλού και αίθριου καιρού μέσα στο χειμώνα , τις οποίες ο Αριστοτέλης τις χαρακτήριζε και ως μέρες ευδίας . Οι Αλκυονίδες ημέρες τοποθετούνται στο χρονικό διάστημα από τη 15η Δεκεμβρίου έως και τη 15η Φεβρουαρίου κάθε έτους , με μεγαλύτερη συχνότητα το διάστημα 15-31 Δεκεμβρίου και 16-31 Ιανουαρίου.

Τα δυο παραπάνω παραδείγματα, αλλά και γενικότερα η προσεχτική παρατήρηση των φυσικών φαινομένων από το λαό , διαμόρφωσε με την πάροδο του χρόνου σχετικές παροιμίες και παραδόσεις , πολλές από τις οποίες διασώθηκαν μέσω των αρχαίων κειμένων ( π.χ. Ησίοδος/ Έργα και Ημέραι ).

[Discos]

Γιατί πραγματικά "οι Χιώτες πάνε δυό-δυό"

Η Παράδοση αναφέρεται στην εποχή της Τουρκοκρατίας οπου όλη η Ελλάδα ήταν υπόδουλη στους Τούρκους.

Τότε λοιπόν οταν ένας Τούρκος συναντούσε στο δρόμο έναν Ελληνα, πήδαγε στην πλάτη του, και τον

υποχρέωνε να τον πάει καβάλα στον προορισμό του. Αυτό γινόταν σχεδόν πάντα.

Κάποια στιγμή οι Έλληνες σκέφτηκαν κάτι πολύ έξυπνο. Αποφάσισαν να περπατάνε στο δρόμο ανα δύο και

όταν έβλεπαν απο μακρυά να έρχεται κάποιος Τούρκος, πήδαγε ο ένας στην πλάτη του άλλου με αποτέλεσμα

να μην υπάρχει θέση για τον επίδοξο καβαλλάρη, ο οποίος προσπερνούσε άπραγος.

Όταν λοιπόν ο Τούρκος χανόταν απο το οπτικό τους πεδίο ο Έλληνας ξεκαβάλαγε τον συμπατριώτη του και

συνέχιζαν τον δρόμο τους περήφανοι για το σπουδαίο κατόρθωμά τους.

Οντως παρα πολυ ωραιεσ οι παροιμιες σου. Συνεχισε ετσι!!

Απλα να διωρθωσω κατι στους Χιωτες μια και εκανα στρατο στη Χιο και σας μεταφερω τι μου λεγανε οι Χιωτες. Αν καποιος χιωτης δει το θεμα και ειμαι λαθος να με διωρθωσει με τη σειρα του.

Στη Χιο το χειμωνα εχει αρκετες βρωχες συνηθως και εχει πολλα σημεια που για να περασεις αναγκαζεσε να βρεξεις τα ποδια σου (τα χρονια εκεινα τουλαχιστον), οποτε οποτε ηταν τουρκος να περασει ενα τετοιο σημειο καβαλαγε το Χιωτη για να μην λερωθει. Ετσι πηγαιναν ανα ζευγη οι Χιωτες για να αποφηγουν το φαινομενο αυτο. Keep up the good work!!

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

Σήμερα θα σας γράψω και άλλη μία:

Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει

- Ανάμεσα στα παλικάρια του Θ. Κολοκοτρώνη, ξεχώριζε ένας Τριπολιτσιώτης – ο Γιάννης Θυμιούλας - που είχε καταπληκτικές διαστάσεις: Ήταν δυο μέτρα ψηλός, παχύς και με το ένα του χέρι μπορούσε να σηκώσει άλογο. Ο Θυμιούλας έτρωγε στην καθισιά του ολόκληρο αρνί, αλλά και πάλι σηκωνόταν πεινασμένος. Έπινε όμως και πολύ. Παρόλα αυτά ήταν εξαιρετικά ευκίνητος, δε λογάριαζε τον κίνδυνο κι όταν έβγαινε στο πεδίο της μάχης, ο εχθρός μόνο που τον έβλεπε, έφευγε πάντα. Πολλοί καπετάνιοι, μάλιστα, όταν ήθελαν να κάνουν καμία τολμηρή επιχείρηση, ζητούσαν από τον Κολοκοτρώνη να τους τον... δανείσει.

- Κάποτε ωστόσο, ο Θυμιούλας, μαζί με άλλους πέντε συντρόφους του, πολιορκήθηκαν στη σπηλιά ενός βουνού. Και η πολιορκία κράτησε κάπου τρεις μέρες. Στο διάστημα αυτό, είχαν τελειώσει τα λιγοστά τρόφιμα που είχαν μαζί τους οι αρματολοί και Θυμιούλας άρχισε να υποφέρει αφάνταστα. Στο τέλος, βλέποντας ότι θα πέθαινε από την πείνα, αποφάσισε να κάνει μια ηρωική εξόρμηση, που ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Άρπαξε το χατζάρι του, βγήκε από τη σπηλιά και με απίστευτη ταχύτητα, άρχισε να τρέχει ανάμεσα στους πολιορκητές, χτυπώντας δεξιά και αριστερά.

- Ο εχθρός σάστισε, τρόμαξε και το ‘βαλε στα πόδια. Έτσι, γλίτωσαν όλοι τους. Ο Θυμιούλας κατέβηκε τότε σ’ ένα ελληνικό χωριό, έσφαξε τρία αρνιά και τα σούβλισε. Ύστερα παράγγειλε και του έφεραν ένα «εικοσάρικο» βαρελάκι κρασί κι έπεσε με τα μούτρα στο φαγοπότι. Φυσικά όποιος χριστιανός περνούσε από κει, τον φώναζε για να τον κεράσει. Πάνω στην ώρα έφτασε και ο Θ. Κολοκοτρώνης και ρώτησε να μάθει, τι συμβαίνει

-Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει !

Απάντησε ο Προεστός του χωριού .

[delta66]

"Μαύρο και δαγκωτό"

Η παραπάνω έκφραση χρησιμοποιείται συνήθως σε εκλογικές περιόδους όταν θέλουμε να δηλώσουμε

τη δυσαρέσκειά μας στο πρόσωπο κάποιου υποψηφίου.

Τα πιό παληά χρόνια όταν ακόμη η ψήφος ήταν κατ εξοχήν ανδρικό προνόμιο, οι ψηφοφόροι καλούντω

να επιλέξουν ανάμεσα στους υποψήφιους βουλευτές ρίχνοντας στην ψηφοδόχο (κάλπη) ένα σφαιρικό μολύβδινο αντικείμενο (μπαλάκι). Όσοι υποψήφιοι ήταν τόσες και οι κάλπες. Εάν ήθελε κάποιος να υπερψηφίσει τον υποψήφιο έριχνε στην κάλπη το λευκό μπαλάκι και όποιος ήθελε να τον καταψηφίσει

έριχνε το μαύρο μπαλάκι. Υπήρχαν όμως και κάποιοι που ήθελαν να καταψηφίσουν έναν υποψήφιο ο οποίος όμως να γνωρίζει ποιός το έκανε, κι έτσι δάγκωναν το μαλακό μολυβένιο μαύρο μπαλάκι έτσι ώστε κατα την

καταμέτρηση να ξεχωρίζει αυτό το μπαλάκι απο τα υπόλοιπα και αφού είχε δηλώσει δημόσια στον υποψήφιο

ότι θα σου ρίξω "μαύρο και δαγκωτό".

Το εχω διαβασει καπως αλλιως.

Οι εκλογες αυτες διεξαγονταν στις αρχες του ελληνικου κρατους μετα την απελευθερωση απο τους τουρκους.

Το μπαλακι ηταν παντα μαυρο γιατι ηταν μολυβενιο σκαι απο οπλο της εποχης. .

Υπηρχαν κουτια με τα ονοματα των υποψηφιων και με τις προσωπογραφιες τους (γιατι πολλοι δεν ηξεραν γραμματα).

Οταν καποιος ηθελε να ψηφισει καποιον εριχνε ενα βολι απο το οπλο του, στο κουτι του υποψηφιου.

Μετα υπηρχαν και τα δημοψηφισματα για καποιον σε στυλ ασπρο-ναι, μαυρο οχι.

Στο ασπρο κουτι πεφταν τα βολια για το ναι και στα μαυρα κουτια τα βολια για το οχι.

Οταν καποιος ηθελε να καταψηφισει καποιον και να φανει και το "μισος" του, δαγκωνε το βολι.

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

Το εχω διαβασει καπως αλλιως.

Οι εκλογες αυτες διεξαγονταν στις αρχες του ελληνικου κρατους μετα την απελευθερωση απο τους τουρκους.

Το μπαλακι ηταν παντα μαυρο γιατι ηταν μολυβενιο σκαι απο οπλο της εποχης. .

Υπηρχαν κουτια με τα ονοματα των υποψηφιων και με τις προσωπογραφιες τους (γιατι πολλοι δεν ηξεραν γραμματα).

Οταν καποιος ηθελε να ψηφισει καποιον εριχνε ενα βολι απο το οπλο του, στο κουτι του υποψηφιου.

Μετα υπηρχαν και τα δημοψηφισματα για καποιον σε στυλ ασπρο-ναι, μαυρο οχι.

Στο ασπρο κουτι πεφταν τα βολια για το ναι και στα μαυρα κουτια τα βολια για το οχι.

Οταν καποιος ηθελε να καταψηφισει καποιον και να φανει και το "μισος" του, δαγκωνε το βολι.

Δεν θα διαφωνήσω μαζί σου. Άλλωστε το έγραψα απο την αρχή οτι ο στόχος είναι να μαθαίνουμε τις διαφορετικές εκδοχές. Γιατί ξέρεις απο τόπο σε τόπο οι παραδόσεις αλλάζουν, διαφοροποιούνται,

και καλό είναι να τις γνωρίζουμε. Κάποιος άλλος μπορεί να έχει ακούσει κάτι διαφορετικό.

Σ' Ευχαριστώ,

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

"Άλλος πλήρωσε τη νύφη "

Στην παλιά Αθήνα του 1843, επρόκειτο να συγγενέψουν με γάμο δύο αρχοντικές οικογένειες: Του Γιώργη Φλαμή και του Σωτήρη Ταλιάνη. Ο Φλάμης είχε το κορίτσι και ο Ταλιάνης το αγόρι. Η εκκλησία, που θα γινόταν το μυστήριο, ήταν η Αγία Ειρήνη της Πλάκας. Η ώρα του γάμου είχε φτάσει και στην εκκλησία συγκεντρώθηκαν ο γαμπρός, οι συγγενείς και οι φίλοι τους. Μόνο η νύφη έλειπε. Τι είχε συμβεί;

Απλούστατα. Η κοπέλα, που δεν αγαπούσε το νεαρό Ταλιάνη, προτίμησε ν' ακολουθήσει τον εκλεκτό της καρδιάς της, που της πρότεινε να την απαγάγει. Ο γαμπρός άναψε από την προσβολή, κυνήγησε την άπιστη να την σκοτώσει, αλλά δεν κατόρθωσε να την ανακαλύψει. Γύρισε στο σπίτι του παρ' ολίγο πεθερού του και του ζήτησε τα δώρα που είχε κάνει στην κόρη του.

Κάποιος όρος όμως στο προικοσύμφωνο έλεγε πως οτιδήποτε κι αν συνέβαινε προ ή μετά το γάμο μεταξύ γαμπρού και νύφης "δε θα ξαναρχούτο τση καντοχή ουδενός οι μπλούσιες πραμάτιες και τα τζοβαΐρια όπου ανταλλάξασι οι αρρεβωνιασμένοι". Φαίνεται δηλαδή, ότι ο πονηρός γερο - Φλαμής ήξερε από πριν, τι επρόκειτο να συμβεί γι' αυτό έβαλε εκείνο τον όρο. Κι έτσι πλήρωσε ο φουκαράς ο Ταλιάνης τα δώρα του άλλου. Από τότε οι παλαιοί Αθηναίοι, όταν γινόταν καμιά αδικία σε βάρος κάποιου, έλεγαν ότι "άλλος πλήρωσε τη νύφη".

[viciouscircle]

Άτιμο ταλιαναίϊκο!...

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

• Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε

Οι Φράγκοι, που είχαν υποδουλώσει άλλοτε την Ελλάδα, έκαναν τόσα μαρτύρια στους κατοίκους, ώστε οι Έλληνες τους βάφτισαν Σκυλόφραγκους. Ότι είχαν και δεν είχαν τους το έπαιρναν, κυρίως όμως ενδιαφερόντουσαν για το αλεύρι, που ήταν απαραίτητο για να φτιάχνουν ψωμί.

Η φράση αυτή βγήκε, όταν οι Φράγκοι μπήκαν σε ένα μύλο και απαίτησαν από το μυλωνά να τους αλέσει όλο το σιτάρι που υπήρχε εκεί, με την υπόσχεση ότι θα του πλήρωναν τα αλεστικά. Όταν είδε τους Φράγκους να θέλουν να του αρπάξουν όλο του το βιος του με το έτσι θέλω, ο μυλωνας που γνωστός για την παλικαριά του φούντωσε. Συγκρατήθηκε όμως και τους είπε ότι δεν μπορεί να αλέσει τόσες οκάδες σιτάρι μόνος του.

Οι στρατιώτες τότε του είπαν ότι θα τον βοηθούσαν, τότε ο μυλωνάς τους πέρασε στο μύλο και τους είπε δήθεν ευγενικά "Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε". Ύστερα τους κλείδωσε μέσα κι έβαλε φωτιά στο μύλο.

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

• Μην τον είδατε τον Παναγή;

Είναι μια φράση που γεννήθηκε στον καιρό της Γερμανικής κατοχής , στα Μέγαρα της Αττικής . Ο Παναγής ήταν ένας απατεωνίσκος , που στις μαύρες μέρες της κατοχή ς, εξαπάτησε μερικές κοπέλες με την υπόσχεση του γάμου και αφού τους «μάσησε» αρκετά , τους όρισε και την ημέρα που θα παντρευότανε.

Τους έδωσε λοιπόν ραντεβού , την ίδια μέρα και ώρα στην ίδια εκκλησία και αυτός όπου φύγει - φύγει. Οι άμοιρες κοπέλες μάταια περίμεναν τον ερχομό του. Οι συγγενείς ρωτούσαν όποιον έβλεπαν να έρχεται «μήπως είδατε τον Παναγή;» .

Η φράση λέγεται , όταν κάποιος σου δώσει υπόσχεση και το σκάσει.

[iki28]

Ειναι πολυ ενδιαφερον ολα αυτα φιλε μου συνεχισε

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

• Έβαλε το κεφάλι του στο ντορβά

Ο ντορβάς είναι το «ταγάρι», όπως αλλιώς λέγεται το σακούλι, μέσα στο οποίο οι χωρικοί, έβαζαν διάφορα πράγματα. Στη βυζαντινή εποχή, όταν οι νησιώτες πιάνανε κανένα ληστή, εγκληματία, πειρατή, του κόβαν το κεφάλι, το βάζανε μέσα σ’ ένα ντορβά, παστωμένο, για να μη βρομάει και το στέλνανε στην Κωνσταντινούπολη.

Το έθιμο αυτό έμεινε αργότερα και επί Τουρκοκρατίας, αλλά και στα πρώτα ελληνικά μετά την επανάσταση χρόνια, τότε που υπήρχαν πολλοί ληστές . Όταν ο επικηρυγμένος σκοτωνόταν από άλλο άτομο, αυτός του έκοβε το κεφάλι,’ το ‘βαζε σε ντορβά, το παρέδιδε στις Αρχές κι έπαιρνε την επικήρυξη, την αμνηστίαν, αν ήταν κι αυτός ληστής .

Για να επικηρυχθεί, λοιπόν, κανείς σήμαινε πως εκτέθηκε πολύ απέναντι στις Αρχές, τόσο, που να καταντήσει το κεφάλι του, αν τον πιάσουν, στο ντορβά. Λέγετε για κάποια που τα παίζει όλα για όλα.

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

• Έφαγε τον αγλέουρα

«Αγλέουρας» είναι ένα φυτό, που η επιστημονική του ονομασία είναι «ελλέβορος» και ανήκει στα δικοτυλήδονα βατραχοειδή. Το φυτό αυτό έχει παράξενες ιδιότητες. Όταν το μυρίζεις, σου προκαλεί κάτι σαν ναυτία κι έχει μια περίεργη πικρή γεύση και στυφή μαζί. Χρησιμοποιείται για θεραπευτικούς σκοπούς. Δημιουργεί δυσφορία σ' αυτούς που το χρησιμοποιούν και είναι πολύ δύσκολο στη χρήση του. Γι’αυτό και τη δυσφορία από το φαγητό τη χαρακτηρίζουμε με τη φράση: «έφαγε τον αγλέουρα». Σήμερα έχει περιορισμένη χρήση. Το δίνουν για δερματικές παθήσεις, επιληψία, μελαγχολία.