Γλυκιές αναμνήσεις!!!

[In the pond]

>Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

>H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να

>επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την

>παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε

>δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες

>μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές

>έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να

>κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την

>αναμονή.

>

>

>Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι

>είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα

>χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10

>και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν

>υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

>Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια

>φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα

>ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,

>καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν

>φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα

>και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες

>κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε

>κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε

>ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.

>

>Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη

>ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί,

>παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά

>μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν

>μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα

>κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος

>για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν

>παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.

>Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με

>λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να

>κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και

>κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το

>ξεπερνάμε.

>

>Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν

>παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και

>αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά

>ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.

>Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες

>μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι

>με ζεστό ξύδι.

>

>Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά

>κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή

>Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί

>τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα,

>απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να

>παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η

>τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και

>παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.

>Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό

>κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι

>έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες

>και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν

>ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

>Θεέ μου!

>

>Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια

>των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε

>το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας,

>ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν

>υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

>

>Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν

>έπαιρναν μέρος Eπρεπε να συμβιβαστούν με την

>απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο

>άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν

>ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

>

>

>Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε

>ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με

>δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας,

>τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην

>άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια

>πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους

>βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room

>και γράφοντας ; )

>

>Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα

>και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα

>πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι

>κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

>Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες

>την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

[bill28]

Axxxxxxx. Που ειναι αυτες οι εποχες.

Θα τα λεω στα παιδια μου και θα με κοιτουν περιεργα.

Αυτο το "προχωραμε μπροστα" θα μας φαει!

Να σαι καλα που με εκανες να παω πισω,εστω και για λιγο!

[home]

Περασμένα μεγαλεία!!!

Μακάρι κάποτε να ξαναέρθουν αυτές οι εποχές!!!

[bill28]

Είμαι η γυναίκα του Βασίλη.Γεννήθηκα το 1984!Ωστόσο μου θύμησες πολλά......Έχω ένα μικρό παιδί,μωρό ακόμα και η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι να το αφήσω να μεγαλώσει με την ελευθερία τη δική μου!!Τα πράγματα άλλαξαν ή μάλλον εμείς τα αφήσαμε να αλλάξουν!Οι κίνδυνοι αυξήθηκαν,οι άνθρωποι έγιναν πιο κακοί & πιο κλειστοί...

Όπως κι αν έχουν τα πράγματα ας φυλάξουμε καλά τις αναμνήσεις μας αφού κρύβουν πολλά μυστικά και το σημαντικότερο αξίζουν όσο τίποτε άλλο στον κόσμο!!!

[south]

...με γύρισες πίσω σε μια εποχή...μαγική.

και τώρα πάμε τα παιδια μας στην παιδική χαρά και αγχωνόμαστε μην χτυπήσουν....

[ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ]

Αλλες εποχές ,αγαπητοί φίλοι.Εγώ που είμαι και λίγο πιο μεγάλος (1956 ) , όταν διάβασα το θέμα του φίλου

In the Pond μου ήρθαν στη μνήμη αξέχαστες στιγμές τόσο απο την παιδική ηλικία όσο και απο την εφηβεία.

Ωραίοι Καιροί με ενα κόσμο πιο αγνό , πιο ειλικρινή.

Αγαπητέ Ιn the pond , συμπατριώτη, να σε ευχαριστήσω που με το κείμενο σου μας θύμησες ωραία πράγματα.

Πάντα φιλικά Σωκράτης

[blackghost]

Δύστυχος όλα αυτά τείνουν να χαθούν αφού ήδη έχουμε μπει σε μια νέα εποχή. Τώρα το κατά πόσο είναι καλή ή κακή μόνο η ιστορία μπορεί ναι το δείξει...

[JDP]

Που είναι τα χρόνια που παίζαμε στην αλάνα ποδόσφαιρο ?

Που είναι τα σαββατοκύριακα πηγαίναμε στην εξοχή με τις κουβέρτες και τα τάπερ για πικνικ?

Θα ήθελα να γίνω και πάλι αυτός που ήμουν, όταν ήθελα να γίνω αυτός που είμαι τώρα !!!

[Giannis-malawi]

εγω αν και ειμαι μολις 21,επειδη δεν μεγαλωσα Αθηνα οπου μενω τωρα,αλλα επαρχια,νοσταλγω τα παιχνιδια με τους φιλους μου οπως τα περιγραψατε και εσεις..και λυπαμαι την αδερφη μου (15ετων) που δεν μεγαλωσε σαν παιδι,τουλαχιστον τοσο οσο εγω..

πολυ ωραιο θεμα Βασιλη..

Υ.Γ.Φανταζομαι τι αναμνησεις εχετε οι πιο παλιοι,αν εχω τετοιες εγω..

[Γιωργος Καζινιερακης]

ENA MEΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΟΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΖΟΥΣΑΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΖΟΥΣΑΜΕ ΟΠΩΣ ΓΙΝΕΤΕ ΤΩΡΑ ΠΙΑ.

[Maru !!]

αν και γεννηθηκα το '85 ευτυχωσ προλαβα να μεγαλωσω και γω σε μια τετοια γειτονια...σε μια γειτονια που παιζαμε απ το πρωι μεχρι το βραδυ και για να μαζευτουμε σπιτια μασ επρεπε καποιοσ να μασ φωναξει...ποσα μου θυμισεσ τωρα.....κρυφτο,σκανταλιες,κρυφεσ βολτεσ με τα ποδηλατα,χτυπηματα και τραυματισμοι αλλα ποτε κλαμματα....στεναχωριεμαι που τα σημερινα παιδια μεγαλωνουν ετσι...παιζουν στα μπαλκονια των σπιτιων τουσ και ειναι τοσο περιορισμενα...μακαρι να ειχαν την ευκαιρια να μεγαλωσουν οπως εμεισ!!!!

[zak]

Χαμογελαω μονος μου μπροστα στην οθονη, γιατι αυτα τα χρονια ηταν πολυ πολυ γλυκα, αθωα και οταν τα θυμασαι τα νοσταλγεις και θα ηθελες να ξαναρθουν...!

Απο τον αερα που αναπνεαμε μεχρι την μουσικη που ακουγαμε, ολα ηταν πιο γλυκα και ανθρωπινα...

Σημερα, τα πραγματα "τρεχουν" πολυ γρηγορα, η αθωοτητα εχει χαθει!Που ειναι οι αλανες με τα χωματα και τις πετρες, οχι τα ταρταν και τα γκαζον και τα κλειστα γυμναστηρια με τις θερμενομενες πισινες!Αυτο ηταν παιχνιδι και χαρα, εβγαινες απο το σπιτι, πηγαινες απεναντι στην αλανα και τους εβρισκες ολους εκει!

Καθε μερα για να παω στη δουλεια περναω διπλα απο σχολειο Δημοτικο και Γυμνασιο.Το βαψιμο, τα κινητα και τα μινι και τα ξωπλατα δινουν και παιρνουν απο "παιδακια", που θα επρεπε να ειναι παιδακια-μαθητες και δεν ειναι!

Σκεφτομαι, ομως, η γενια μας, που πολλοι απο εμας ειναι και γονεις, γιατι δεν εδειξε το "δρομο" στα σημερινα παιδια, αυτον που ακολουθουσαμε και εμεις;Εμεις δεν τον καναμε τον κοσμο ετσι οπως ειναι;;;Η γενια μας, που τα εζησε τα "αθωα" χρονια, δεν τα αφησε να ζησουν!

[panteli1]

EIMAI 36 KAI ME GIRISES PISO 22 OLOKLIRA XRONIA

SE ILIKIA MOLIS 14 ETON .

ME ALLOYS 4 FILOYS APO TO SXOLIO FIGAME XORIS NA TO KSERI KANIS OYTE KAI EMEIS KSERAME TO APOTELESMA.

APO AIGALEO (LIOYMI) GIA OSOYS GNORIZOYN KAI FTASAME ME TA PODIA MALISTA KIRIOI ME TA PODIA STO RODEO KAI KSANA PISO PALI ME TA PODIA GIATI DEN EIXAME LEYTA KATHOLOY.

GLITOSAME ME MIA KATSADA GERI KAI MIA TIMORIA POY KRATISE MOLIS LIGES ORES.ALLA KAI OI 5 OTAN BRISKOMASTE AYTO EXOYME NA TO LEME KAI NA GELAME SINEXIA.MAKARI NA TO ZOYSA PALI.

[stratos]

>Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

>H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να

>επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την

>παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε

>δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες

>μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές

>έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να

>κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την

>αναμονή.

>

>

>Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι

>είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα

>χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10

>και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν

>υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

>Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια

>φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα

>ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,

>καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν

>φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα

>και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες

>κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε

>κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε

>ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.

>

>Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη

>ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί,

>παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά

>μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν

>μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα

>κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος

>για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν

>παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.

>Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με

>λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να

>κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και

>κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το

>ξεπερνάμε.

>

>Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν

>παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και

>αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά

>ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.

>Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες

>μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι

>με ζεστό ξύδι.

>

>Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά

>κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή

>Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί

>τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα,

>απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να

>παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η

>τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και

>παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.

>Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό

>κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι

>έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες

>και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν

>ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

>Θεέ μου!

>

>Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια

>των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε

>το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας,

>ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν

>υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

>

>Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν

>έπαιρναν μέρος Eπρεπε να συμβιβαστούν με την

>απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο

>άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν

>ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

>

>

>Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε

>ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με

>δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας,

>τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην

>άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια

>πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους

>βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room

>και γράφοντας ; )

>

>Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα

>και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα

>πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι

>κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

>Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες

>την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Δεν ειχαμε ναρκωτικα τα οποια υπηρχαν, αλλα δεν υπηρχε η εξαρση που υπαρχει τωρα.

[nikoskon]

Το κείμενο το βρίσκω λίγο υπερβολικό χωρίς φυσικά να παύει να είναι νοσταλγικό.

Το '82 όντας γεννηθείς,έχω ζήσει και με το παραπάνω τις καταστάσεις αυτές,

μεγαλωμένος σε χωριό,με τους πρωτευουσιάνους να έρχονται τα καλοκαίρια

για ορεινό τουρισμό κτλπ...

Κάθε εποχή έχει και τα καλά της και τα άσχημά της...

Έγινε επεξεργασία 11 Ιουνίου 2007 - nikoskon

[Maru !!]

το καλο ειναι οτι υπαρχουν ακομα τετοιου ειδους χωρια που μπορεις να τα βρεις ολα αυτα και μακαρι να μπορουσαμε ολοι να τα ξαναζησουμε!!!απλα με τον καιρο χαθηκε αυτη η μαγεια απ την αθηνα...μαλλον εμεις την διωξαμε....

[lsap]

Εγώ είμαι 23 χρονών.Σπουδάζω στα Γιάννενα και είμαι από ένα χωριό της Χαλκιδικής.Μεγάλωσα ακριβώς έτσι μεε παιχνίδι και όλα αυτά.Ο λόγος που θα παντρευτώ και θα μ,είνω στο χωριό μου είναι γιατί θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν εκεί όπως εγώ.